Στα Κάτω Πεδινά όλοι γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα. Ντόπιοι, καλεσμένοι, καλλιτέχνες, επισκέπτες, διοργανωτές. Η Βαγγελιώ και ο Πάνος στο καφενείο του χωριού, ο Παύλος κι η Λίλα στον φιλόξενο και δροσερό ξενώνα «Ανέμη», η Ζωή και η Κατερίνα που κάθε χρόνο έρχονται για το φεστιβάλ και τα εργαστήριά του, η μικρόσωμη σκυλίτσα Λου που κουνάει χαρούμενη την ουρά της, ο αεικίνητος Γιώργος –μαζί με τον Πάνο οι εμπνευστές και η ψυχή του Zagoriwood- ο Άκης και η Χρύσα, σπουδαίοι δάσκαλοι και σκηνοθέτες. Κάτω από τη μουριά, που απλώνει τα κλαδιά της και προσφέρει μονάκριβη σκιά, μια νεαρή γυναίκα παίζει τραγούδια στη φλογέρα της, μια άλλη διαβάζει το βιβλίο της διακόπτοντας συχνά την ανάγνωσή του, για να απολαύσει τη θεά των απέραντων χωραφιών και των μοναχικών δέντρων, που απλώνεται μπροστά της. Τα παιδιά παίζουν πιο κει επιτραπέζια. Στην πλατεία ετοιμάζονται για τη βραδινή προβολή. Την πρώτη νύχτα οι επισκέπτες βλέπουν την Ευτυχία, τη δεύτερη ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τις μέλισσες. Μπύρες κρύες, σουβλάκια ζεστά, κουβέντες για το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική. Εμπειρίες μοναδικές, ένας καινούριος κόσμος μάς συστήνεται και μοιάζει οικείος και συναρπαστικός συνάμα.
Ο Παύλος από την Ανέμη μάς δίνει το μεγάλο, παλιό κλειδί που ανοίγει το Παρθεναγωγείο. Βαριά η πόρτα υποχωρεί με μια μικρή πίεση, μόλις την ξεκλειδώσουμε, μια παλιά ξύλινη σκάλα στα δεξιά οδηγεί στα δωμάτια του πάνω ορόφου, στον κάτω είναι οι βοηθητικοί χώροι, το πλυσταριό. Το διώροφο, ψηλοτάβανο κτίριο -άδειο από ανθρώπους, γεμάτο όμως από τα πολύ πρόσφατα ίχνη τους- προσφέρεται για συναντήσεις, εργαστήρια, γυρίσματα όσο διαρκεί το Zagoriwood. Τρίποδες, προβολείς, πανιά είναι εδώ. Υπάρχει δουλειά ακόμη να γίνει, μέχρι τα projects να παραδοθούν και να προβληθούν στη γιορτή λήξης.
Στα Άνω Πεδινά, λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, στη Λαμπριάδειο Σχολή, το ίδιο σκηνικό, μεταφερμένο πιο ‘δω στον χρόνο. Το κτίριο, περισσότερο σύγχρονο από το Παρθεναγωγείο, προσφέρεται στους συμμετέχοντες για διαμονή, σίτιση και φυσικά εργασία. Στον πάνω όροφο σιφονιέρες, σκρίνια, ένα παλιό ραδιόφωνο, μια πορσελάνινη σόμπα επιστρέφουν τον επισκέπτη στη δεκαετία του ’60 –βία του ’70. Μια παρέα κοριτσιών και αγοριών αναζητά τη φωτογραφική μηχανή που κάπου ξέχασε, όσο έκανε γυρίσματα.
Αφήσαμε για το τέλος, τη φύση. Την πολύτιμη, αναζωογονητική φύση του Ζαγορίου. Τα μονοπάτια με τα κόκκινα σημάδια τους στη γη να καθοδηγούν εκδρομείς και περιπατητές, τα γεφύρια, οι δροσερές σκιές των δέντρων, ο Αώος, ο Βοϊδομάτης, τα μεγάλα βράχια που πάνω τους ξαπλώνουν (και αποκοιμιούνται) οι επισκέπτες.
Μια ανάσα από την πόλη, βρίσκεται ένας άλλος κόσμος, που αναπνέει σε άλλα υψόμετρα, αναγαλλιάζει από την ομορφιά της φύσης, ανταμώνει και γιορτάζει, παίζει μουσικές στη φλογέρα, κρατά μια μικρή κάμερα και καταγράφει, τρώει σπιτίσιες μαρμελάδες, φρέσκο βούτυρο και νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη που είναι ακόμη εδώ και μπορεί να απολαμβάνει μικρές χαρές, να φτιάχνει νέες και να τις μοιράζει στην παρέα. Σπουδαίος τόπος, σπουδαίοι άνθρωποι. Κι εμείς τυχεροί που τόσο κοντά μας βρίσκεται ένας μικρός παράδεισος. Έτσι να απλώσεις το χέρι σου, τον αγγίζεις και σε αγγίζει κι εκείνος. Βαθιά, αληθινά και πρωτόγνωρα.
