Το είπε καλύτερα απ’ όλους η Αγνή Δρίμτζια στον σύντομο χαιρετισμό της στην αρχή της βραδιάς. Ο χώρος υποβάλλει και επιβάλλει χαμηλούς τόνους, αλλά υψηλά αισθήματα. Και όλοι όσοι βρεθήκαμε απόψε στο Μουσείο Αργυροτεχνίας κάναμε ησυχία, για να ακούσουμε τις ιστορίες, που αφηγήθηκαν η Γιάννα Κούλα και ο Δημήτρης Καραγιώργος. Η πρώτη με τη μελωδική, μεταλλική φωνή της κι ο δεύτερος με τη λυρική, εμπνευσμένη μουσική του. Ιστορίες που ξεκινούν και τελειώνουν με Α, γραμμένες από τον Αργύρη Χιόνη, την Κική Σαραντέα, τη Χριστίνα Φούσκα, τη Γιάννα Κούλα, μπλέχτηκαν με παραμύθια λαϊκά από την Περσία και τη Γαλλία και φτιάξανε μια άλλη καινούρια, πολύχρωμη και πολύφωνη ιστορία, που είχε τη μια στιγμή μια σημασία και την επόμενη μια άλλη.
Ιστορίες με πλάσματα ευάλωτα που πολεμάνε για την αγάπη, όχι άτρωτα που πολεμάνε τους κακούς. Παραμύθια λαϊκά σε παρελθόντα χρόνο, που μπλέκονται με το παρόν και βιάζονται να προχωρήσουν μπροστά στο μέλλον. Σ’ ένα κλουβί άδειο ζει ένα πουλί, που το ονόμασαν απουσία. Ένας παραμυθάς φτιάχνει τα παραμύθια του στην άκρη του κόσμου, εκεί που αρχίζει ο ωκεανός. Ο θυμωμένος ξυλοκόπος, με την άγρια γενειάδα και την άγρια καρδιά και τη μαγκούρα του στο χέρι έτοιμος να χτυπήσει, μαλακώνει, καθώς η γυναίκα του τού αφηγείται για μήνες ιστορίες. Οι συμφορές χτυπούν την πόρτα και κάθονται απέναντι από τον ένοικο του σπιτιού. Η μονότονη ζωή μιας ασήμαντης πέτρας, που ζει στον δρόμο, μέχρι που βρίσκεται σε έναν κήπο και μαθαίνει να ονειρεύεται. Δυο άνθρωποι, που αγαπήθηκαν πολύ και προσμένουν να συναντηθούν ξανά. Ο Πήτερ Παν στη χώρα του ποτέ, του πάντα, του πέρα.
Η αφηγηματική και μουσική παράσταση «γιατί είχε φτερΑ», που παρουσιάστηκε πριν λίγη ώρα στο Μουσείο Αργυροτεχνίας σε μια αίθουσα γεμάτη από κόσμο, ήταν αυτή η μαγική, και κάθε άλλο παρά δεδομένη, συγκυρία, που οι ιστορίες συναντούν τον αφηγητή τους, τις μελωδίες τους, αλλά και τον φυσικό τους χώρο, για να αποκαλυφθούν και να «μιλήσουν». Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά φτιαγμένη με αγάπη και φροντίδα από ανθρώπους, που ακούσανε πολλά παραμύθια γι’ αυτό και μάθανε να τα λένε μέσα από την καρδιά τους και να ανοίγουν τις δικές μας, που καμιά φορά ξεχνιόμαστε και τις κρατάμε κλειστές. Μας υποσχέθηκαν ότι θα μας πούνε κι άλλες ιστορίες σύντομα, πιθανά στον ίδιο χώρο, και τις περιμένουμε -όπως πάντα- ανυπόμονα.
