Είμαστε τυχεροί. Απολαμβάνουμε ακόμη –αλλά όχι για πολύ- τη δυνατότητα να ανταμώνουμε με φίλους και να συζητάμε για την επιδημία του κορωνοϊού. Να κρίνουμε τα μέτρα, που έχει πάρει η ελληνική κυβέρνηση και άλλοι να τα θεωρούμε λίγα και μισά κι άλλοι υπερβολικά και πρόωρα. Κατ’ αρχάς, καθώς φαίνεται ότι δεν είναι ξεκάθαρο σε όλους, τα προληπτικά μέτρα, που περιλαμβάνουν ακυρώσεις εκδηλώσεων, προτροπές αποφυγής συναθροίσεων και σχολαστικής τήρησης υγιεινής εντός και εκτός σπιτιού, ακόμη και προσωρινό κλείσιμο σχολείων, δεν παίρνονται και ανακοινώνονται για τους συνετούς, που συμμορφώνονται, αλλά για όσους ακόμη θεωρούν ότι ο κορωνοϊός είναι πολύ μακριά ή δεν τους αφορά καθόλου. Όλοι έχουμε τουλάχιστον έναν συγγενή ή φίλο στο κοντινό μας περιβάλλον με ελάχιστη επίγνωση του κινδύνου, παρόλο που, όπου βρεθεί και σταθεί κανείς, ακούει και διαβάζει για τη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων και θανάτων στη γειτονική, απρόσεκτη και αιφνιδιασμένη Ιταλία και σίγουρα γνωρίζει –όσο κι αν θα ήθελε να το αγνοεί- ότι ο νέος ιός βρίσκεται ήδη στη χώρα του και εξαπλώνεται.
Την ίδια στιγμή έχουμε την πολυτέλεια να ανεχόμαστε μια αμφίβολα χριστιανική (σύμφωνα με το κήρυγμα του Υιού του Θεού) Εκκλησία, που ελάχιστα φαίνεται να νοιάζεται για το ποίμνιο, την ασφάλεια και την υγεία του, περισσότερο την ενδιαφέρει το μαγαζί της και το προϊόν που πουλάει σε αφθονία και –χειρότερα από τον συγγενή και φίλο που λέγαμε παραπάνω- οδηγεί πιστούς και εύπιστους σε μια πλάνη εγκληματική όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά κυρίως για όλους τους άλλους γύρω τους.
Ακριβώς επειδή έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε ακόμη οι περισσότεροι την υγειά μας -ένα αγαθό, που η Ιταλία αυτές τις μέρες συνειδητοποιεί με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο εύθραυστο είναι- μετά την αδιανόητα και εγκληματικά ανεδαφική ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, έχουμε μετατοπίσει αβασάνιστα τον δημόσιο διάλογο στην πίστη, που οι μεν ένθεοι νιώθουν την ανάγκη να υπερασπιστούν, οι δε άθεοι να χλευάσουν. Γελοία πράγματα. Ανεβαίνουμε ο ένας μετά τον άλλον στο πατάρι και κοιτάμε το ετοιμόρροπο σκεπάρνι πάνω από το κεφάλι μας, στήνοντας καυγάδες ή φτιάχνοντας σενάρια συνωμοσίας. Ούτε λόγος να σηκώσουμε μανίκια και να το πάμε παραπέρα.
Το πρόβλημά μας δεν είναι αν υπάρχει Θεός, αν προστατεύει όσους Τον ακολουθούν και αν το σώμα και αίμα του Υιού Του του Μονογενή μπορούμε να το λαμβάνουμε άφοβα, επειδή είναι καθαγιασμένο. Το πρόβλημα είναι ότι ανακοινώσεις τύπου «ραντίστε με αγιασμό το σπίτι σας και θα είστε ασφαλείς» και άλλα συναφή απευθύνονται σε ένα φοβικό και ενοχικό ακροατήριο, που επιλέγει συνειδητά την άγνοια, για να συντηρήσει μύθους και πλάνη, σε βάρος της ασφάλειας της δικιάς του και των άλλων. Στρέφεται ευκολότερα προς το μεταφυσικό και το απίθανο, προσδοκώντας για χιλιοστή φορά τη σωτηρία από κάτι ανώτερο και ασαφές, παρά από το ίδιο και τη συγκεκριμένη δράση που πρέπει να αναλαμβάνει. Και δεν έχει μόνο τους ιερείς να το στρέφουν προς αυτή την επουράνια λύση, αλλά και τους βουλευτές του, που σπεύδουν να δηλώσουν πίστη και υποταγή στην ανακρίβεια, το παράλογο και το ατεκμηρίωτο.
Εδώ, όμως, δεν μιλάμε πια για ελεύθερη βούληση και επιλογή του καθενός μας, αλλά για ατομική ευθύνη απέναντι στον εαυτό και το σύνολο. Κανείς δεν αμφισβητεί την πίστη κανενός. Αναρωτιέται όμως για τη δύναμη της άρνησης και της πλάνης σε βάρος της δημόσιας υγείας και της κοινής λογικής. Δεν προειδοποιούν τυχαία σε όλους τους τόνους οι επιστήμονες και επιμένουν στη λήψη μέτρων από τον καθένα μας ξεχωριστά. Δεν προστατεύουμε, την ώρα που προφυλασσόμαστε, μόνο τον εαυτό μας –κυρίως προστατεύουμε τους άλλους. Τους γνωστούς και ως αλλήλους, όπως τους γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή, και τους οποίους κάποτε ο Υιός του Θεού ο Μονογενής προέτρεπε να τους αγαπάμε και όχι να τους στέλνουμε σαν πρόβατα στη σφαγή. Και ασφαλώς δεν πρόκειται για θυσία του ενός, προκειμένου να σωθούν οι πολλοί. Αλλά για μια αποκοτιά των λίγων –με τις ευλογίες της Εκκλησίας και ορισμένων αιρετών- που είναι μαθηματικά ακριβές ότι θα στοιχίσει σε όλους.
