Νηστεία κάνουμε για να μεταλάβουμε. Απέχουμε από συγκεκριμένες τροφές. Θεωρητικά απέχουμε και από συμπεριφορές ή συναισθήματα, που υπονομεύουν την κάθαρση της ψυχής, η οποία πρέπει να συντελείται μαζί με αυτή του σώματος. Ας πούμε, έχουμε τον νου μας να θυμώνουμε λιγότερο, να μην κάνουμε κακές σκέψεις για τον πλησίον, να μην τσακωνόμαστε με τον γείτονα που έβαλε δυνατά μουσική το μεσημέρι κ.λπ.
Η δοκιμασία –παρόλο που συνήθως κρατά μόνο τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας- είναι δύσκολη, οι πειρασμοί πολλοί. Ακόμη και την ώρα που είναι να μεταλάβουμε, η εγκράτεια, που δείξαμε όλο τον προηγούμενο καιρό, κινδυνεύει να πάει στράφι εξαιτίας της μεγάλης ουράς, που σχηματίζουν οι πιστοί μπροστά από το άγιο δισκοπότηρο με το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Όσοι κρατήσανε από κρέας, γαλακτοκομικά προϊόντα, λάδι και νεύρα, καλούνται την ύστατη στιγμή να συγκρατήσουν τον εκνευρισμό, που τους γεννά η αναμονή και το στριμωξίδι, και να κοινωνήσουν με αγάπη και ηρεμία. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Το ίδιο ισχύει –φανταζόμαστε- και για τους ιερείς, που κοινωνούν το εκκλησίασμα. Αν, ας πούμε, τους δημιουργεί ένταση το σούσουρο και η πρεμούρα των πιστών να λάβουν τη θεία κοινωνία (και να πάνε σπίτια τους), πρώτοι εκείνοι θα πρέπει να δώσουν τόπο στην οργή και με περισσή κατανόηση και ανοχή να τους υπενθυμίσουν τον χώρο στον οποίο βρίσκονται και τον λόγο για τον οποίο δοκιμάζονται για τελευταία φορά, πριν μεταλάβουν.
Συνεπώς, βρίσκουμε ελαφρώς άκομψο το γεγονός ότι ένας από τους τρεις ιερείς της Αγίας Μαρίνας, που κρατούσαν χθες στα χέρια τους σώμα και αίμα Χριστού, εγκάλεσε με όχι και τόσο χριστιανικούς χαρακτηρισμούς το θορυβημένο και βιαστικό ποίμνιο, ακόμη κι αν την οργή του προκάλεσε το γεγονός ότι έπεσε κάτω η μεταλαβιά. Μάλιστα, όταν μια γυναίκα αντέδρασε –ενδεχομένως εξίσου έντονα- εκ-
διώχθηκε από τον ναό. Περίεργο κι αυτό, καθώς δεν θυμόμαστε τον Χριστό να κηρύττει την αποπομπή των πιστών από τον οίκο του Θεού, επειδή αντιμιλούν στους θυμωμένους ιερείς. (Βέβαια, εδώ υπάρχει ένα μικρό θεματάκι ασέβειας, που, στην προκειμένη περίπτωση, και οι δυο πλευρές φαίνεται να επέδειξαν, ωστόσο μόνο η μία αποπέμφθηκε).
Και σίγουρα μας ξενίζει η συγκαταβατική προς τον κληρικό αντίδραση εκπροσώπου της μητρόπολης, που ζήτησε να δείξουμε κατανόηση για τον θυμωμένο ιερέα, όταν μία γυναίκα τηλεφώνησε στα γραφεία της για να καταγγείλει το γεγονός.
Αντέχουμε –οριακά και με δυσκολία- τους αψιούς υπουργούς τις άγιες τούτες μέρες. Θα πρέπει να συναισθανόμαστε και τους αψιούς ιερείς;
