Κοινός μας σύνδεσμος, κι εκείνος που μας έφερε ίσως πιο κοντά, ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος. Από το 1992 κάνουμε παρέα με τον Γιάννη το Ρούκα. Μου φέρνει και του φέρνω τους χαιρετισμούς του προέδρου κι έτσι κάπως αρχίζει η πιο στενή μας επικοινωνία. Στην αρχή με ένα τηλεφώνημα, κατόπι με τον ερχομό του στην εφημερίδα και διηγήσεις από τα παλιά Γιάννενα. Ύστερα με συμπεριλαμβάνει στους καρδιακούς του φίλους κι είμαι πάντα καλεσμένη -πάω, δεν πάω- στις ωραίες μαζώξεις που οργανώνει. Πότε σε κείνο το καφενείο, πότε στο άλλο. Πότε στη φουρτουνιασμένη λίμνη, πότε σε μια βαρκαρόλα. Πάντα με κάποιους παράξενους ωραίους μουσικούς, τους βιρτουόζους όπως λέει, που τους αλιεύει, πότε κάτω στην Καλούτσιανη, πότε στα Ταμπάκικα. Με μια κιθάρα, μ’ ένα μπουζούκι, αλλά πάντα με πολλή αγάπη. Άλλες φορές στη γιορτή του καλεί τον Ανδρέα στο πιάνο και τη Χαρά στο τραγούδι και χορεύει σκυφτός, με γερμένους τους ώμους ένα λεβέντικο ζεϊμπέκικο. Τον έχω μπροστά μου με ριγμένο το σακάκι στον ένα ώμο του στο τελευταίο του, που το χόρεψε τον περσινό χειμώνα στο Πλάζα. Κι η παρέα του έφτασε ίσαμε εκεί για το χατίρι του, σπάζοντας τον πάγο από την κακοκαιρία που είχε ενσκήψει. Διηγείται τότε παλιές γιαννιώτικες ιστορίες λίγο πικάντικες και κλείνει πονηρά το μάτι.
Μια παγωμένη ημέρα του χειμώνα με καλεί στο σπίτι του στο Μέτσοβο και προσφέρεται να έρθει ο ίδιος να μας πάρει όλους και να μας φιλοξενήσει στο σαράι του. Πρωί μιας Κυριακής όχι πολύ μακρινής, λίγο πριν αρχίσει να επιβιβάζεται στη βάρκα για τον Αχέροντα, στην καφετέρια «Equus» με τον δικό του τρόπο με αποχαιρέτησε. Γιατί το διαισθανόταν πως τ’ Άι-Γιαννιού του 2020 δεν θα μπορέσει να χορέψει το ζεϊμπέκικό του μαζί μας.
Σου λέμε αντίο, φίλε μας, με μια δική σου φράση: «Σας αγαπάω χωρίς αντιπαροχή…».
