Ο τελευταίος μονόκερως – Peter S. Beagle
«Ο τελευταίος μονόκερως» του Peter S. Beagle είναι μια από αυτές τις ιστορίες που, όταν την διαβάζεις, νιώθεις σαν να έχεις επιστρέψει σε ένα μέρος που δεν ήξερες πως σου έλειπε. Επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis. Η μετάφραση ανήκει στον Αυγουστίνο Τσιριμώκο.
Η μαγεία, οι στοχασμοί, η θλίψη και η ελπίδα που ξεδιπλώνονται στις σελίδες αυτού του μεσαιωνικού παραμυθιού σε μεταφέρουν σε έναν κόσμο όπου η φαντασία και η πραγματικότητα συνδέονται με τρόπο σχεδόν ποιητικό.
Στον πυρήνα της ιστορίας βρίσκεται η τελευταία μονόκερως, η οποία συνειδητοποιεί πως είναι η μοναδική που απέμεινε στον κόσμο. Το ταξίδι της προς την αλήθεια για να ανακαλύψει τι συνέβη με τους υπόλοιπους είναι γεμάτο περιπέτειες, συναντήσεις με αινιγματικούς χαρακτήρες, απόκοσμα πλάσματα, κατάρες και μια συνεχή αναζήτηση του νοήματος της ύπαρξης.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της, η μονόκερως έρχεται αντιμέτωπη με ένα σκοτάδι που έχει καλύψει τον κόσμο, οδηγώντας την τελικά σε έναν εγωιστή βασιλιά με μια κατάρα πάνω του. Στον δρόμο της, η γνωρίζει τον μάγο Σμέντρικ, ο οποίος τη σώζει από την αιχμαλωσία. Αν και φαίνεται αξιοπρεπής άνθρωπος, με το φέρσιμό του τον αναδεικνύεται αλαζόνας και κάποιες φορές συμφεροντολόγος, ενώ στην προσπάθειά του να βελτιώσει τις μαγικές του ικανότητες φτάνει στα όρια του εγωισμού.
Ένας άλλος σημαντικός χαρακτήρας είναι η Μόλι, η οποία δεν είναι η ευγενική πριγκίπισσα ή η αφελής νεαρή κοπέλα που θα περιμένα. Αντίθετα, είναι μια ώριμη γυναίκα στα τριάντα της, που έχει ήδη απογοητευτεί από τη ζωή και η συνάντησή της με τη μονόκερο την αλλάζει. Μοιάζει γεμάτη θαυμασμό, αλλά και λύπη για όσα δεν κατάφερε να ζήσει.
Ο Beagle δημιουργεί χαρακτήρες που είναι απρόβλεπτοι και γεμάτοι αντιφάσεις, όπως ο μάγος Σμέντρικ, που παλεύει με την έλλειψη των ικανοτήτων του, και η Μόλι, μια γυναίκα που η ζωή δεν της έδωσε ποτέ τις ευκαιρίες που ονειρευόταν.
Διαβάζοντας το «Ο τελευταίος μονόκερως», μέσα στις σελίδες του κρύβονται φιλοσοφικές αλληγορίες. Οι μονόκεροι πάντα συμβόλιζαν κάτι αγνό και μαγικό και αυτή η ιστορία καταφέρνει να αποδώσει αυτή την αγνότητα, αναδεικνύοντας όμως και το τίμημα της αθανασίας, την μοναξιά. Υπήρξαν στιγμές που η διήγηση ήταν τόσο λυρική, σε σημείο υπερβολής. Ωστόσο, αισθάνθηκα πραγματικά ότι ήμουν μέρος αυτού του μαγικού κόσμου, ακολουθώντας τους ήρωες, βιώνοντας την απώλεια και την ελπίδα που κουβαλούσαν.
Η γραφή του Beagle είναι όμως ευαίσθητα λυρική, όσο μας μιλά για την ανθρώπινη φύση, την ανάγκη μας να βρούμε νόημα, να πιστέψουμε σε κάτι πέρα από τον εαυτό μας και να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας. Βλέπουμε κάτω από το μανδύα της φαντασίας την ομορφιά και τη θλίψη της ίδιας της ζωής.
Προτείνω το «Ο τελευταίος μονόκερως», σε όσους αγαπούν τη λογοτεχνία της φαντασίας, Μιλά για το θάρρος, την απώλεια και την ελπίδα που ποτέ δεν σβήνει. Ένα βιβλίο που με έκανε να αισθανθώ ότι, ακόμα κι αν ο κόσμος αλλάζει και οι μονόκεροι φαίνονται να χάνονται, υπάρχει πάντα κάτι αγνό και αληθινό που αξίζει να προστατεύσουμε.
Pax Americana – Αλεξάνδρα Τσόλκα
Το «Pax Americana» της Αλεξάνδρας Τσόλκα, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, συνδυάζει με μοναδικό τρόπο την πολιτική, την ιστορία, και την ψυχολογία.
Το βιβλίο αγγίζει καίρια ζητήματα της σύγχρονης εποχής και μας μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου οι έννοιες της εξουσίας, της προπαγάνδας και της ανθρώπινης αντοχής εξετάζονται υπό το πρίσμα μιας αμερικανοποιημένης παγκοσμιοποίησης. Επιχειρεί να εξερευνήσει την έννοια της «Ειρήνης των Αμερικανών», έναν όρο που μοιάζει ειρωνικός, όταν συγκρίνεται με την ένταση και τη σύγκρουση που χαρακτηρίζουν την εποχή μας.
Στο «Pax Americana», η κυρία Τσόλκα δεν περιορίζεται μόνο σε πολιτικές αναλύσεις. Αντίθετα, οι χαρακτήρες της γίνονται τα εργαλεία μέσω των οποίων εξετάζει την επίδραση της πολιτικής στις ζωές των απλών ανθρώπων. Η αρμονική γραφή της δίνει έμφαση στο πώς η καθημερινότητα και τα προσωπικά όνειρα μπορούν να επηρεαστούν από τις μεγαλύτερες πολιτικές αποφάσεις. Η ιστορία του Τζο, της Ντίντη, της Μαρίνας, του Βαγγέλη και άλλων χαρακτήρων μας φέρνει πιο κοντά στην κατανόηση του πώς η σύγχρονη γεωπολιτική σκηνή διαμορφώνει το πεπρωμένο των ανθρώπων.
Καθώς διάβαζα το «Pax Americana», ένιωσα να με απορροφά η ικανότητα της συγγραφέως να συνδέει τις μεγάλες εικόνες της πολιτικής με τις μικρές, προσωπικές στιγμές των ηρώων της. Με εναλλαγές ύφους κι επικοινωνιακότητα καταφέρνει να μεταφέρει το πώς η πολιτική, ακόμα και σε απόσταση, μπορεί να διεισδύσει στην προσωπική ζωή, να διαμορφώσει τις σχέσεις, να επηρεάσει τις επιλογές και να καθορίσει τη μοίρα. Αποτυπώνει τόσο την ελπίδα όσο και την απόγνωση των ανθρώπων που ζουν σε έναν κόσμο που μοιάζει να παρασύρεται από δυνάμεις μεγαλύτερες από τους ίδιους. Επίσης, δεν φοβάται να θίξει τα δύσκολα θέματα, από τις γεωπολιτικές συγκρούσεις μέχρι την εξουσία των ΜΜΕ και την επιρροή τους στην καθημερινή ζωή. Με έκανε να σκεφτώ και να αμφισβητήσω τις βεβαιότητές μου για τον κόσμο γύρω μου.
Προτείνω το «Pax Americana» σε όσους ενδιαφέρονται για την πολιτική. Θα σας κάνει να δείτε την παγκόσμια σκηνή με νέα ματιά και να κατανοήσετε πόσο συνδεδεμένοι είμαστε όλοι, ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του κόσμου. Μια ιστορία για τους χαμένους της εποχής μας, για αντιήρωες εκτός ψηφιακής δικτύωσης.
Πώς να επικοινωνήσω τόσο πένθος – Αποστολία Αληζιώτη
Το βιβλίο «Πώς να επικοινωνήσω τόσο πένθος» της ερευνήτριας ψυχολογίας κα Αποστολίας Αληζιώτη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος, είναι ένα βιβλίο για την αναγνώριση και την κατανόηση του πένθους που σχετίζεται αποκλειστικά με την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου λόγω (βιολογικού) θανάτου.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν αποφεύγει τις δύσκολες ερωτήσεις, αλλά τις αντιμετωπίζει με σοβαρότητα και τρυφερότητα, προσπαθώντας να δώσει φωνή σε ένα από τα πιο οδυνηρά συναισθήματα: το πένθος. Γιατί είναι σημαντικό είναι για έναν άνθρωπο που πονάει να εκφράζει τον πόνο που αισθάνεται και υπάρχουν τρόποι. Η συγγραφέας, ενθαρρύνει την ανοιχτή επικοινωνία κατά την περίοδο του πένθους και την έκφραση χωρίς ενοχές, για να προσφέρει πολύτιμες προσεγγίσεις που βοηθούν τον αναγνώστη να πλοηγηθεί μέσα στην ομίχλη της απώλειας και να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.
Το έργο παρουσιάζει το πένθος ως ένα συναίσθημα πέρα από χρονικούς περιορισμούς, ενώ παράλληλα εξετάζει τις επιπτώσεις του στις σχέσεις και την επικοινωνία. Η Αποστολία Αληζιώτη γράφει με αμεσότητα και ευαισθησία, αγγίζοντας τις καρδιές όσων έχουν βιώσει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Εξηγεί ότι το πένθος δεν είναι κάτι που «ξεπερνιέται», αλλά μια διαδικασία που χρειάζεται να κατανοηθεί, να εκφραστεί και τελικά να γίνει μέρος της ζωής μας.
