Σύνταγμα είναι οι βασικές συμφωνίες που έχει κάνει ένας λαός, μέσω των εκπροσώπων του, για τις υποχρεώσεις, τα δικαιώματα και τις εξουσίες του Πολίτη και του Κράτους.
Το ελληνικό σύνταγμα επί δύο σχεδόν αιώνες, δεν είναι τέτοιο: Ξεκινώντας, αφήνει βέβαια να εννοηθεί ότι υποχρέωση των Ελλήνων πολιτών είναι να… έχουν βαφτιστεί, αλλά δεν το λέει καθαρά όπως ένα Σύνταγμα πρέπει.
Η πρώτη καθαρή υποχρέωση για να γίνεις πολίτης είναι η στράτευση και αφορά τον… μισό μόνο πληθυσμό! Είναι και η μοναδική υποχρέωση της οποίας η τήρηση επιβάλλεται και ελέγχεται αυστηρά.
Η δεύτερη και τελευταία (!) υποχρέωση είναι η ολοκλήρωση της εννιάχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, η τήρηση της οποίας ούτε επιβάλλεται, ούτε ελέγχεται!
Είναι η μοναδική υποχρέωση για να γίνεις πολίτης που αφορά το σύνολο του πληθυσμού και μέριμνα για την τήρηση της ουδεμία!
Καταφανέστατα παραβιάζεται η Ισονομία, οι μη τηρούντες τη μοναδική υποχρέωση απολαμβάνουν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα με όσους την τηρούν ευλαβικά. Όπως παραβιάζεται η Ισονομία και με τη μη υποχρεωτική στράτευση των γυναικών.
Εδώ παύει αυτομάτως να υπάρχει Σύνταγμα και κάθε συζήτηση γι’ αυτό.
Αλλά, βλέπετε, είμαστε στη χώρα με τους περισσότερους συνταγματολόγους ανά στρέμμα, η λέξη (και η ειδικότητα) υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, ούτε καν μεταφράζεται στις γλώσσες των χωρών όπου υπάρχει Σύνταγμα! Όταν υπάρχει Σύνταγμα, το καταλαβαίνουν όλοι το ίδιο, μέχρι και τα μικρά παιδιά, δεν χρειάζονται «ερμηνείες» από «ειδικούς» που «εξηγούν» τα ανεξήγητα, ο καθένας με τον τρόπο του βεβαίως, που συμπτωματικά διαφέρει από του «συναδέλφου» του…
Ας πάμε τώρα στην Εκκλησία, την επίσημη εκπρόσωπο του Λόγου του Θεού.
Συμφωνεί με το να υπάρχει Σύνταγμα; Δεν αρκεί ο Λόγος του Θεού ώστε να πορευόμαστε συντεταγμένα; Χρειάζεται συμπλήρωμα κοσμικό;
Και αν δεν αρκεί ο Λόγος του Θεού και χρειάζεται συμπλήρωμα, πώς δέχεται η Εκκλησία ένα Σύνταγμα ή ένα κοσμικό συμπλήρωμα που παραβιάζει ευθέως τον Λόγο του Θεού, όπως τον γνωρίζουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, και το ευλογάει κι από πάνω;
Ή, εάν θεωρεί ότι η εξουσία της και η ηθική της υποχρέωση δεν έχουν να κάνουν με «τα του κόσμου τούτου», γιατί δεν προτρέπει την Πολιτεία να φτιάξει ένα αληθινό Σύνταγμα που να ρυθμίζει καθαρά τα «του κόσμου τούτου» αντί να τα μπερδεύει παντού με τα «του άλλου»; -στον οποίον άλλο πηγαίνεις πρόωρα, επειδή πάλευες με τα μπερδεμένα ετούτου…
Συμφωνεί επίσης η Εκκλησία να υπάρχει Παιδεία; Δεν αρκεί η Κατήχηση; Συμφωνεί να διδάσκονται στα παιδιά οι Επιστήμες και τα πορίσματά τους, τα οποία αντιβαίνουν στην Κοσμολογία της; Συμφωνεί να διδάσκονται οι αρχαίοι φιλόσοφοι, να διδάσκεται ότι οι μεγαλύτεροι καταστροφείς αρχαίων μνημείων και γραπτών ήταν οι Χριστιανοί Ρωμαίοι (βυζαντινοί) αυτοκράτορες, κ.λπ., κ.λπ.;
Τα παραπάνω και δεκάδες άλλα ερωτήματα και η εκκωφαντική αμεριμνησία της Εκκλησίας για απάντηση σ’ αυτά, έχουν τη θλιβερή απάντηση που όλοι ξέρουμε «ούτε Σύνταγμα θέλει η Εκκλησία, ούτε Παιδεία, αλλά δεν τη νοιάζει να το πει, βολεύεται που έχει υπονομεύσει και τα δύο διά παντός!»
Μήπως όμως, αντί να κάνει παπάδες τους αμόρφωτους, να αρχίσει να κάνει τους επιστήμονες που μπορούν να διαχειρισθούν τέτοια θέματα και ερωτήματα, όπως κάνουν οι Καθολικοί και λοιποί; Μέχρι και οι Μουσουλμάνοι επιστρατεύουν πλέον μορφωμένους!
Δεν το κάνει, αρκείται στην κοσμική της εξουσία επί των πάντων σ’ αυτή τη χώρα, διά του διάτρητου χαρτιού (υπερκομματικώς μάλιστα διάτρητο επειδή όλοι τη φοβούνται) που αποκαλούμε Σύνταγμα.
Τα «πέραν του κόσμου τούτου» δεν την απασχολούν καθόλου εν τέλει την Εκκλησία μας, ούτε ο Λόγος του Θεού. Την απασχολεί να μαζεύει κυρίως όσους μετά βίας τελείωσαν το Δημοτικό, να τους αποσπά μια δήλωση «πιστεύω στην Ανάσταση», να ελέγχει διά ζώσης την… πολιτική (!) τους συμπεριφορά και να τους κρατάει επίσης διά ζώσης μακριά από τα… τέσσερα Ευαγγέλια!
Εάν κάποιος κάνει ένα γκάλοπ μετά το τέλος λειτουργίας ζητώντας από τους «πιστούς» να πουν δέκα προτροπές του Ιησού, θα πουν πέντε εντολές του Μωυσή κι ένα… τετέλεσται.
Το ίδιο ισχύει και για όσους τελείωσαν το Λύκειο, όσους διδάσκονταν δηλαδή επί δώδεκα χρόνια θρησκευτικά!
Η κατάσταση του λαού μας είναι καταθλιπτική για τους φωτισμένους και μορφωμένους ιερείς, οι οποίοι όμως είναι μόνο μικρή μειονότητα. Οι πολλοί ιερείς διαβάζουν και γράφουν μετά βίας, ας μην μας εκπλήσσουν λοιπόν οι συχνές κατάρες, τόσο μπορούν. Οι κατάρες όμως από τους εκπρόσωπους του Θεού της Συγχώρεσης δηλητηριάζουν ολόκληρο το κοινωνικό σώμα με επιπτώσεις καταστροφικές για όλους.
Μέχρι εδώ οι Αναλφάβητοι κι Αντίχριστοι που από πάνω θέλουν να μονοπωλούν πατρίδα και θρησκεία! Τέρμα!
Εάν η Εκκλησία μας δεν εκσυγχρονιστεί, θα εξαφανιστεί με πάταγο στους καιρούς που έρχονται και τιμωρούν αμείλικτα και πριν από όλα τις κοροϊδίες.
Το αληθινό της συμφέρον -δεδομένου ότι τα της περιουσίας της έχουν σχεδόν πλήρως ρυθμιστεί- είναι να ζητήσει από το Κράτος να μην την περιλαμβάνει πλέον στα κοσμικά, δηλαδή στο Σύνταγμα να την αναφέρει απλώς σε μια παράγραφο όπου θα ρυθμίζονται τα των θρησκειών και των υποχρεώσεων και δικαιωμάτων τους ως προς τη διεκπεραίωση των εργασιών τους.
Έτσι, η ίδια θα αφοσιωθεί απερίσπαστη στον πνευματικό της ρόλο, η δε επιρροή της και συνεισφορά της στον δημόσιο διάλογο και τους νόμους του Κράτους θα είναι ο Λόγος του Θεού, αντί κατάρες και αφορισμοί!
Ας κάνει μόνη της το βήμα για την απελευθέρωση όλων, η Πολιτεία δεν θα βρει ποτέ το κουράγιο! Όλα τα κόμματα την τρέμουν!
Της αρέσει αυτό της Εκκλησίας μας; Της αρέσει που την τρέμουν;
Αν ναι, δεν είναι καθόλου καλή χριστιανή! Ας δείξει ότι είναι!
Τέλος, ας μπει στο Σύνταγμα και μια ευνοϊκή, αλλά πολύ συμβολική ρύθμιση, χάριν των μακρών δεσμών και του ιδιαίτερου ρόλου της στην κοινωνία : «Η Πολιτεία αναλαμβάνει το ήμισυ του μισθού των ιερέων, όταν έχουν πτυχίο ΑΕΙ, το ήμισυ του κόστους τριετούς επιμόρφωσης όσων ιερέων επιμορφωθούν και αποκτήσουν πτυχίο ΑΕΙ, καθώς και το ήμισυ του μισθού τους στο εξής. Το έτερον ήμισυ αναλαμβάνει η Εκκλησία της Ελλάδος, στην οποία εναπόκειται και η επιλογή των επιδεχομένων επιμόρφωση. Η Πολιτεία δεν συμμετέχει στον μισθό και την ασφάλιση των λοιπών ιερέων».
Και θα ξυπνήσουμε σε μια Ελλάδα που θα μπορέσει να αποκτήσει για πρώτη φορά τις δύο και μόνες προϋποθέσεις για να ξεκολλήσει από τον βούρκο της συνολικής, παντοειδούς και διαρκούς μας πτώχευσης. Σύνταγμα, που συντάσσει τους πολίτες σε απλό και ξεκάθαρο πλαίσιο υποχρεώσεων- δικαιωμάτων, που το μαθαίνουν από μικροί όλοι και το υπερασπίζονται όλοι, Παιδεία επικεντρωμένη από το νηπιαγωγείο στην ανάπτυξη γλωσσικών, μαθηματικών (επιστημονικών) και καλλιτεχνικών δεξιοτήτων, καθώς και την εμπέδωση των κανόνων που διέπουν τη συμπεριφορά των πολιτών στις συντεταγμένες πολιτείες.
Κοντά σ’ αυτά θα μάθει και τον Λόγο του Ιησού, απείρως καλύτερα από ό,τι μέχρι σήμερα και χωρίς ούτε μία ώρα Θρησκευτικών!
Εάν δεν κάνει η Εκκλησία (και μαζί της η Χώρα), το μεγάλο άλμα στην πρόοδο, ακολουθεί νομοτελειακά το μεγάλο άλμα στο κενό…
Ασύντακτα!
