Κοιτάξτε τώρα τι (πολύ παράδοξο) έχει συµβεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ο ελληνικός λαός το 2015 ήταν σοφός πολύ. Όποια προπαγάνδα κι αν κάνανε τα συστηµικά κανάλια για να τον πλανέψουν, δεν έπιανε τόπο. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, «όχι» στο δηµοψήφισµα και ξανά µανά ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέµβριο της ίδιας χρονιάς. Ο σοφός λαός ήξερε και κανείς δεν µπορούσε να τον εξαπατήσει. Δικαιολόγησε τις αυταπάτες του πρωθυπουργού του, χαµογέλασε συγκαταβατικά µε τις εκρήξεις και απειλές του κυβερνητικού εταίρου. Έδωσε από τον χρόνο που δεν είχε, έβαλε για άλλη µια φορά πλάτη στα δύσκολα, άντεξε άλλο ένα µνηµόνιο.
Το 2019, όµως, ο ελληνικός λαός –ποιος να το’ λεγε και να το αποτύπωνε µε ακρίβεια στις δηµοσκοπήσεις;- απώλεσε τη σοφία, την υποµονή και την αριστεροσύνη του. Έγινε βιαστικός και ανυπόµονος. Ξαφνικά δεν του έφταναν τα επιδόµατα-φιλοδωρήµατα, µέτρησε τον ελάχιστο χρόνο του και διαπίστωσε ότι τελειώνει. Ο σοφός λαός έγινε αχάριστος. Δεν αντιλήφθηκε το σχέδιο ελάφρυνσης της κυβέρνησης, την καλή της πρόθεση να βοηθήσει τους πολλούς, πρωτίστως τον φτωχό και τον ανήµπορο. Γύρισε την πλάτη στον πρωθυπουργό, έβαψε όλη την Ελλάδα µπλε, µε ελάχιστες ροζ εξαιρέσεις.
Ο ελληνικός λαός, όµως, δεν έγινε εν µία νυκτί δεξιός. «Δεξιό» τον έκαναν οι αυτόκλητοι «αριστεροί» αγωνιστές, που κυβέρνησαν δεξιότερα από τη Νέα Δηµοκρατία, συγκυβέρνησαν για τέσσερα χρόνια µε τα άκρα της, απάλλαξαν από ευθύνες τις παρυφές της, έπαιζαν µε τους θεσµούς της πολιτείας, περιγελούσαν –όταν δεν στοχοποιούσαν- πολιτικούς αντιπάλους και ολόκληρες κοινωνικές οµάδες, εργαλειοποίησαν ως αντιπολίτευση τον θάνατο συνανθρώπων τους και τον περιφρόνησαν, όταν αυτός τους χτύπησε (πάνω από 100 φορές) την πόρτα στη βάρδια τους. Γιατί ο ελληνικός λαός, παρ’ όλες τις παλινδροµήσεις του και τη χαοτική καθηµερινότητά του, παραµένει ένας βαθιά δηµοκρατικός λαός. Δίκαιος και µεγαλόθυµος (µέχρι να του πατήσουν τον κάλο).
Δεν αναµένουµε αυτοκριτική και παραδοχή τέτοιες µέρες, έναν µήνα πριν από τις εθνικές εκλογές, αν και –µαζί µε τον µονόδροµο της προκήρυξης πρόωρων εκλογών- θα ήταν το πιο έντιµο πράγµα, που θα µπορούσε –έστω και την ύστατη στιγµή- να κάνει η απερχόµενη κυβέρνηση.
Όσοι, όµως, πιστεύουµε ακόµη ότι ο χώρος που αντιστοιχεί στην (πραγµατική) ελληνική κεντροαριστερά είναι πολύ µεγαλύτερος από αυτόν στον οποίο τα σηµερινά συρρικνωµένα όρια και οι ξεπερασµένες από την πραγµατικότητα και τους αριθµούς επιλογές της την έχουν περιορίσει, περιµένουµε αλλαγές ριζικές. Σε όλα τα επίπεδα. Από τις αξιώσεις των ψηφοφόρων της µέχρι τα πρόσωπα που ηγούνται και θα διεκδικήσουν σε έναν µήνα την ψήφο µας. Με δανεικά λόγια, αναµασηµένα συνθήµατα προηγούµενων δεκαετιών και τους ίδιους ξανά και ξανά ανθρώπους, ο χώρος θα συρρικνώνεται µέχρι εξαϋλώσεως. Και ο χάρτης της Ελλάδας θα συνεχίσει να βάφεται µπλε (για πολλά χρόνια ακόµη).
