Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα πρόσωπα που αποτελούν τους ταγούς της εκκλησίας. Ας αρχίσουμε από τους πιο μικρούς στην ιεραρχία ιερείς. Αν, για παράδειγμα, ένας ιερέας δεν εμπνέει στο ποίμνιό του την εμπιστοσύνη και δεν εκπέμπει πραότητα, γαλήνη, ηρεμία, ευγένεια, αυτό συντελεί ώστε ο πιστός να απομακρύνεται από την εκκλησία.
Την άποψη αυτή την ενισχύει αναγνώστης, που βρέθηκε στη θαυμάσια πρωινή λειτουργία των Χριστουγέννων στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Ο θυμωμένος λόγος του ιερέα από την ωραία Πύλη, που απευθυνόταν προς τους πιστούς και τους «κατσάδιαζε» κατά κάποιο τρόπο, επειδή δεν κρατούσαν τη σειρά για τη θεία κοινωνία, χρησιμοποιώντας φράσεις, όπως δεν «βρίσκεστε σε ψησταριά», δεν επέτρεπε στους υπόλοιπους να γαληνέψουν και να προσευχηθούν με ευλάβεια. Βέβαια, ο συγκεκριμένος ο ιερέας- κατ’ εμάς- είχε απόλυτο δίκιο και για όσα ανέφερε για τη θεία κοινωνία, αλλά και για τις παρατηρήσεις που έκανε στο εκκλησίασμα, καθώς έχουμε τύχει σε ανάλογες καταστάσεις και έχουμε γνώση. Όμως, μερικές φορές είναι ο τρόπος που εκφράζεται κανείς. Ίσως να εκνευρίστηκε περισσότερο ο ιερέας, όταν χάλασε το μεγάφωνο και αυτό μεγαλοποίησε την ήδη τεταμένη κατάσταση.
Λ.Τ.
Στο πνεύμα των ημερών
Είναι τυχεροί οι δημόσιοι υπάλληλοι, που βιάζονται να τα προλάβουν όλα μέσα στο ωράριό τους και δεν εννοούν για κανέναν λόγο να παραμείνουν και ελάχιστη ώρα παραπάνω στη θέση τους, ώστε να διεκπεραιώσουν την εργασία τους, μέρες που είναι. Κι αν κάτι, πέρα από τα συνηθισμένα, προκύψει, μπορεί να χάσουν και την ψυχραιμία τους, χωρίς να μπουν στον κόπο να το κρύψουν. Δέκτες μιας τέτοιας… θυμωμένης συμπεριφοράς γίναμε κι εμείς εδώ στην εφημερίδα χθες το πρωί. Μια εργαζόμενη γειτονικού δήμου σχεδόν μας μάλωσε με τον τρόπο της και μας έκλεισε το τηλέφωνο, γιατί δεν είχαμε λάβει ένα mail με την πρώτη, ενώ άλλες εφημερίδες το είχαν ήδη παραλάβει. Είναι, βέβαια, θέμα αγωγής του καθενός μας, η συμπεριφορά αυτή, μα όταν εκπροσωπούμε κάποιον άλλον, πολλώ δε μάλλον έναν δημόσιο φορέα –και όχι τον εαυτό μας- οφείλουμε διπλά να είμαστε προσεκτικοί, γιατί τον εκθέτουμε. Το λέμε με καλοσύνη και όχι με διάθεση διδακτική. Ο πολιτισμός μας, που όλοι θέλουμε να τον υπηρετούμε, φαίνεται ακόμη και στη διαχείριση μιας κρίσης ή μας εσωτερικής έντασης και πόσο τους επιτρέπουμε να ορίζουν τη συμπεριφορά μας και τα λόγια μας.
Λ.Τ.
Εκτόνωση
Καθημερινά συναντώ ανθρώπους που λένε το ίδιο πράγμα: ως πού θα πάει αυτό; Με τη φράση αυτή εννοούν και περιγράφουν την αφόρητη οικονομική κατάσταση, στην οποία έχουμε όλοι περιέλθει από το 2010 μέχρι σήμερα. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, εργαζόμενοι ή άνεργοι που χαμογελούν μέχρι να τεθεί το οικονομικό θέμα. Τότε αλλάζει η όψη του προσώπου τους, σκοτεινιάζει και ένας κρυμμένος θυμός βγαίνει στην επιφάνεια και γίνεται σκληρά λόγια και απειλές «κατά παντός υπευθύνου». Διακρίνεις, αρχικά, την απαξίωση στην πολιτική και στους πολιτικούς. Δεν θα σχολιάσω αν αυτό είναι επικίνδυνο ή όχι, δεδομένου πως η ζωή πάντα είναι πλούσια σε εκπλήξεις δυσάρεστες ή ευχάριστες. Απλά συμβαίνει -και είναι λυπηρό- τη μια στιγμή που συνομιλείς για τον καιρό και τίποτα δεν προδιαγράφει κάποια έκρηξη, την επόμενη στιγμή, από το ίδιο στόμα να βγαίνουν πολεμικές ιαχές. Στη συνέχεια ηρεμούν. Κι αυτό γιατί εκτονώνονται. Δεν ξέρω μέχρι πότε η εκτόνωση θα παραμείνει τόσο ακίνδυνη.
Π.Ζ.
