Κυκλοφορούσα τότε με ένα ριγέ μπλοκάκι όπου κρατούσα τις ταινίες που έβλεπα, έβαζα αστεράκια (ένα ως πέντε) και έγραφα δυο λόγια για κάθε μια. Έτσι ξέρω: Το 83-84 είδα εβδομήντα τρεις ταινίες συνολικά, το 84-85 σαράντα οχτώ (που σήμαινε περισσότερα βράδια σε σπίτια φίλων). Ο «Γάμος της Μαρίας Μπράουν» πέντε αστεράκια, η «Χρυσή λίμνη» με τον Χένρι και την Τζέιν Φόντα ένα, οι υπόλοιπες εκεί ανάμεσα.
Το Παλλάδιο έκλεισε πρώτο, αλλά αντικαταστάθηκε (αριθμητικά) από το Πολυθέαμα. Σιγά σιγά όμως, στο δεύτερο μέρος της δεκαετίας του ’90 έκλεισαν και οι υπόλοιποι, ο ένας μετά τον άλλο. Τα κινηματογραφικά Γιάννενα μεταφέρθηκαν σε έναν και μόνον «πολυχώρο», στον παραλίμνιο. Αυτός ήρθε μετά την εποχή μου, δεν τον έχω ζήσει για να τον σχολιάσω θετικά ή αρνητικά. Μου κάνει όμως εντύπωση να πρέπει να πας (μάλλον) με αυτοκίνητο για να δεις σινεμά, κάπου μακριά, εκτός του κέντρου της πόλης. Λος Άντζελες;
Από την άλλη, αυτή είναι η αγορά. Οι κινηματογράφοι δεν θα διατηρηθούν με νοσταλγικά άρθρα ή επειδή είναι χώροι τέχνης και κοινωνικής συνάντησης ταυτόχρονα, αλλά με τα έσοδα από εισιτήρια. Όταν ο κόσμος δεν πηγαίνει και το ενοίκιο από μια άλλη δραστηριότητα συμφέρει περισσότερο, θα κλείσουν. Έτσι απλά.
Στο 7ο τεύχους του περιοδικού Μικρόπολις (Ιανουάριος 1998…) δημοσιεύσαμε μια συνέντευξη της ιδιοκτήτριας του Γρανάδα, με τίτλο «Η θέα από το παράθυρο της Φωτεινής Μπούση». Παράθυρο, εννοούσαμε του ταμείου που έκοβε τα εισιτήρια. «Πώς είναι ο κόσμος πίσω από αυτό το παράθυρο;» ήταν η πρώτη μας ερώτηση. «Χμ… Με βάζετε σε σκέψεις. Ο κόσμος πάει και έρχεται τριάντα χρόνια τώρα στη Γρανάδα. Κόσμος νέος και παλιός. Κόσμος που χάνεται. Όλα αυτά πίσω από ένα παράθυρο τα αναπολείς και βλέπεις το νόημα της ζωής. Είναι το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις όταν κάθεσαι σε ένα ταμείο (…) Το 1958, ετών 22, ξεκίνησα με τον κινηματογράφο Δωδώνη στην Αβέρωφ, εκεί που σήμερα είναι η Εθνική Τράπεζα. Ήταν ο στρατιωτικός κινηματογράφος, για την ψυχαγωγία των στρατιωτών δηλαδή. Βγήκε δημοπρασία, τον πήρα για μια πενταετία και τον διαμόρφωσα με δικές μου δαπάνες (…) Άφησε εποχή. Να φανταστείτε ότι όταν κάποτε παιζόταν ένα έργο με την Ναργκίς, επί τρεις μέρες είχε κλείσει η Αβέρωφ (…) η Γρανάδα άνοιξε αργότερα, το 1968».
Και κατέληγε η συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον Φιλήμονα Καραμήτσο: «Θυμάμαι πως περπατούσα στο δρόμο κι άκουγα η Γρανάδα… η Κυρία Γρανάδα… Όχι η κα Μπούση»! Σήμερα η κα Γρανάδα είναι συνταξιούχος – ελπίζω καλά στην υγεία της. Αναρωτιέμαι τι βλέπει από το παράθυρο του σπιτιού της και πώς τη φωνάζουν στο δρόμο.
