Οι δείχτες του ρολογιού του Τάκη Μουσαφίρη σταμάτησαν προχθές την Πέμπτη κι εμείς τον θάνατό του τον μάθαμε από δικούς του ανθρώπους. Πριν ακόμη καλά-καλά το πληροφορηθούν τα αδηφάγα Μέσα Ενημέρωσης, όπως ο ίδιος τα χαρακτήρισε κάποτε τα αθηναϊκά τηλεοπτικά κανάλια.
Αναζητήσαμε τότε το παλιό ρολογάκι από το πατρογονικό μαγαζί του, που το κρατούμε μέχρι σήμερα ως αντίκα. Κι αναπολήσαμε εικόνες και στιγμές.
Τον φέραμε στη μνήμη πάνω στη γαλάζια βέσπα του ή στο άσπρο Saab, ωραίον, ξανθό και τυπά, να διασχίζει τους δρόμους της πόλης. Τα κοριτσόπουλα της εποχής τον κυνηγούσαν. Ανασκαλέψαμε εικόνες από τζαμάλες κι από γλέντια γιαννιώτικα στα οποία έδινε συνεχώς τη μουσική του παρουσία αργότερα, όταν έγινε πια ο γνωστός συνθέτης και ζούσε στην Αθήνα. Μα τα Γιάννενά του δεν τα άφησε ποτέ.
Ένα από τα στέκια του ήταν η φωτιά της Λούτσας τις Αποκριές σαν τώρα. Εκεί τον τοποθετούμε ως εικόνα με την κιθάρα του πάντα. Με αγκαλιές, πειράγματα, με ιστορίες από τα παλιά Γιάννενα μέσα στο καφενεδάκι κι ανάμεσα από την τσίκνα του ψημένου μεζέ. Με Αλέκο, με Φίλιππα, με Παύλο, με Νάπο, με Σάββα και λοιπούς. Ύστερα έφτανε κι ο Γιάννης από άλλες τζαμάλες κάτω από την κυρά Φροσύνη κι από καντάδες ορμώμενος, με καπέλο καουμπόι ως άλλος Τζιαν Μαρία Βολοντέ στο «Για μια χούφτα δολάρια». Κι ο Τάκης τον έλουζε με νότες, έπινε και κέρναγε τραγούδια. Έπαιζε στην κιθάρα του τη δική του «Λυγαριά», που τον σημάδεψε.
Τον αγαπάμε. Κι εκείνος μας αγαπάει. Γιατί «ό,τι αγαπάμε στη ζωή, το αγαπάμε κι όταν πεθαίνουμε», όπως έγραφε ο Μαξίμ Γκόργκι.
Λουκία Τζάλλα
«Πες μου πού πουλάν καρδιές»
Αποκριά γιαννιώτικη όχι σαν την φετινή του κορωνοϊού στην τζαμάλα της Λούτσας, δεν έχει σημασία ποια χρονιά, ούτε θυμούμαστε χρονολογία άλλωστε, η μνήμη μας ανατρέχει μέσα στην αίθουσα του δραστήριου Συλλόγου της γειτονιάς όπου έτυχε να βρεθούμε γείτονες, παλιοί φίλοι, όλοι επώνυμοι, στις γειτονιές -ως γνωστόν- δεν υπάρχουν ανώνυμοι. Ήταν εκεί μέλη του συλλόγου, πρώην δήμαρχοι ο Κώστας Μπέγκας, ο Αλέκος Σόφης, ο Φίλιππας Φίλιος, ήρθε και ο Τάκης Μουσαφίρης της γειτονιάς της Λούτσας κι αυτός στην παρέα και κλείσαμε. Οι κιθάρες είχαν τον πρώτο λόγο, στα χέρια ή μάλλον στα δάκτυλα του Σόφη και του Μουσαφίρη. Τον δεύτερο λόγο τον είχαμε όλοι μας, που ακολουθούσαμε τις φωνές των τραγουδιστών Τάκη και Αλέκου στις καντάδες και τα ελαφρά λαϊκά της εποχής. Μια ανάμνηση, ένα μικρό μνημόσυνο στον Τάκη Μουσαφίρη, στον συνθέτη, στιχουργό, αλλά και ερμηνευτή με την ευαίσθητη καρδιά που έφυγε από κοντά μας, αλλά είχε προλάβει να μας χαρίσει δεκάδες τραγούδια όπως αυτό του τίτλου μας με τραγουδιστή τον Δημήτρη Μητροπάνο, λαϊκά τραγούδια που θα μείνουν στην ιστορία και στις καρδιές μας.
Παύλος Παπαδόπουλος
