Αυτό το καλοκαίρι θυμήθηκα πολλές φορές τα λόγια πολλών ηλικιωμένων, οι οποίοι συνήθιζαν να λένε ότι εγώ δεν πήγα σχολειο, γιατί «πιάστηκε» το ’40 ο πόλεμος ή ότι δε σπούδασα, γιατί είχαμε τον εμφύλιο ή δεν έκανα το ένα ή το άλλο, γιατί οι μεταπολεμικές συνθήκες ήταν δύσκολες και δε με άφησαν.
Το φετινό περίεργο καλοκαίρι όλες αυτές οι φράσεις τους επανέρχονταν στο μυαλό μου όλο και συχνότερα και συνειδητοποίησα πως πολύ εύκολα ένα απρόβλεπτο γεγονός μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας καταλυτικά. Και μπορεί ευτυχώς εμείς στη χώρα μας και στην πόλη μας ακόμη να μην το βιώσαμε έντονα, υπάρχουν όμως ήδη εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, οι ζωές των οποίων ήδη επηρεάστηκαν δραματικά και θα επηρεαστούν άμεσα ανεπανόρθωτα.
Πέρα από τους χιλιάδες θανάτους, στην Ευρώπη ο φόβος τείνει να μετατραπεί σε πανικό. Οι κυβερνήσεις μοιάζουν αδύναμες στην αντιμετώπιση της πανδημίας, ενώ οι ειδικοί επιστήμονες δηλώνουν άγνοια του ιού και αυτοαναιρούνται πολύ συχνά. Εκατομμύρια θα είναι οι άνεργοι ή αυτοί που θα διαπιστώσουν σύντομα ότι οι εργασιακές τους συνθήκες θα αλλάξουν δραματικά επί τα χείρω. Ο δυτικός τρόπος ζωής, ο οποίος χαρακτηριζόταν και από τα ταξίδια και τη διασκέδαση, εξαφανίστηκε. Στις αναπτυσσόμενες χώρες οι επιπτώσεις αναμένεται να είναι πολύ χειρότερες, λόγω των ανύπαρκτων συνθηκών υγιεινής και της έλλειψης εθνικών συστημάτων υγείας. Εκεί δυστυχώς αναμένονται εκατόμβες.
Σοβαρές θα είναι και οι συνέπειες στο πολιτικό επίπεδο, με πιθανές κρίσεις της δημοκρατίας και άνοδο αντιδημοκρατικων κυβερνήσεων, οι οποίες, με πρόσχημα την εθνική υγεία, μπορεί να οδηγήσουν τις χώρες τους σε έναν ιδιόμορφο απομονωτισμό και σε εσωστρέφεια. Ήδη έχουν εμφανιστεί κοινωνικές εντάσεις, αύξηση των συνωμοσιολογων και όλο και πληθαίνουν οι όχι πάντα αδικαιολόγητες αντιδράσεις και αμφισβητήσεις της έννομης τάξης και της κρατικής εξουσίας.
Σκεφτόμενος αυτά, ελπίζω όλα σύντομα να τελειώσουν και στα γεράματά μας απλά να διηγούμαστε ότι το καλοκαίρι του 2020 ήταν μόνο ένα καλοκαίρι χωρίς αντηλιακό και κλαρίνα.
