Μήπως περίμεναν από τους Ευρωπαίους, διανύοντας και ζώντας στο πετσί τους τη χειρότερη οικονομική κρίση μετά το Κραχ του 1929 και υπομένοντας σχεδόν αγόγγυστα και μαρτυρικά τις άχρηστες, γερμανικής εμπνεύσεως, πολιτικές λιτότητας, σε συνδυασμό με τις ανύπαρκτες αλλά καταστροφικές μεταναστευτικές (ο Θεός να τις κάνει) και πάλι γερμανικής εμπνεύσεως, πολιτικές, να επιδείξουν μοναδική ωριμότητα, ανεκτικότητα, ανοχή, υπομονή, στωικότητα; Ή μήπως θεωρούν ότι οι Ευρωπαίοι είναι όλοι φιλάνθρωποι; Ή μήπως βλάκες, ανόητοι και ευκολόπιστοι; Σημειωτέον ότι η «υπόθεση» ΕΕ άρχισε να βρωμάει εδώ και 26 χρόνια, από το 1993, όταν υπογράφηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ (και αυτή γερμανικής εμπνεύσεως), η οποία άλλαξε άρδην το πνεύμα της ΕΕ.
Πρόσφατα ήμουν στο Παρίσι. Είχα να επισκεφθώ τη γαλλική πρωτεύουσα από το 1995. Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική, σπαραξικάρδια, αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για το ανεκτικό Παρίσι. Την πόλη της κουλτούρας και της διανόησης, της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας, που πάντα δεχόταν τους κατατρεγμένους και καταδιωκόμενους όλου του κόσμου με «ανοιχτές αγκάλες». Και αυτοί οι καταδιωκόμενοι και κατατρεγμένοι την αντάμειβαν με την εργατικότητά τους, το πλήθος των αριστουργημάτων τους στη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο, τη μουσική, τη ζωγραφική. Και οι Παριζιάνοι αισθάνονταν πολύ υπερήφανοι για τους νέους συμπολίτες τους και έδιναν τα ονόματά τους στους δρόμους της πόλης τους. Διαπίστωσα όμως ότι δεν αισθάνονται καθόλου υπερήφανοι και δεν είναι καθόλου ανεκτικοί με τους νεοφερμένους ή καλύτερα νεοεπιβαλλόμενους, οι οποίοι δεν προσφέρουν τίποτε στην πόλη τους αλλά δημιουργούν προβλήματα (χωρίς απαραίτητα να φταίνε οι νεοφερμένοι γι’ αυτό). Οι Παριζιάνοι λοιπόν, ήταν «στα κάγκελα» και «έτοιμοι να δαγκώσουν», ενώ πολλοί σκέφτονταν πολύ σοβαρά να εγκαταλείψουν το Παρίσι και τη Γαλλία, γιατί η ζωή τους πια έγινε ανυπόφορη.
Ποιον πρέπει να κατηγορήσουμε για αυτό; Τον Παριζιάνο, ο οποίος μέχρι προσφάτως δεχόταν τους κατατρεγμένους και διωκόμενους από κάθε σημείο του πλανήτη ή την κατασκευασμένη, υποκινούμενη, μαζική, προγραμματισμένα «ανεξέλεγκτη» απόβαση από την Ευρασία και την υποσαχάρια Αφρική, η οποία πραγματοποιήθηκε χωρίς να συντρέχει κανένας προφανής και ουσιαστικός λόγος (εξαιρουμένου του πολέμου στη Συρία); Αλήθεια, τι άλλαξε προς το χειρότερο στο Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, τη Σενεγάλη και δημιούργησε αυτό το «μεταναστευτικό» κύμα τα τελευταία χρόνια; Απολύτως τίποτε. Ίσα-ίσα που οι οικονομικοί δείκτες αυτών των χωρών παρουσιάζουν άνοδο.
Άλλαξε όμως στην ΕΕ, στις πολιτικές της επιλογές και στο πλήθος των ΜΚΟ, οι οποίες ξεσήκωναν στην κυριολεξία τους φιλήσυχους χωρικούς των αναπτυσσόμενων χωρών, υποσχόμενες μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Οσφραινόμενες κέρδη δισεκατομμυρίων, έθεσαν εν αμφιβόλω την ίδια την ύπαρξη της Ευρώπης και της ΕΕ.
Και δημιούργησαν έτσι εκατομμύρια δυστυχισμένους ανθρώπους, τόσο Αφρικανούς και Ασιάτες, όσο και Ευρωπαίους. Δυστυχισμένοι Αφρικανοί και Ασιάτες που ζουν σε άθλιες συνθήκες (στην Ευρώπη όμως αυτή τη φορά-πολλοί απ’ αυτούς δεν έφτασαν καν στην Ευρώπη, γιατί πνίγηκαν μεσοπέλαγα), αναγκάστηκαν να διαπράξουν εγκλήματα, να εκπορνευτούν, να βιάσουν, να γίνουν τρομοκράτες, έμποροι ναρκωτικών, μέλη παράνομων συμμοριών. Γιατί το ευρωπαϊκό όνειρο που τους πούλησαν ήταν για τους περισσότερους απ’ αυτούς εξαρχής εφιάλτης.
Δημιούργησαν όμως και εκατομμύρια δυστυχισμένους και αγανακτισμένους Ευρωπαίους, οι οποίοι εκ των συνθηκών αναγκάστηκαν να αλλάξουν τρόπο ζωής επί τα χείρω, να επιδείξουν άσχημες συμπεριφορές και φυσικά να υποστούν και τους χαρακτηρισμούς του ρατσιστή και του ακροδεξιού από τα τσιράκια και τα παπαγαλάκια των ΜΚΟ και των φερεφώνων τους!
Και ποιος επέλεξε και γιατί εφάρμοσε αυτές τις απειλητικές και καταστροφικές πολιτικές για τη λειτουργία και τη μελλοντική ύπαρξη της ΕΕ; Ποιος ήταν ο απάνθρωπος, ο εκμεταλλευτής, ο αντιευρωπαϊστής, ο μισάνθρωπος, ο ανερμάτιστος και ο ανήθικος στη συγκεκριμένη περίπτωση; Ο Παριζιάνος; Ο μέσος ευρωπαίος εκλογέας; Σίγουρα όχι! Μήπως οι ευρωπαϊκές ηγεσίες που δεν μπορούν αποδεδειγμένα πια, να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο;
Δυστυχώς, στο κέντρο της φιλοσοφίας της ΕΕ δεν είναι πια ο άνθρωπος αλλά το χρήμα. Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι έφερναν πάντοτε το καινούργιο, που τους χαρακτήριζε κατά την Αρβελέρ, η διαρκής αμφισβήτηση των πάντων, έφτασαν στο σημείο να αμφισβητούν ανοιχτά πια το αριστούργημά τους, το απόλυτο επίτευγμά τους, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αυτό δηλαδή που χάρισε στην αγαπημένη μας ήπειρο το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ειρήνης και ευημερίας. Και σίγουρα, οι Ευρωπαίοι δεν είναι βλάκες! Mήπως οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν μετά από τόσα χρόνια ότι τελικά «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»;
