Δεν είναι ότι υπάρχει ένα παλιό γιαννιώτικο σπίτι με τη δική του μικρή ή μεγάλη ιστορία, που απόμεινε ορφανό, δεν είναι τα χαλάσματα και τα σκουπίδια που δημιουργούν μια άσχημη εικόνα για την πόλη στην οδό Σουλίου, είναι ο πολιτισμός μας που στιγματίζεται, είναι η αδιαφορία μας για την αισθητική μας. Και το χειρότερο είναι πως όταν πέφτει το σκοτάδι γίνεται ένας χώρος αυτός που ενθαρρύνει κάθε είδους παρανομία.
Απόψεις

Σαν έτοιμη από καιρό

Η Λουκία Τζάλλα αποχαιρετά μία αγαπημένη φίλη, θυμάται δύο όμορφες γιαννιώτισσες δασκάλες και σχολιάζει μια σκηνή αστέγων στην πόλη, την κακή κατάσταση ένθεν κακείθεν της οδού Δομπόλη, τα ευφάνταστα ονόματα μαγαζιών της πόλης και έναν εξαφανισμένο από καιρό κάδο ανακύκλωσης στην οδό Αρχιμανδρειού. Τα σχόλιά της συνοδεύει μια φωτογραφία ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού στην οδό Σουλίου.

Όταν τη ρωτούσα «τι κάνεις Αγγελικούλα;» (όπως την αποκαλούσαμε όλοι οι φίλοι της), μου απαντούσε πάντα μονολεκτικά: «τρίκαλα». Σαν να είχε επενδύσει πάνω σ’ αυτό τον αδόκιμο όρο, που είχε μέσα του και το προσωπικό της χιούμορ και που τον εφεύρε η ίδια, για να εξορκίσει το πέρασμα στην άλλη ζωή. Το αισθανόταν ότι δεν θα αργήσει να έρθει. Είναι δικός μου… νεολογισμός, έλεγε χαριτολογώντας. Κι έτσι έφυγε, σαν έτοιμη από καιρό και θαρραλέα σαρκάζοντας τον θάνατο. Το σημαδιακό είναι ότι ένα απόβραδο, μεταξύ γέλιου και απανωτών σχολίων για την εμφάνισή της, πέταξε την περούκα και μου αποκαλύφθηκε. Τότε ήταν που μου έδωσε ένα απόκομμα ντόπιας εφημερίδας, στο οποίο η παιδική της φίλη σε ανύποπτο χρόνο, μια καθηγήτρια φιλόλογος από την Άρτα, εκθείαζε την ομορφιά, τον χαρακτήρα, τη μελωδική φωνή της. «Κράτα το, θα σου χρειαστεί», μου είπε. Ήταν πραγματικά ένα κείμενο, που απηχούσε όλα εκείνα που συνέθεταν την προσωπικότητά της. Δεν το έχω πια, αρνήθηκα πεισματικά να το κρατήσω, το θεώρησα κακό προάγγελο εκείνου που ερχόταν. Τρεις φορές καλά να είσαι εκεί ψηλά, Αγγελικούλα μου.

Τακ τακ στο πλακόστρωτο

Δυο γυναίκες Γιαννιώτισσες, καλλονές φάνταζαν στα δικά μου μάτια όταν ήμουν δώδεκα χρονών και τις θαύμαζα. Όμως δεν ήταν μόνο η δική μου ιδέα. Ήταν όμορφες, όλοι το λένε. Τακ τακ με τα τακούνια τους, πότε η μια και πότε η άλλη κατηφόριζαν από την οδό Αγίου Κοσμά ως τη βρύση του μπάρμπα Γιάννη στην οδό Αιακιδών. Δασκάλες και οι δυο. Την πανέμορφη Κούλα την αποχαιρετήσαμε την Παρασκευή που μας πέρασε και ο λόγος του καθηγητή παιδαγωγικής της ΖΠΑ Θόδωρου Νταλάκα δεν σκιαγραφούσε μόνο την προσωπικότητά της, αλλά ήταν ένας ύμνος προς όλες τις δασκάλες. Η άλλη, η Ευτυχία, κυκλοφορεί ανάμεσά μας και με το χαμόγελό της, την καλοσύνη της γεμίζει τον χώρο. Το αποτύπωμα και των δύο μένει ανεξίτηλο όχι μόνο στις καρδιές των μαθητών τους, αλλά και των γονιών τους, που τις ευγνωμονούν, γιατί δίδαξαν γράμματα και ήθος στα παιδιά τους.

Μια οικογένεια στη σκηνή

Το βράδυ της Κυριακής την εντόπισα τη σκηνούλα. Έμοιαζε σαν εκείνες τις σκηνές, που συναντούμε στις παραλίες τα καλοκαίρια. Ήταν τοποθετημένη -είναι αλήθεια επιμελώς- στη γωνία στο πλακόστρωτο στο οθωμανικό κτίριο, που βρίσκεται μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του δήμου Ιωαννιτών. Μπορεί να κάνουμε λάθος, αλλά σαν να μας φάνηκε ότι πρόκειται για οικογένεια. Υπάρχει χώρος για ανθρώπους, που έχουν ανάγκη και δεν έχουν σπίτι -έχει προ πολλού μεριμνήσει ο δήμος Ιωαννιτών. Θα πρέπει να τους ενημερώσει σχετικά, πρωτίστως για να μεταφερθούν κάπου, όπου υπάρχει ζέστη, ασφάλεια κι ένα πιάτο φαΐ. Δευτερευόντως, για να μην έχουμε την ίδια αφόρητη κατάσταση, που επικρατούσε εκεί πριν κανά δυο χρόνια, όταν ο χώρος είχε καταληφθεί από κρεβάτια, στρώματα καταγής και μπόλικα σκουπίδια.

Επιτόπια έρευνα

Πηγαίνοντας προς την εκκλησία της Περιβλέπτου από την οδό Σουλίου, περνώντας και συνεχίζοντας στα Ζευγάρια, παρατηρούμε ότι ακόμη και οι ειδικές χαράξεις για τους τυφλούς είναι πιασμένες από παρκαρισμένα οχήματα. Είναι σίγουρο πως οι άνθρωποι κι εδώ δεν σέβονται καθόλου το περιβάλλον. Υπάρχουν κάποια σπίτια, που είναι πλέον ερείπια, και μέσα στα χαλάσματα είναι πεταμένα σκουπίδια. Το πόσο δύσκολο είναι για κάποιον περαστικό να κρατήσει στα χέρια του τη σακούλα που πετά, ως τον παρακείμενο κάδο, είναι απορίας άξιο. Επιστρέφοντας από τη μεριά του παλιού πανεπιστημίου στην οδό Δομπόλη, η απογοήτευση κορυφώνεται. Ως και παλιά αντικείμενα οικιακής χρήσης είναι πεταμένα μέσα στο έρμο το πράσινο, από την απέναντι πλευρά. Μια επιτόπια έρευνα των αρμοδίων υπαλλήλων του δήμου, μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Και της τροχαίας το πέρασμα καλό θα κάνει στα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Ουδέν τυχαίως

Περνώντας από όλους αυτούς τους δρόμους και τα δρομάκια της πόλης, πάντα κάτι καινούριο παρουσιάζεται μπροστά μας. Μην σας φανεί παράδοξο και καθόλου να μην θεωρηθεί υπερβολή το γεγονός ότι σε κάθε δρόμο της πόλης υπάρχει ένα κομμωτήριο ή ένα φαγάδικο. Συναγωνίζονται μεταξύ τους τα περί ου ο λόγος καταστήματα. Μαγαζιά, μαγαζάκια συναντούμε σε κάθε γωνιά. Συγκεντρώνουμε και παράξενα ονόματα όπως «Αθάνατος» κοντά στην εκκλησία μάλιστα, «Ζείδωρον» στην ανηφοριά, «Ουδέν τυχαίως» και πολλά άλλα, που φέρνουν ξενικές ονομασίες. Την ονομασία πάντως «μεζόν ντε μεζέ», σε κατάστημα που είναι στα σκαριά να εγκαινιασθεί και τη συναντήσαμε μπροστά μας, δεν θα τη συναγωνίζεται κανένα από τα ήδη υπάρχοντα φαγάδικα.

Παρακαλούν να αντικατασταθεί

Ένα αυτοκίνητο πέρασε ορμητικά και κατέστρεψε τον κάδο ανακύκλωσης στην οδό Αρχιμανδρειού από τα Χριστούγεννα ακόμη. Όπως ήταν επόμενο, το απορριμματοφόρο του δήμου απομάκρυνε ευθύς αμέσως τον κατεστραμμένο κάδο. Οι κάτοικοι ισχυρίζονται πως το ίδιο το αυτοκίνητο του δήμου ήταν ο… δράστης. Όπως και να έχει η κατάσταση, οι περίοικοι, αφού έμειναν χωρίς να μπορούν να ανακυκλώνουν πια τα σκουπίδια τους και να είναι αναγκασμένοι να ξενιτεύονται από τη γειτονιά τους, για να το κάνουν, παρακαλούν τον δήμο για την άμεση αντικατάσταση του κάδου. Επισημαίνουν πως στο σημείο αυτό υπάρχει και το σούπερ μάρκετ και δυσκολεύουν ακόμη πιο πολύ τα πράγματα.

Σχετικά άρθρα

Στόχος η ανάδειξη αναδόχου έως το τέλος του έτους

Λύση για το παλιό Πανεπιστήμιο είχε βρεθεί. Δυστυχώς, τότε, κάναμε πίσω.

Βασίλης Φλούδας

Το ερείπιο της Δομπόλη