Η ώρα περνούσε και γινόταν ανυπόμονη. Περίμενε κουνώντας τη σημαία της με το χέρι από το οποίο κρεμόταν το εντυπωσιακό φούξια βραχιολάκι της. Όταν άρχισε να ακούει την μπάντα να παίζει, αλλά δεν έβλεπε κανέναν να πλησιάζει, έβγαινε στον δρόμο να κοιτάξει μήπως η παρέλαση ξεκίνησε. Γυρνούσε απογοητευμένη στη θέση της και μας ενημέρωνε.
Όταν άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι, τέντωνε ενθουσιασμένη το κορμί της και το χέρι της να φτάσει ψηλά η σημαία. Το χέρι με το εντυπωσιακό φούξια βραχιόλι, που ξεχώριζε ανάμεσα σε τόσα άλλα παιδικά χέρια.