Είναι και θέμα αισθητικής τελικά. Δεν μπορεί να μείνει κανείς απαθής, όταν βρεθεί μόνος με την εικόνα. Τα πρόσωπα σε παρέλαση μπροστά του. Ο Καμμένος να γεμίζει το πολιτικό του κενό με συνεχή σωματική παρουσία σε όλα τα ΜΜΕ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μετρήσει και να προσμετρήσει τα του κοινοβουλευτικού του βίου, τον μαγικό αριθμό πέντε, μέχρι το υπαρξιακό πρόβλημα στο κόμμα του, σαν να ήταν τούτο το ζήτημα που απασχοληθεί συλλήβδην ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Αφού διαίρεσε τη χώρα μαζί με τον Αλέξη σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, το’ ριξε στην ποίηση μια Κυριακή το βράδυ. Ο Πολάκης, της υγείας μάλιστα υπουργός, να χορεύει ζεϊμπεκιά στου Κραουνάκη το μαγαζί με το τσιγάρο στο στόμα και ο τραγουδοποιός να θέτει το τεράστιο είναι αλήθεια εκτόπισμα του σε κιλά, στην υπηρεσία του «βρέχει φωτιά στην στράτα» του, ενώ η φωτιά –αλίμονο- είναι στα μπατζάκια μας «Αυτή η νύχτα μένει» το τραγούδι του Σταμάτη. Μαύρη κι άραχλη λέμε εμείς που δεν τραγουδάμε, αλλά μοιρολογάμε. Η κυρία Τασία να παίζει τις Κυρά-Κουμπάρες –ναι δεν είναι οφθαλμαπάτη- και να διευθύνει συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου, ενώ υπό κανονικές συνθήκες ούτε στα θεωρεία της Βουλής δεν θα είχε θέση. Ο Βασίλης Λεβέντης να είναι πρόεδρος κόμματος και να κατακεραυνώνει τους πάντες και τα πάντα χωρίς έλεος ούτε για τη δύστυχη κοινή λογική. Ένας κάποιος βουλευτής ονόματι –λέει- Φωκάς να περιφέρεται από κόμμα σε κόμμα στη Βουλή και στα κανάλια με μια γκαζόζα στο χέρι και να ψάχνει τουαλέτα. Αυτός δεν είναι πάτος, αλλά απόπατος.
Ο αντιπρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Άδωνις της δεξιάς πολιτικής, σε μια ανάπαυλα από τις μαραθώνιες πορείες του στα κανάλια να κόβει προσωπικές πίτες για το προσωπικό πολιτικό του κοινό υπό τους προβολείς της προσωπικής του δημοσιότητας και με το προσωπικό του στυλ και την τσιριχτή φωνή να συνοδεύει το σουξέ της εποχής για τη Μακεδονία ξακουστή. Τα μαλλιά του Παπαχριστόπουλου να πιάνουν στον αέρα τις αρχαίες ρήσεις του Ζουράρι, χαμένοι αμφότεροι μεταξύ Ανεξάρτητων Ελλήνων και ανεξάρτητων βουλευτών. Μια Μεγάλο-Οικονόμου να αρπάζεται σε έξαλλη κατάσταση με έναν άλλο βουλευτή -σκέτο Οικονόμου αυτός- αμφότεροι και αυτοί περιφερόμενοι από κόμμα σε κόμμα. Δεν είναι οι μόνοι οι παραπάνω πρωταγωνιστές της επικαιρότητας που μας ταλανίζουν. Οι ρόλοι και τα χρώματα εναλλάσσονται στη σκηνή. Οι πρώτοι ρόλοι έρχονται συχνά έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι. Σίγουρη πάντα και πρώτη… «εσχατολογία». Οι λίγες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Όλη η Βουλή μια σκηνή. Όλα τα νούμερα επί σκηνής. Μια σκηνή θεάτρου του παράλογου. Μακάρι να ήταν μόνο θέμα αισθητικής και ακραίου λαϊκισμού, που μας παρέχεται πλουσιοπάροχα ένθεν κακείθεν. Κάτι σάπιο υπάρχει στον ναό της δημοκρατίας. Η αισθητική πάει χέρι –χέρι με την όλη κατάσταση. Όπου να γυρίσουμε, σε όλες χωρίς καμία εξαίρεση τις πτέρυγες, η Βουλή μας πληγώνει. Αρνούμαστε ότι είμαστε καθρέφτης της ούτε στην αισθητική, ούτε στην παρακμή της.
