Στόφα δασκάλου έχει εκείνος, που, ενώ είναι ενήλικος, μπορεί να γίνεται παιδί, έλεγε ο Ευάγγελος Παπανούτσος. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή αγνός, δροσερός, εύπλαστος. Του ζητούμε να συνθλίψει μέσα του τον χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά, να μένει όμως νέος στην ψυχή. Κι εκείνος δεν φέρει απλά εις πέρας τον ρόλο του, αλλά γίνεται στην πραγματικότητα ένα με τους μαθητές του. Διάφορες καταστάσεις και γεγονότα ήρθαν στο μυαλό μου από όλα εκείνα, που βίωσα κατά τη διάρκεια των χρόνων που υπηρέτησα την εκπαίδευση με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας του εκπαιδευτικού το Σάββατο στις 5 Οκτωβρίου. Μύρια όσα παραδείγματα δασκάλων, που έδωσαν τον εαυτό τους μέσα και έξω από τις αίθουσες. Δεν είναι βέβαια όλοι οι δάσκαλοι το ίδιο, όπως δεν είναι και όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Όμως ο πραγματικός εκπαιδευτικός είναι πάνω από όλα άνθρωπος.
Μαθήματα ζωής
Το κρατικό κανάλι με αφορμή αυτή την ημέρα, πρόβαλε την εξαιρετική ταινία «Μαθήματα ζωής», που αναφερόταν στο έργο ενός δασκάλου, και ήταν ένα ποίημα. Ο δάσκαλος της ταινίας (ο αριστουργηματικός ηθοποιός Άντριεν Μπρόντυ), που υπηρετούσε ως αναπληρωτής σε ένα δύσκολο σχολείο της Αμερικής με ιδιαίτερους μαθητές, αλλά και αδιάφορους δασκάλους, δεν φρόντιζε μόνο να μεταλαμπαδεύσει γνώσεις στους μαθητές του, αλλά πάλευε και για την προσωπική τους ζωή και την ψυχική τους υγεία. Σήμερα παρόμοιες συμπεριφορές ακούγονται υπερβολικές και τέτοιοι άνθρωποι είναι παρεξηγημένοι. Σε μια εποχή υλιστική, προκαλεί εντύπωση το γεγονός της αλήθειας και της αυταπάρνησης.
Ευχάριστη διαπίστωση
Οι «Κυριακές στο πανί» πήραν και πάλι μπρος κι είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό. Το πλέον αισιόδοξο ήταν ότι την Κυριακή η αίθουσα ήταν γεμάτη. Στο πλαίσιο των κινηματογραφικών αυτών προβολών, που διοργανώνονται κάθε Κυριακή στον πολιτιστικό πολυχώρο «Δημ. Χατζής», έρχεται, μετά το αφιέρωμα Τζεφιρέλι, στις 22 του μήνα μια εξαιρετική τσέχικη ταινία με τίτλο «Το δημοτικό σχολείο» με πρωταγωνιστή έναν αληθινό, έναν δίκαιο δάσκαλο. Έρχεται ο ίδιος αντιμέτωπος με απείθαρχους και άτακτους μαθητές σε ένα σχολείο χωριού της Πράγας. Πρόκειται για ευαίσθητη ταινία, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Βάλσαμο η τέχνη»
Την Κυριακή πληροφορηθήκαμε πού βρίσκεται η κωμόπολη Ανθήλη, χάρη σε μια πρωτότυπη έκθεση φωτογραφίας. που λειτουργεί στον εκθεσιακό χώρο «Δημ. Χατζής». Βρίσκεται κοντά στη Λαμία και ήταν γνωστή στην αρχαιότητα για τις Δελφικές Αμφικτιονίες και στη δεκαετία του 1950 για τους ορυζώνες της. Ο καλλιτέχνης φωτογράφος Άρης Πιπέλιας ήταν εκεί πρόθυμος να ξεναγήσει τους επισκέπτες στις εικόνες του, οι οποίες απεικονίζουν τοπία και σύμβολα σε έναν δεσμό της φύσης και του ανθρώπου. Πρωταγωνιστής σε όλες το σκιάχτρο. «Σκιάχτρο το όνομά μου από το “σκιάζω”, που σημαίνει εκφοβίζω. Όπως καταλαβαίνετε, παρότι είμαι πιστός συνεργάτης του ανθρώπου, καταδικάστηκε η φήμη μου…» γράφει στο φυλλάδιο η Θέκλα Λιγνού. Ευρηματικά δημιουργήματα φαντασίας και τέχνης.
Ξυλοκιβώτια και άλλα
Και σαν να μην έφταναν όλα τα σκουπίδια από τη μια μεριά του δρόμου στην οδό Δομπόλη, που μπορεί να χάνονται μέσα στο πράσινο, και σαν μην έφτανε το ερειπωμένο κτίριο του πανεπιστημίου, ήρθαν και τα ξυλοκιβώτια. Υπάρχει ένας χώρος δεξιά, καθώς ανεβαίνουμε δίπλα από το παρακείμενο βενζινάδικο, που είναι εκτός ελέγχου. Παρατημένα κουτιά και σκουπίδια σε μια στοίβα, αλλά και διασκορπισμένα γύρω τόσο, που, αν είναι νύχτα, τρομάζεις να περάσεις για την οδό Άρη Βελουχιώτη.
Μην ομιλείτε στον οδηγό
Το σχόλιο του Βαγγέλη Ντόκα στο περιοδικό «Φωνή των Παλαιοχωριτών» είναι επιγραμματικό και καταδεικνύει πόσο σοβαρό είναι το γεγονός της χρήσης του κινητού εκ μέρους των επιβατών μέσα στο λεωφορείο. Πρέπει να απαγορευτεί διά νόμου- εκτός εκτάκτων περιπτώσεων- καθώς ο οδηγός πρέπει να είναι αφοσιωμένος στο τιμόνι. Ακόμη και στους χώρους εργασίας η ομιλία στο κινητό και μάλιστα για ψύλλου πήδημα, πρέπει να απαγορεύεται, καθώς παρακωλύεται η εργασία των άλλων. Αυτά βέβαια μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν, γιατί στις προηγμένες χώρες παρόμοια περιστατικά θα τιμωρούνταν παραδειγματικά.
«Τα 39 σκαλοπάτια»
Δεν τα μετρήσαμε ακριβώς, αλλά είναι περίπου εκεί ο αριθμός των σκαλιών, εκείνων που οδηγούν από την πλατεία του τζαμιού της Καλούτσιανης στην οδό Ρώμα και στην οδό Χατζή Πελλερέν. Όμως ότι αυτά είναι επικίνδυνα, το λέμε μετά λόγου γνώσεως. Κι αν δανειζόμαστε τον τίτλο τη γνωστής ελληνικής ταινίας-θρίλερ, είναι για να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στην επισήμανσή μας. Η όντως πλατιά αυτή σκάλα χωρίζεται σε δυο μέρη με μια σιδερένια κουπαστή. Ας αφήσουμε τη βρωμιά και τα σκουπίδια ένθεν κακείθεν στα ενδιάμεσα κενά και ας πάμε στα σπασίματα. Στο επάνω μέρος αριστερά είναι σπασμένες οι πλάκες με αποτέλεσμα όχι μόνο να δυσκολεύονται οι πεζοί να περάσουν, αλλά να γίνονται και επικίνδυνες. Μέσα σε όλα που έχει κατά νου ο δήμος, ας το λάβει κι αυτό υπόψη.
