Σχετικά με την άποψη του κ. Παύλου Παπαδόπουλου, όπως αποτυπώθηκε στην ανάρτηση της 25/3/2021, σας παρακαλώ σημειώστε τα εξής:
- Δεν είμαστε θετικά προσκείμενοι για όποιον δανείζεται τμήμα της πνευματικής μας κληρονομιάς, για να το ενθέσει όπως αυτός ορίζει, χωρίς την έγκρισή μας. Μα ούτε μια ερώτηση πριν το ανεβάσετε?
- Επισημαίνω ότι η Τέχνη δεν ορίζεται από το τι θα δέχονται και τι θα απορρίπτουν οι ιστορικοί. Το τι εμπνέει έναν καλλιτέχνη αποτελεί μέρος της δικής του ύπαρξης και δεν συμπορεύεται απαραίτητα με τις απόψεις του όποιου δανείζεται το έργο του. Εδώ, το δάνειο (η φωτογραφία) χρησιμοποιήθηκε σε ένα κείμενο που δεν αφουγκράστηκε καν τη φωνή του δημιουργήματος, πόσω μάλλον τη θέση του στο γενικότερο έργο. Παρακαλώ, ρίξτε μια ματιά σε αυτό το άρθρο, που πρόσφατα έγραψα για το CNN Greece: https://www.cnn.gr/afieroma/item/14/apo-to-1821-sto-shmera-apopseis-draseis Η οπτική του καλλιτέχνη συμβαδίζει με τις προθέσεις του. Και η παρακαταθήκη του μένει κοινή σε όλους, αλλά ως τμήμα της προσφοράς του, όχι απαραίτητα ως συμπλήρωμα άλλων.
- Αλήθεια, η ρήση: «η Ζωή είναι μεγάλο Σχολειό», αποτελεί γραφικότητα? Ή μήπως για έναν καλλιτέχνη η προσφορά ενός (αρχετυπικά δοσμένου) παπά-δάσκαλου με τα χέρια ανοιχτά -όντως- συμβολίζει πάνω απ’ όλα την προσφορά της προηγούμενης γενιάς στην επόμενη? Ποια η σχέση του θέματος αυτού με το άρθρο που δανείστηκε την αποτύπωσή του?
- Το 1974, όταν η σύνθεση αυτή ήταν στα σπάργανα, υλοποίησε τα πιστεύω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας της εποχής. Με τον ίδιο σεβασμό, ανέπτυξε τη θεματολογία του από το 1974 έως και το 1995. Το εννοιολογικό πλαίσιο της δημιουργίας του, είναι σαφώς καθορισμένο.
- Καλό θα είναι, για όποιον κόπτεται για ιστορικές αλήθειες, να αναφέρει την αέναα ανατροφοδοτούμενη σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ μύθου και ιστορίας. Ένα εύκολα προσβάσιμο και έγκριτο κείμενο, σχετικό και με το ιδιοσυγκρασιακό «του Έλληνα» που αναφέρθηκε [Ηρόδοτος], μπορείτε να βρείτε εδώ: https://www.britannica.com/topic/myth/Myth-and-history (βρήκα ενδιαφέροντα και τα γειτονικά links στο αριστερό πλαίσιο).
- Πόσο ικανός δήκτης μπορεί είναι ένας καλλιτέχνης όταν ναι μεν δέχεται την κρατούσα άποψη, αλλά κοσμεί με επίθετα όπως «μισογραμματισμένοι» τους φερόμενους ως κοινωνούς της? Και το κάνει χωρίς δόλο και ψόγο, διότι γνώριζε ως δάσκαλος το επίπεδο των μαθημάτων, τα ανύπαρκτα εποπτικά εργαλεία και την κατάρα της προαπαιτούμενης «παπαγαλίας» τις (μεταγενέστερες) δεκαετίες του 1930-1950. Θίγει τον μύθο εκεί που του πρέπει – δεν τον εξοστρακίζει. Γιατί σε κάθε μύθο, μπορεί να υπάρχουν ψήγματα αλήθειας, που τη χρωστάμε σε όσους δεν άφησαν αποτύπωμα για να τους θυμόμαστε.
Η Ιστορία, γράφεται και από επώνυμους και από ανώνυμους. Και αν είναι κάτι που άλλαξε από το ζόφο του δεύτερου μισού του 15ου αιώνα (την αρχή της Τουρκοκρατίας), είναι ότι στην κοινωνία που δομούμε, τα παιδιά των ανώνυμων μπορούν να έχουν σημαντικές ευκαιρίες να προσφέρουν επώνυμα, αφού μορφωθούν σε φανερά σχολειά. Και να μπορούν, τόσο στην τάξη όσο και στην κοινωνία να χαρούν το κάλεσμα του «τίς ἀγορεύειν βούλεται» [ποιος θα ήθελε να ανέβει στο βήμα και να μιλήσει – εκφράζοντας ελεύθερα τη βούλησή του, άρα και το πνεύμα του].
Αν αυτό συνέβαινε επί Τουρκοκρατίας (σε όλη τη διάρκεια των 400 και πλέον ετών) θα χαιρόμασταν τους δυνάστες μας. Αντ’ αυτού, επαναστατήσαμε.
Με μεγάλο σεβασμό στον αρθρογράφο και τον φορέα,
Και ένα προσωπικό ευχαριστώ στα πολλά θετικά του άρθρου,
Κωνσταντίνος Βρέλλης – Μπιζάνι 26/3/2021
