"Νίκος Χουλιαράς. 1940 - 2015. Καλλιτέχνης εκ μητρός Νησιωτίσσης". Το γλυπτό που φιλοτέχνησε ο Γιώργος Χουλιαράς για τον αδερφό του, Νίκο.
ΠολιτισμόςΕπικαιρότητα

Ένας ανοιχτός άνθρωπος από έναν κλειστό τόπο

Μια Κυριακή με τον Νίκο Χουλιαρά. Στο Νησί παρέα με έναν άνθρωπο, που ζωγράφιζε σαν να έγραφε και έγραφε σαν να ζωγραφίζει.

«Την άλλη μέρα πάλι μοναχός που ήμουν στο σπίτι, κι είπα από μέσα μου. Καλά που είμαι και μοναχός μου, είπα. Γιατί κι ο Στέργιος να’ ταν κι ο Βαγγέλης, εγώ πάλι μοναχός μου είμαι, κι όλα μες στο κεφάλι μου βρίσκονται. Ακόμα και τα Γιάννενα μες στο κεφάλι μου τα’χω. Όλοι μαζί όμως η Ελλάδα είμαστε. Γιατί η Ελλάδα είναι και πιο μεγάλη από τα Γιάννενα. Αλλά και τα Γιάννενα Ελλάδα πάλι είναι κι αυτά».

Δεν θα υπήρχε πιο χαρακτηριστικός τόπος, για να γίνει μια εκδήλωση για τον αγαπημένο μας Νίκο Χουλιαρά, από το νησί μας. Όχι μόνο γιατί τα μπακακάκια ήταν τα αγαπημένα του πλάσματα (εξ ου και το τίτλος της συλλογής διηγημάτων του «Μπακακόκ»), αλλά και γιατί λίγο πιο πάνω, από εκεί που ήμασταν συγκεντρωμένοι οι φίλοι του για να τον θυμηθούμε, ήταν το σπίτι της μάνας τους, της ωραίας και πληθωρικής κυρά-Σοφίας. Είπαν πολλά για κείνον το ηλιόλουστο αυτό κυριακάτικο πρωινό, σε άλλη μία λογοτεχνική γέφυρα του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων με τίτλο «Μια Κυριακή με τον Νίκο Χουλιαρά», που θα ήταν δύσκολο να τα μεταφέρουμε όλα. Μονάχα τούτο, μέσα στα λίγα και ουσιαστικά λόγια του Λάζαρου Νάτση, αναφέρουμε και δανειζόμαστε για τίτλο, καθώς συμπυκνώνει όλα όσα ήταν ο μεγάλος ηπειρώτης καλλιτέχνης: «Ένας ανοιχτός άνθρωπος από έναν κλειστό τόπο». Και όντως έτσι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον συμπατριώτη μας συγγραφέα, ζωγράφο και τραγουδοποιό Νίκο Χουλιαρά, αυτόν τον ελεύθερο άνθρωπο που ταυτίστηκε, όσο λίγοι, με το πρόσωπο της νεότερης Ελλάδας.

Αχ  κουνελάκι, ξύλο που θα το φας…

Η συγκίνηση περίσσευε, όταν ακούγαμε την Αλίκη Καγιαλόγλου να διαβάζει με τρεμάμενη φωνή διήγημά του από τη συλλογή «Μπακακόκ». Πολλές φορές χαμογελάσαμε πλατιά, καθώς ο Βασίλης Κυρίτσης σχεδόν αναπαριστούσε, με το χαρακτηριστικό ηπειρώτικο, γλωσσικό ιδίωμα, αποσπάσματα από τα 29 κεφάλαια του «Λούσια» -ένα κείμενο που αγαπήθηκε πολύ και του οποίου η μετάδοση από το Τρίτο πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας έφερε τα πάνω κάτω στη δύσκολη εκείνη εποχή της λογοκρισίας. Προσωπικά, η κουβέντα μας με τον αδελφό του Γιώργο, σπουδαίο γλύπτη, και την κόρη του Σοφία, με αναφορές στη ζωή του Νίκου και στην καλή μας Ιουλία την αδελφή τους, μας έφερε σε κείνα τα ωραία χρόνια της ανεμελιάς. Φανερή η συγκίνηση του Γιώργου, που δύσκολο ήταν να συγκρατήσει τα δάκρυά του, όταν στο τέλος της εκδήλωσης πήρε τον λόγο, και άφησε το μικρόφωνο, ευχαριστώντας όλους όσοι ήμασταν εκεί. Η Σοφία διηγήθηκε ένα ανέκδοτο, το οποίο συχνά έλεγε ο μπαμπάς της –πιθανά δικής του έμπνευσης- με το παιδικό τραγουδάκι «Αχ κουνελάκι», που σε μια αποστροφή του λόγου του το είχε μετατρέψει σε δημώδες ηπειρώτικο άσμα.

Έτσι, με το χαρακτηριστικό κουνελάκι, σε ηπειρωτική διασκευή, έκλεισε αυτό το όμορφο κυριακάτικο πρωινό στο νησί ο Γιάννης Πάσχος, ο διακριτικός εμπνευστής αυτής της ωραίας ιδέας. Και έπεται συνέχεια το βράδυ, στη Σκάλα, στις 9.30.

Σχετικά άρθρα

Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Ομάδων τον Μάιο

«Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων

Μπαίνει ο σπόρος για ένα νέο κλειστό θέατρο