Απόψεις

Ουδέν κρυπτόν υπό τα social media

Όσοι χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν αποκτήσει έναν αυτοματισμό κάθε φορά που στο timeline τους εμφανίζεται ένα κακό κείμενο, εντελώς ασύμβατο με το προσωπικό αξιακό τους σύστημα και την κατά τ' άλλα έξωθεν «καλή» μαρτυρία του συντάκτη του. Δεν κοιτούν μόνο ποιος το γράφει, μα ελέγχουν και ποιοι φίλοι από τη λίστα φίλων τους το επικροτούν ή το αναπαράγουν.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και όσο κι αν δεν θα θέλαμε να καθορίζουν απρόσωπα και αποσπασματικά την άποψή μας για πρόσωπα ή πράγματα, αυτό φαίνεται πως είναι αναπόφευκτο. Γι’ αυτό και συχνά στις αναρτήσεις μας και στον προσωπικό λογαριασμό μας εμφανίζουμε ένα προφίλ καλογυαλισμένο, στρογγυλεμένο και γεμάτο φωτογραφίες με φόντο τη λίμνη, το Μιτσικέλι, το Κάστρο και άλλα τοπόσημα, που τραβούν την προσοχή του μέσου γιαννιώτη χρήστη και ανεβάζουν τα likes σε ικανοποιητικά και αξιοπρόσεκτα επίπεδα, απαραίτητα για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία μας.

Τα social media, παρόλη τη δαιμονοποίησή τους από τους διαρκώς μειούμενους επικριτές τους, είναι ο νέος τρόπος επικοινωνίας, αλλά και –θα σας φανεί περίεργο για όσους δεν τα χρησιμοποιείτε- ζυμώσεων. Άλλωστε, ως γνωστόν, όταν χάνεται ο έλεγχος της χρήσης, δεν ευθύνεται το εργαλείο, μα ο χρήστης.

Την ίδια στιγμή, με την ανωνυμία και την απόσταση από τον συνομιλητή, που εξασφαλίζουν, συχνά γίνονται πεδία μάχης, όπου ανταλλάσσονται κουβέντες, υπαινιγμοί ή και ύβρεις, που πολύ πιθανό δεν θα εκτοξεύονταν σε μια εκ του σύνεγγυς επικοινωνία. Ξεχασμένοι θυμοί ανασύρονται, κεκτημένες ταχύτητες αναπτύσσονται και πολύ συχνότερα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς το χέρι προτρέχει της γλώσσας και του νου.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίθουν αναρτήσεων και σχολίων, όπου επιχειρείται η επονομαζόμενη «δολοφονία χαρακτήρα» σε βάρος ανθρώπων που λένε ακλόνητες ή ενοχλητικές αλήθειες. Όσοι αδυνατούν να επιχειρηματολογήσουν, για να τις ανατρέψουν, καταφεύγουν σε χαρακτηρισμούς, που αφορούν προσωπικά αυτόν που τις λέει. Χοντρός, στραβός, κουτσός, μαύρος, ξένος, γέρος… Ασφαλώς τέτοιες συμπεριφορές οι περισσότεροι από μας θα τις καταδικάσουμε, καθώς ο πολιτισμός μας και η αγωγή μας δεν θα μας επέτρεπαν ποτέ να αναρτήσουμε στην προσωπική μας σελίδα στο facebook ή στο twitter ένα κείμενο υβριστικό ή να εμπλακούμε σε τέτοιες συζητήσεις. Εξάλλου, κάτι τέτοιο θα μουντζούρωνε το προφίλ μας, που με τόσο κόπο φτιάξαμε. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι όσοι χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν αποκτήσει έναν αυτοματισμό κάθε φορά που στο timeline τους εμφανίζεται ένα κακό κείμενο, εντελώς ασύμβατο με το προσωπικό αξιακό τους σύστημα και την κατά τ’ άλλα έξωθεν «καλή» μαρτυρία του συντάκτη του. Δεν κοιτούν μόνο ποιος το γράφει, μα ελέγχουν και ποιοι φίλοι από τη λίστα φίλων τους το επικροτούν ή το αναπαράγουν. Σ’ αυτή την περίπτωση, συχνά είτε τους διαγράφουν, είτε τους διατηρούν, αλλά παύουν να τους ακολουθούν.

Καμιά φορά, όμως, όσο κι αν μελετάμε τις ανάλαφρες αναρτήσεις που κάνουμε, όσο κι αν προσέχουμε να βγει καθαρό το Τζαμί στο φόντο, να φανεί το ελαφρύ κυματάκι στη λίμνη και να φωτογραφηθούμε από το καλό μας το προφίλ, ο πραγματικός, καταπιεσμένος εαυτός μας, που εξαιρέθηκε από τις ειδυλλιακές φωτογραφίες, θα μας προδώσει και ένας ανασηκωμένος αντίχειρας, ένα πνιχτό γελάκι ή μια μικρή κόκκινη καρδούλα, κάτω από ένα ρατσιστικό, υβριστικό ή σεξιστικό παραλήρημα, θα μας εκθέσει ανεπανόρθωτα. Κι όλα όσα προηγούμενα αναρτήσαμε, θα πάνε στράφι.

Σχετικά άρθρα

Η δημοσιογραφία τον καιρό του facebook 

Ο Ηπειρωτικός Αγών ενεργά και στο Twitter!