Απόψεις

Λες και έχουμε διαφύγει τον κίνδυνο

Αυτό που τώρα προέχει είναι να έχουμε τον νου μας, ώστε να στεκόμαστε όλοι όρθιοι την επόμενη μέρα. Ό,τι μέτρο λαμβάνεται αυτή τη στιγμή, είναι μόνο προς όφελός μας, ακόμη κι αν το πήραν άνθρωποι που δεν πολυσυμπαθούμε ή δεν τους ψηφίσαμε ποτέ. Ναι, μας βγάζει από το πρόγραμμά μας ή μας ξεβολεύει. Αλλά χίλιες φορές να χάσουμε για λίγο ή για πολύ τη βολή μας, παρά τους ανθρώπους μας για πάντα.

Είμαστε τυχεροί. Στην Ελλάδα προλάβαμε και καταφέραμε, παρ’ όλες τις παλινωδίες μας και την απερισκεψία μας, να είμαστε μπροστά από τον ιό. Θύματα αναρίθμητα δεν θρηνούμε, κρούσματα, που να αυξάνονται εκθετικά, δεν έχουμε. Από νωρίς –και ποιος να το περίμενε από μία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση;- η διαχείριση αυτής της βαθύτατης υγειονομικής κρίσης ήταν ανθρωποκεντρική, ελάχιστα λογαριάστηκε το οικονομικό κόστος, που κανείς δεν αμφισβητεί ότι σε δεύτερο χρόνο θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το σημερινό. Και είδαμε τι συνέβη σε χώρες της Ευρώπης, που είχαν ως προτεραιότητα να αποτρέψουν ή να καθυστερήσουν την απορρύθμιση της οικονομίας τους.

Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι κι εμείς οι πολίτες –στην πλειονότητά μας τουλάχιστον- συμμορφωθήκαμε στοιχειωδώς. Μας τρόμαξε πολύ η Ιταλία; Μας γοήτευσαν οι χαμηλοί τόνοι του Σωτήρη Τσιόδρα; Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, γιατί δεν τα έχουμε όλοι πρόχειρα τα 150 ευρώ; Όπως και να’χει, οι περισσότεροι μείναμε σπίτι. Κι αυτοί που μένουν σπίτι –κάποιοι μάλιστα κάνουν και μήνα να βγουν έξω από αυτό- είναι οι πλέον προσεκτικοί και φοβισμένοι. Σχολαστικά τηρούν τους κανόνες υγιεινής, βγαίνουν έξω μόνο όταν προκύψει μεγάλη ανάγκη ή αδειάσει το ψυγείο και το ντουλάπι της κουζίνας, κρατούν αποστάσεις, λογαριάζουν τα μέτρα που απομακρύνθηκαν από το σπίτι τους, φορούν μάσκες, γάντια και όλον τον εξοπλισμό που κρατά τον ιό μακριά ή δεν τον μεταδίδει (όπως το βλέπει κανείς).

Τα επιπλέον μέτρα, που κάθε φορά ανακοινώνει η κυβέρνηση, δεν παίρνονται γι’ αυτούς. Παίρνονται προληπτικά (σε μερικές περιπτώσεις οριακά κατασταλτικά) για όλους εμάς τους άλλους, που, για να διατηρήσουμε στοιχειωδώς το ισοζύγιο μιας υποφερτής καθημερινότητας, δεν θέλουμε να στερηθούμε την καθημερινή μας μεγάλη βόλτα (ακόμη και με τον σκύλο), τη μοναδική θέα της λίμνης που απλώνεται ήρεμη και αυτάρεσκη κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο, την ξεχωριστή αίσθηση να περπατάμε (ή να τρέχουμε) πάνω στο πυκνό χαλί πευκοβελόνας. Εξάλλου, έχουμε τη συγκατάθεση του κ. Τσιόδρα. Μισή ώρα περπάτημα ή άσκηση επιτρέπονται. Κι ακριβώς εκεί –σ’ αυτή την άδεια που πήραμε από τον άνθρωπο που εμπιστευόμαστε αυτόν τον καιρό περισσότερο κι από τη μάνα μας- άνοιξε το παράθυρο από το οποίο έχουμε μάθει να βγαίνουμε, για να γλιτώσουμε ό,τι επιβάλλεται σε όλους τους άλλους. Και φυσικά –κατά την προσφιλή μας συνήθεια- την ξεχειλώσαμε. Και είδαμε –ακραίες και μεμονωμένες, ωστόσο δηλωτικές της φυσικής ροπής μας προς την παρατυπία- εικόνες γεμάτες ασυμμόρφωτους πολίτες στην παραλιακή της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, στα διόδια, στις ακρογιαλιές, στις παιδικές χαρές, στα πάρκα. Κι ακόμη δεν είχε ζεστάνει ο καιρός, ούτε είχαν δοκιμαστεί οι αντοχές μας στους περιορισμούς και στον κατ’ οίκον εγκλεισμό μας.

Αυτό το παράθυρο χρειάστηκε να κλείσει η κυβέρνηση με τα νέα αυστηρότερα μέτρα που ανακοίνωσε, όταν –εφόσον δεν μέναμε σπίτι- φρόντισε να μας κλείσει σ’ αυτό. Και την πληρώσαμε όλοι, κι όσοι ευλαβικά τηρούσαμε αυτά που έπρεπε και οι άλλοι που «παίζαμε» διαρκώς με τα όρια και τα τραβούσαμε, για να φτάσουν ως εκεί που μας βόλευε. Όπως συμβαίνει, άλλωστε, σε κάθε τάξη που έχει δυο – τρεις απείθαρχους μαθητές και την τιμωρία, που επιβάλλει ο δάσκαλος, την υφίστανται όλοι.

Μα να μας κλείσουν τον παραλίμνιο;

Έπρεπε, ωστόσο, να μας απαγορεύσουν την πρόσβαση στο δάσος του Φρόντζου και στον παραλίμνιο; Είδατε εσείς πουθενά συνωστισμό όπως στη λεωφόρο Νίκης στη Θεσσαλονίκη ή στις παραλίες της Αθήνας; Με 14 μόνο κρούσματα σε όλη την Ήπειρο, λαμβάνονται τόσο αυστηρά μέτρα; Όλα σωστά δεν τα κάνουμε; Όχι ακριβώς. Αν βγείτε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης το πρωί ή το απόγευμα (όχι το βράδυ που ομολογουμένως δεν κυκλοφορεί ψυχή, παρά μόνο αδέσποτοι σκύλοι και γάτες), θα διαπιστώσετε ότι η κίνηση είναι αυξημένη κι ενώ μέχρι πρότινος παλεύατε να αποφύγετε αγέλες σκύλων, θα βρεθείτε στη δύσκολη θέση να πρέπει να αποφεύγετε αντίστοιχες ανθρώπων. Αν το πρωινό είναι ηλιόλουστο, στις παιδικές χαρές μπορεί να πάρει το μάτι σας μαμάδες (περισσότερες από δύο) με τα μωρά τους αγκαλιά σε απόσταση η μία από την άλλη πολύ μικρότερη του ενάμισι μέτρου. Στον παραλίμνιο, που έχουμε βρεθεί αρκετές φορές, ακόμη κι όταν φυσούσε δυνατός αέρας, αρκετοί ήταν οι περιπατητές και οι αθλούμενοι και μοιραία υπήρχαν στιγμές που η απαραίτητη απόσταση μεταξύ τους δεν τηρούταν. Δεν χρειάζεται να πούμε τι συμβαίνει στα σούπερ μάρκετ, που οι εργαζόμενοι ζητάνε επανειλημμένα από πελάτες να κρατούν τις αποστάσεις, αλλά σχεδόν κανείς δεν τους ακούει. Συνεπώς, δεν τα κάνουμε όλα σωστά όσοι είμαστε εκεί έξω. Καθώς, μάλιστα, τα νούμερα των κρουσμάτων μειώνονται και ο καιρός φτιάχνει, ο φόβος υποχωρεί και παύει να μας φυλάει. Επανέρχονται σιγά σιγά εκείνη η ροπή προς την παρατυπία, το ξεχείλωμα των επιτρεπτών ορίων, η κατάργηση των σωτήριων αποστάσεων.

Οι περιοχές, από τις οποίες αποκλειστήκαμε με απόφαση της δημοτικής αρχής, δεν είναι πια προσβάσιμες –παρά για λίγες (ωστόσο αρκετές, τηρουμένων των αναλογιών) ώρες ημερησίως- όχι επειδή τις γεμίσαμε ήδη, αλλά για να μην τις γεμίσουμε σύντομα, κάτι που είναι μαθηματικά ακριβές ότι θα συνέβαινε. Ούτε θα παραμείνουν κλειστές για καιρό πολύ, ούτε σώθηκαν οι διαδρομές που μπορούμε να διανύσουμε για να αθληθούμε όσοι πραγματικά δεν θέλουμε να στερηθούμε την καθημερινή μας άσκηση. Θα πρέπει, ωστόσο, όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο αυτόν τον καιρό, να συμβιβαστούμε με λιγότερα από όσα είχαμε συνηθίσει, για να έχουμε τη δυνατότητα σύντομα να απολαύσουμε περισσότερα. Δεν μπορούμε να τρέξουμε στη λίμνη ή στο δάσος. Υπάρχουν, όμως, πια πολλοί άδειοι δρόμοι στην πόλη –κακοφτιαγμένοι ενδεχομένως με κακοσυντηρημένα πεζοδρόμια, δεν λέμε- αλλά αυτό έχουμε προς το παρόν. Κι είμαστε από τους τυχερούς, καθώς δεν ζούμε σε μια χώρα που κάθε δεύτερο σπίτι έχει κι ένα τουλάχιστον κρούσμα, στους δέκα γνωστούς μας οι δύο νοσούν, στο ευρύτερο οικογενειακό μας περιβάλλον μετράμε τουλάχιστον μία απώλεια.

Υποτιμάμε τη δουλειά που έχει γίνει μέχρι τώρα, μερικές φορές συμπεριφερόμαστε λες και  έχουμε διαφύγει τον κίνδυνο ή λες και οι νεκροί από τον κορωνοϊό είναι σαν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου που μέχρι σήμερα αμφισβητούμε τον θάνατό τους. Επαναπαυμένοι μέσα στη μακαριότητα των χαμηλών αριθμών και των ευοίωνων προβλέψεων, αντί να μετράμε φέρετρα και να μην βρίσκουμε χώρο να θάψουμε τους νεκρούς μας, έχουμε την πολυτέλεια να διχαζόμαστε για τον περιφρουρημένο παραλίμνιο, την απροσπέλαστη περιφερειακή και το κλειστό δάσος του Φρόντζου.

Να μην τα λέμε; Να μην μιλάμε; Ασφαλώς. Αλλά, θα έρθει η ώρα για όλα αυτά. Για κριτική, απολογισμό, τσακωμούς, αντιπαραθέσεις (πολιτικές και μη). Δεν είναι ακόμη, όμως, η ώρα τους. Αυτό που τώρα προέχει είναι να έχουμε τον νου μας, ώστε να στεκόμαστε όλοι όρθιοι την επόμενη μέρα. Ό,τι μέτρο λαμβάνεται αυτή τη στιγμή, είναι μόνο προς όφελός μας, ακόμη κι αν το πήραν άνθρωποι που δεν πολυσυμπαθούμε ή δεν τους ψηφίσαμε ποτέ. Ναι, μας βγάζει από το πρόγραμμά μας ή μας ξεβολεύει. Αλλά χίλιες φορές να χάσουμε για λίγο ή για πολύ τη βολή μας, παρά τους ανθρώπους μας για πάντα.

Σχετικά άρθρα

Επανέρχονται οι συστάσεις για χρήση μάσκας σε κλειστούς χώρους

Γεωργία Χαλάτση

«Επιμένει» να μας ταλαιπωρεί ο κορωνοϊός

«Πεζοδρομείται» η παραλίμνιος τα Σαββατοκύριακα