«Η μικρά συνοδεία δεν είχεν έτι προχωρήσει πεντήκοντα βήματα εντός του δάσους». «Είσαι καλύτερα φίλτατόν μου»;
Αναζητώντας κάποιο βιβλίο, κατέβασα από τα ράφια της πολύτιμης βιβλιοθήκης της εφημερίδας μια σπάνια έκδοση του 1911 από τον «Δεκαπενταετή πλοίαρχο» του Ιουλίου Βερν. «Μετάφρασις Αλεξάνδρου Σκαλίδου μετά 97 εικόνων», αντιγράφουμε από τον υπότιτλο.
Με ενδιαφέρον άρχισα να περιεργάζομαι τις φθαρμένες σελίδες του, με μεγάλη ευλάβεια -θα μπορούσα να πω- το φυλλομέτρησα, μην τυχόν και προκαλέσω στο βιβλίο ανεπανόρθωτη ζημιά, προσθέτοντας και τη δική μου συμβολή σε όσα ο χρόνος τού είχε ήδη καταφέρει.
Στις σελίδες 224 και 225 ξεχώρισα δυο εικόνες, που απεικόνιζαν παιδιά κι έφερναν τις παραπάνω λεζάντες. Οι μικροί ανιχνευτές φαινόταν να διασχίζουν το δάσος φορώντας διακριτικά καπέλα της εποχής και κρατώντας στα χέρια τους τα απαραίτητα εφόδια, που θα τους χρησίμευαν για την εξερεύνησή τους. Και τότε ήταν που ήρθε μπροστά μου μια φθινοπωρινή, πολύ όμορφη και δυνατή εικόνα. Ήταν Σεπτέμβρης και με μια συντροφιά, που την απάρτιζαν αρχιτέκτονες, βρεθήκαμε στο νησί Βίδο της Κέρκυρας.
Καθώς εξερευνούσαμε κι εμείς έναν τόπο που δεν τον είχαμε δει ποτέ, ζητήσαμε πληροφορίες από μια ομάδα προσκόπων από την Αθήνα, που είχαν κατασκηνώσει ήδη στο νησί. Τα παιδιά πρόθυμα μας είπαν ότι έρχονται κάθε χρόνο με τις ομάδες τους, αφού το νησί είναι τόπος κατασκηνώσεων και δη των προσκόπων. Φορούσαν τις προσκοπικές στολές τους με τα γνωστά τζόκεϊ στα κεφάλια τους, κρατούσαν στα χέρια τους ράβδους, και έχοντας στον ώμο τους τα σακίδιά τους, προχωρούσαν τραγουδώντας μέσα στο δάσος. Στα πόδια τους η θάλασσα ξεπρόβαλλε μέσα από τα βράχια και πάνω από τα κεφάλια τους δέσποζε το μαυσωλείο των σέρβων στρατιωτών, που έπεσαν ηρωικά στα πεδία των μαχών κατά το διάστημα του πολέμου 1915-1918.
Οι Ανιχνευτές (όπως αποκαλούνται οι πρόσκοποι ηλικίας 15 έως 18 χρονών) με ευχαρίστηση μάς μίλησαν για την ωραία περιπέτεια, που ζούσαν στο νησί, δείχνοντάς μας το μονοπάτι μέσα στα σκιερά ελιόδεντρα και περιγράφοντας συγχρόνως την ιστορία του νησιού. Βίδο το λένε κι είναι η αρχαία Πτυχία, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το παλαιό ενετικό φρούριο και την παλιά βενετσιάνικη πόλη της Κέρκυρας, είπαν.
«Ζήσε την περιπέτεια» ήταν το σύνθημά τους, ενώ τραγουδούσαν το «Αναφιλητό» του Γιάννη Ρίτσου: «Τα παιδιά θέλουν παπούτσια, τα παιδιά θέλουν ψωμί, θέλουνε και φάρμακα, δούλεψε κι εσύ. Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε: το παιδί: Ζωή». Κι ήταν έφηβοι…
Σήμερα κρατώ στα χέρια μου και ξεφυλλίζω το ημερολόγιο του 2019 των δικών μας παιδιών, του τοπικού τμήματος του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων, που γυρίζουν την πόλη αυτές τις μέρες μεμονωμένα και ανά ομάδες και το διαθέτουν αντί τριών ευρώ, για να ενισχύσουν τις δράσεις τους.
Μια πυξίδα, ένα κύπελλο, ένας κόμβος, μια φωτογραφική μηχανή, ένας φακός τα σύνεργά τους, που κοσμούν και το εξώφυλλο του ημερολογίου τους. Με πρώτη την εικόνα της δεύτερης αγέλης τους, με δεύτερη την ομάδα των προσκόπων να κατακτούν την κορυφή του «Αετού» στη Δαφνούλα, κι ακολουθούν άλλες δράσεις για τους υπόλοιπους μήνες στο Φλαμπουράρι, στα Γιάννενα, στο Βίδο της Κέρκυρας.
Κάπου μέσα στις σελίδες του Ιουλίου Βερν γυρίζουμε και πάλι, καθώς κλείνουμε αυτή την ελάχιστη αναφορά μας στα παιδιά μας που είθε να πατούν πάντα πάνω στα χνάρια του αετού, όπως λέει κι ο ποιητής. «Μεθ’ όλην την νεαράν ηλικίαν του, είχεν εφελκύσει την υπόληψιν όλων, δυνάμεθα ειπείν, τον σεβασμόν όλων… Ιδού πού έφθασε διά της διαγωγής του. Υπάγετε. Ο κόσμος είναι αρκούντως μέγας».
