Τη Δευτέρα το βράδυ η Ομάδα Αφηγηματικού Θεάτρου και η Ομάδα Εφήβων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων μας κάλεσαν στο σπίτι τους, στο Καμπέρειο, για να μας πούνε ιστορίες. Λόγια που φτιάξανε νέοι συγγραφείς και τα εμπιστεύτηκαν στα χέρια και τις καρδιές ανθρώπων, που μαθαίνουν να τα νιώθουν και να ερμηνεύουν. Για περίπου δύο ώρες, λέξεις απλώνονταν πάνω στη σκηνή, μαζεύονταν, κρύβονταν κι αποκαλύπτονταν. Γίνονταν κραυγές, σιωπές, αγκαλιές, χάδια. Τα πρόσωπα ήταν οικεία, με εξαίρεση ίσως τα εφηβικά, που δεν είχαμε μέχρι τώρα την ευκαιρία να τα δούμε σε κάποια δουλειά τους. Τους περισσότερους ενήλικες, ωστόσο, τους έχουμε συναντήσει κι άλλες φορές, καθώς καιρό τώρα μας αρέσουν οι ιστορίες που αφηγούνται. Για την ακρίβεια, μας αρέσει ο τρόπος που τις φροντίζουν πριν τις πουν, που τις πονάνε την ώρα που τις αποχωρίζονται και τις μοιράζονται μαζί μας. Τους το έμαθε η δασκάλα τους, η Γιάννα Κούλα, που χρόνια τώρα τους δείχνει πώς να λένε ιστορίες άλλων σαν να ήταν δικές τους.
