Στιγμή πρώτη: Χειμώνας 1976-77. Ο Σπύρος Μουστακλής επιστρέφει στην Ερμούπολη, καλεσμένος του πρώτου δημάρχου της Μεταπολίτευσης, Νίκου Φιλάρετου. Έχει υπηρετήσει εδώ αξιωματικός, τη δεκαετία του ’60. Κατόπιν, έχει αποταχτεί από τη χούντα και έχει βασανιστεί άγρια το Μάιο 1973, εξαιτίας της συμμετοχής του στο Κίνημα του Ναυτικού. Τώρα, πατάει ξανά το πόδι του στο νησί, πρώτη φορά μετά την πτώση της χούντας. Είναι βράδυ, τον υποδέχονται στο λιμάνι χιλιάδες. Πώς λέμε, «όλη η πόλη». Με ένα μεγάλο αμάξι, ίσως Μερσεντές, κάνει τη διαδρομή ως το δημαρχείο, όπου θα γίνει η τιμητική εκδήλωση. Το αμάξι κινείται σημειωτόν, περικυκλωμένο, αφού όλοι θέλουν να τον δουν από κοντά, να του φωνάξουν κάτι, αν είναι δυνατόν να του πιάσουν το χέρι. Αν και έντεκα χρονών μόνο, έχω διαβάσει, γνωρίζω, θέλω να πάρω μέρος και το ακολουθώ όσο πιο κοντά μπορώ. Ξαφνικά νιώθω τη ρόδα του να μου πατάει το παπούτσι. Τρομάζω, δεν έχω ιδέα τι συνεπάγεται αυτό, για ένα δευτερόλεπτο σκέφτομαι ότι το πόδι μου θα πάθει μόνιμη ζημιά, αλλά το αμάξι συνεχίζει την αργή πορεία του -και εγώ περπατάω κανονικά. Στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου ο κόσμος είναι πάνω στον Μουστακλή, τον πλημμυρίζει με ανθοδέσμες, τώρα μπορούν και να τον αγγίξουν ακόμα. Ρουφάω και συγκρατώ στη μνήμη μου λέξεις και εκφράσεις στα πρόσωπα.
Στιγμή δεύτερη: Αρχές δεκαετίας του ‘90. Ο πατέρας μου επισκευάζει μια τηλεόραση σε σπίτι και λίγο πριν φύγει, ο ιδιοκτήτης του λέει να κοιτάξει το κάδρο πάνω στο μπουφέ. «Για δες ποιος είναι εκεί με τον Μουστακλή, Αντώνη. Ο γιος σου, παιδάκι». Το Σύμπαν έχει συνωμοτήσει: ένας φωτογράφος κάνει κλικ την κατάλληλη στιγμή, ένας μόνο σ’ ολόκληρο το πλήθος έχει το σωστό ύψος πλάι στον καθισμένο Μουστακλή, ένας άνθρωπος έχει στην κατοχή του τη φωτογραφία, μια τηλεόραση χαλάει, ο πατέρας μου κάνει αυτή τη δουλειά -και εγώ ανοίγω ένα φάκελο στα Ιωάννινα, με το ανέλπιστο τεκμήριο μιας μοναδικής στιγμής της ζωής μου.
