Νομοτελειακά θα καταλήγαμε εκεί. Αναφερόμαστε ασφαλώς στο καλντερίμι της οδού Ανεξαρτησίας που αυτές τις μέρες ξηλώνεται εξ ολοκλήρου (φωτογραφία) προκειμένου να ξαναφτιαχτεί από την αρχή. Κι όμως δεν πέρασαν ούτε 20 χρόνια από τότε που έγινε. Είναι σίγουρα ρεκόρ (όχι απλώς πανελλήνιο αλλά και πανευρωπαϊκό) δημοτικού έργου που στοίχισε πανάκριβα και διαλύθηκε σε «ελάχιστο» χρόνο για τέτοιας εμβέλειας έργο.
Ήταν επί δημαρχίας Γκόντα όταν η ανάπλαση της οδού Ανεξαρτησίας διαφημίστηκε πομπωδώς. Όλοι τότε χαρήκαμε που ο παραδοσιακός εμπορικός μας δρόμος θα αποκτούσε μια αισθητική από το παρελθόν, όμοια με εκείνη των ιστορικών κέντρων όλων σχεδόν των πόλεων της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, αλλά και του δικού μας κυκλαδίτικου τοπίου όπου η ύπαρξη πυριγενών πετρωμάτων επέτρεψε τη δημιουργία καλντεριμιών που παραμένουν επί δεκαετίες.
Ο μόνος ενδοιασμός ήταν ότι ούτε οι ελληνικές εταιρείες δημοσίων έργων είχαν ιδιαίτερη τεχνογνωσία σε τέτοιου είδους έργα, αλλά και ούτε οι ειδικοί τεχνίτες… αφθονούσαν. Γιατί στις ευρωπαϊκές πόλεις υπάρχουν σχεδόν παντού ειδικά συνεργεία των δήμων που συντηρούν τα καλντερίμια, παρά το γεγονός ότι οι ζημιές λόγω του πάγου, των δημοτικών έργων κ.λπ., είναι ασήμαντες σχετικά μ’ αυτό που ζήσαμε στην οδό Ανεξαρτησίας.
Όταν τελείωσε το έργο, οι διαμαρτυρίες των πολιτών επικεντρώθηκαν κυρίως στα πεζοδρόμια όπου ο τρόπος κατασκευής ήταν τέτοιος που μια διερχόμενη μητέρα με το μωρό στο καροτσάκι κινδύνευε (σχεδόν) να της πεταχτεί απ’ έξω! Διατυπώσαμε τότε από αυτή τη στήλη δύο προβληματισμούς: ο πρώτος αφορούσε το σχέδιο διάταξης των γρανιτικών κυβόλιθων. Στο 99,9% των αντιστοίχων καλντεριμιών της Ευρώπης η διάταξη είναι απλή γραμμική ώστε οι αρμοί να περιορίζονται στο ελάχιστο. Εδώ, επιλέχθηκε η διάταξη σε ροτόντες (!), κάτι που αφήνει μεγάλους και ανομοιόμορφους αρμούς. Ίσως οι μελετητές να φιλοδοξούσαν να κάνουν την οδό Ανεξαρτησίας κάτι αντίστοιχο με το Place de Etoile του Παρισιού! «Νίλα μας και φουρτούνα μας»!
Ο δεύτερος προβληματισμός πήγαζε από το μικρό μέγεθος (και δη το ύψος) των κυβόλιθων που ήρθαν κάπου από τον Ινδικό ωκεανό. Οι κυβόλιθοι στην Ευρώπη (αλλά ακόμη περισσότερο στις Κυκλάδες) είναι σαφώς μεγαλύτεροι. Κάτι πρέπει να ήξεραν αυτοί.
Το ξήλωμα των κυβόλιθων άρχισε από τον πρώτο κιόλας χρόνο. Στο τέλος του χειμώνα, ο δρόμος εμφάνιζε κατ’ αρχάς μικρές… τρύπες. Κι επειδή η παρέμβαση για αποκατάσταση μόνο άμεση δεν ήταν, οι μικρές τρύπες έπαιρναν διαστάσεις-παγίδα για τα αυτοκίνητα. Σχεδόν κάθε χρόνο επισημαίναμε τέτοιες περιπτώσεις.
Στην αρχή, οι επεμβάσεις δεν διαφοροποιούσαν την όψη του οδοστρώματος. Συν τω χρόνω, χρησιμοποιήθηκε τσιμέντο ως συνδετικό υλικό στις τρύπες αποκατάστασης, οι αρμοί ήταν διαφορετικού χρώματος, και ο δρόμος γέμισε «φόλες»! Και στο τέλος, επειδή προφανώς δεν είχαν προβλέψει να έχουν ένα εφεδρικό απόθεμα κυβόλιθων, έβαζαν σκέτο τσιμέντο. Αισθητική παράγκας του Καραγκιόζη!
Με αφορμή την τωρινή εξ αρχής κατασκευή του καλντεριμιού, μετά από τόσο λίγα χρόνια, και με μόνο γνώμονα την αποφυγή του να έχουμε μια παρόμοια εξέλιξη στο μέλλον, δικαιούμαστε να ζητήσουμε από τον κ. δήμαρχο (χωρίς διάθεση καταλογισμού ευθυνών) να μας εξηγήσει ποια ήταν τελικά τα προβλήματα που οδήγησαν σ’ αυτή την οικτρή αποτυχία; Ήταν λανθασμένη η μελέτη; Ήταν κακή η κατασκευή εκ μέρους του αναδόχου; Τι ήταν τελικά; Γιατί π.χ. στην Ερμούπολη της Σύρου (που τυχαίνει να γνωρίζουμε) το καλντερίμι που αρχίζει από τη βόρεια πλευρά του δημαρχείου στέκει εκεί χωρίς προβλήματα επί δεκαετίες και δη σ’ έναν δρόμο που δέχεται πολλαπλάσια κίνηση οχημάτων από την οδό Ανεξαρτησίας (επειδή ακριβώς οι δρόμοι που δέχονται οχήματα, εκεί είναι ελάχιστοι);
Κατανοούμε ότι δεν είναι εύκολο να «βγάλεις στη σέντρα» τωρινούς συμμάχους (ελέω της απλής αναλογικής), αλλά δικαιούμαστε να ξέρουμε. Εκτός κι αν, με δεδομένη π.χ. την κατάσταση στα πλακάκια της πλατείας Πύρρου, το πάρουμε απόφαση ότι τα δημοτικά έργα «μιας χρήσης» ήταν χαρακτηριστικό αποτύπωμα της δημαρχίας Γκόντα.
