Με τον Χαρίλαο τον Τόλη συνεργαστήκαμε στον Ιχθυογεννητικό Σταθμό της Λίμνης όταν εκείνος ανέλαβε πρόεδρος της επιχείρησης. Ο Χαρίλαος ήταν ιδιαίτερος άνθρωπος. Πρώτα από όλα ασχολιόταν ενεργά με ό,τι αναλάμβανε, άκουγε, σεβόταν κι έδειχνε εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του και -το κυριότερο- αποφάσιζε χωρίς να φροντίζει να κρατά τις γνωστές ισορροπίες. Έτσι τον έζησα εγώ. Ο Χαρίλαος ενθάρρυνε κάθε τι που του φαινόταν νέο και καινοτόμο, δεν φοβόταν την πιθανή αποτυχία, έπαιρνε το ρίσκο των επιλογών του, δεν φόρτωνε τις ευθύνες σε άλλους, δεν γύριζε ποτέ πίσω, η ματιά του ήταν μόνιμα στραμμένη μπροστά. Ήταν αξιοθαύμαστη η γρήγορη κρίση του, η πρακτική του σκέψη και η αποτελεσματικότητά του. Αυτό όμως που ήταν εντυπωσιακό ήταν το όραμά του για τον Ιχθυογεννητικό Σταθμό, τη λίμνη και όχι μόνο. Η σκέψη και οι προσδοκίες του ήταν πάντα πολύ πιο μπροστά από αυτό που εμείς φανταζόμασταν, με μοναδική ευκολία ξεκολλούσε από το παρόν και άνοιγε διάπλατα τους ορίζοντες, παρασύροντας κι εμάς τους συνεργάτες του στο αύριο, στο επόμενο βήμα. Μαζί του ο μόνος δρόμος που μπορούσες να δεις ήταν αυτός που χάραζε το επόμενο βήμα. Χωρίς τον Χαρίλαο είναι σίγουρο ότι ο Ιχθυογεννητικός Σταθμός της Λίμνης δεν θα έκανε την πορεία που έκανε. Στα χρόνια της προεδρίας του ο Σταθμός ανέπτυξε πολυποίκιλες δράσεις και γι’ αυτό και βραβεύτηκε επανειλημμένα από το αρμόδιο Υπουργείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για μένα ο Χαρίλαος ήταν ένας πολύτιμος δάσκαλος, μαζί του έμαθα ότι κάθε νέο, για να είναι νέο, οφείλει να είναι απογυμνωμένο από τα βάρη του χρόνου και να αντέχει τις κρίσεις και τις επικρίσεις. Πάντα θυμάμαι τις κουβέντες μας στην άκρη της λίμνης, τις αγωνίες του για τις αποφάσεις των αρμοδίων για τη λίμνη, που μόνο αν τον ήξερες καλά μπορούσες να τις νιώσεις. Ο Χαρίλαος δεν έλεγε πολλά και, αν καμιά φορά πήγαινε η κουβέντα στα λάθη και τις λανθασμένες επιλογές, ποτέ δεν αρνιόταν την κουβέντα, πάντα είχε μια μαγική ζυγαριά που έκλινε προς το σωστό χωρίς να κλέβει στο ζύγι.
Μια από τις τελευταίες φορές που τον είδα με εντυπωσίασε γι’ ακόμη μια φορά με τη διαύγεια της σκέψης του και τις λεπτομέρειες που θυμόταν από την κοινή μας πορεία στον Ιχθυογεννητικό Σταθμό. Όταν με ρώτησε πώς είναι τώρα η κατάσταση του Ιχθυογεννητικού και της λίμνης άλλαξα κουβέντα, δεν ήθελα να τον στενοχωρήσω, αλλά εις μάτην, αυτός ήξερε πιο πολλά από μένα.
