Η μαγειρική είναι μια δημιουργική διαδικασία για όσους την ασκούν. Κολακεύονται από τα σχόλια των φίλων, θέλουν την επόμενη φορά να τους ευχαριστήσουν διπλά. Η μαγειρική δεν μοιάζει με τη ζαχαροπλαστική, εκεί όπου η ακρίβεια μετράει, που η αστοχία μπορεί να καταστρέψει το γλυκό. Να πέσει περισσότερη ή λιγότερη ζάχαρη, να κάνετε λάθος στη δόση του βουτύρου, να κάψετε παραπάνω τον φούρνο. Σκέτη καταστροφή τότε. Στη μαγειρική τα λάθη επιτρέπονται. Όχι λάθη κραυγαλέα -εκεί θα πρέπει να ξανασκεφτείτε αν πράγματι πρέπει να συνεχίζετε να μαγειρεύετε- αλλά λάθη μικρά ή λίγο μεγαλύτερα, που μπορούν εύκολα να καλυφθούν και οι φίλοι σας να μην το πάρουν χαμπάρι. Η μαγειρική, σε αντίθεση με τη ζαχαροπλαστική, σας επιτρέπει το ανακάτεμα υλικών σε δοσολογίες που μπορούν να διαφέρουν από την αρχική συνταγή. Σας επιτρέπει να αυξομειώνετε τις ποσότητες των υλικών και το αποτέλεσμα να είναι αποδεκτό.
Πέρα από την κουζίνα σας όμως, η λέξη η ίδια και τα παράγωγά της (μαγειρεύω, μαγειρέματα), χρησιμοποιείτε με έννοια που υποδηλώνει δολοπλοκία στη μεγάλη κουζίνα της πολιτικής. «Μαγειρεύουν το αποτέλεσμα», «μαγειρεύουν τις διαδικασίες», είναι φράσεις που λέγονται με σκοπό να βγει προς τα έξω ένας πολιτικός λόγος ή απόφαση, που από τη μια να ικανοποιεί το κοινό, από την άλλη το κοινό να μην καταλάβει τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Αν το μοσχαράκι είναι φρέσκο ή κατεψυγμένο, αν το φαγητό είναι χθεσινό, ίσως να μην το καταλάβετε αν είναι τόσο καλά μαγειρεμένο και εμπλουτισμένο με υπέροχα μπαχαρικά και καλυμμένο με σάλτσες.
Θέλει, για παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας να «χωρίσει» με τον Πάνο Καμένο και πρέπει να βρει κάποιον να τον αντικαταστήσει στο υπουργείο Αμύνης; Ξεκινά το μαγείρεμα. Βγαίνει, πριν από λίγο καιρό, από καιρό επιλεχθέντας αντικαταστάτης, αρχηγός ΓΕΕΘΑ και μας λέει πως θα βομβαρδίσει όποια βραχονησίδα τολμήσουν να πατήσουν οι Τούρκοι. Τα λόγια του γαργαλούν τα αριστεροεθνικιστικά αυτιά και το πιάτο είναι έτοιμο. Προμαγειρεμένο μεν, πικάντικο δε. Τι κι αν είναι στρατιωτικός που κατέλαβε πολιτική θέση; Ο άνθρωπος δεν μασάει τα λόγια του. Το γεγονός βέβαια πως μας αποκρύπτει πόσα τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα έχει ήδη καταρρίψει κατά τις παραβιάσεις των γειτόνων, δεν μας αφορά. Εμείς ένα νόστιμο πιάτο θέλουμε , άσχετα με το τι έχει μέσα.
Βγαίνει ο πρωθυπουργός ξανά και μας λέει πως η οικονομία είναι το ατού του. Δηλαδή γνωρίζει τόσο καλά τα οικονομικά θέματα που στο άψε, σβήσε θα δώσει λύσεις. Και παίρνει την κουτάλα και ανακατεύει. Εισαγωγές, εξαγωγές, απασχόληση που βαφτίζει εργασία, «Μακεδονικό» που θα αποφέρει και λεφτά, γιατί όλοι στη χώρα τη συμφωνία των Πρεσπών περιμέναμε για να γίνουμε πλούσιοι, λόγια για την επιχειρηματικότητα και ξανά λόγια, κούφια και χωρίς νόημα, ανάθεμα κι αν γνωρίζει τι σημαίνουν, αλλά νόστιμα λόγια, περιχυμένα με τα μπαχαρικά του λαϊκισμού. Άντε τώρα να καταλάβεις πως το φασόλι είναι κονσέρβα.
Εκεί, όμως, που η μαγειρική αποθεώθηκε, ήταν στο «διαζύγιο» του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Εκεί στήθηκε μπουφές είκοσι μέτρων, όπως στους γάμους. Ξεκινάς να βάλεις κάτι τις στο πιάτο σου και στα δυο μέτρα το έχεις γεμίσει. Δεν θες να πας παρακάτω, δεν χωράνε στο πιάτο άλλα φαγητά. Το βλέπεις και λες θα σκάσω. Τόσο θα πάρω, όχι άλλο. Έτσι λίγα πήρε ο καθένας από το μαγείρεμα του διαζυγίου, λόγω υπερβολικής προσφοράς. Λίγα στο πιατάκι του, νόστιμα και γκουρμέ φαγητά περιχυμένα με άσπρες, κόκκινες, κίτρινες, πράσινες σάλτσες έτσι ώστε ούτε η γεύση του μπρόκολου να γίνει αντιληπτή, ούτε της γαλοπούλας. Μόνο η σάλτσα να μείνει, αλμυρή, γλυκιά, υπόξινη και μόνο τις γεύσεις αυτές να έχουν ως ανάμνηση οι καλεσμένοι, γιατί η γκουρμεδιά καλύπτει πολλές φορές το σάπιο υλικό.
Όσο για γλυκό, αυτό ούτε που το τόλμησαν οι αρχιμάγειροι του Μαξίμου. Δεν πήραν τέτοιο ρίσκο. Άτιμο πράγμα η ακρίβεια της ζαχαροπλαστικής, άτιμο πράγμα να μην μπορείς να κρύψεις τίποτα.
