Ultimate Spiderman: Νέο Ξεκίνημα
Δεν ξέρω για εσένα, αλλά για μένα ο Spider-Man δεν είναι απλώς ήρωας. Είναι κάτι πιο κοντινό: ένα παιδί που πέφτει, σηκώνεται, μπερδεύεται, τολμά και συνεχίζει. Και κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα «νέο ξεκίνημα» για τον Spidey, νιώθω μια αίσθηση ενθουσιασμού αλλά και περιέργειας: Τι διαφορετικό θα μου δείξει αυτή τη φορά; Το «Ultimate Spiderman: Νέο Ξεκίνημα» ήρθε για να φέρει κάτι φρέσκο. Και το κάνει με τρόπο πιο ώριμο και ταυτόχρονα ειλικρινή.
Ο Jonathan Hickman δεν χρειάζεται συστάσεις στον κόσμο των κόμικ. Όταν πιάνει κάτι στα χέρια του, δεν φτιάχνει απλώς μια ιστορία δράσης, αλλά έναν ολόκληρο κόσμο. Κι εδώ δεν ξεκινάει απλώς από το μηδέν, αλλά από μια διαφορετική αφετηρία. Ένα νέο multiverse; Ίσως. Ένας πιο ανθρώπινος Peter Parker; Πιθανότατα. Αυτό όμως που είναι σίγουρο, είναι πως ο χαρακτήρας ξανασυστήνεται με μια σύγχρονη, ουσιαστική ματιά. Κυκλοφορείς από τις Εκδόσεις Anubis. Η μετάφραση είναι του Χρήστου Τσέλιου.
Η γραφή του είναι πιο εσωτερική. Δεν περιορίζεται μόνο στις κλασικές ατάκες και τις θεαματικές σκηνές. Εστιάζει στις σχέσεις, τις αμφιβολίες, τη συνείδηση. Σε αυτό το νέο ξεκίνημα, βλέπουμε τον Spider-Man να παλεύει με κάτι πιο βαθύ: το ποιος θέλει να είναι. Ποιος μπορεί να είναι. Και αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας είναι που κάνει το κόμικ να ξεχωρίζει.
Η εικονογράφηση είναι απλώς εκπληκτική. Οι σκηνές δράσης κόβουν την ανάσα και κλέβουν την παράσταση. Οι Checchetto, Messina και Wilson συνεργάζονται σαν μια αρμονική μπάντα. Το αποτέλεσμα; Ένα άρτιο εικαστικό σύμπαν που σέβεται τον μύθο, αλλά τολμά να παίξει με το καινούργιο.
Φαντάζεστε τον Αραχνάκια πιο ηλικιωμένο, λιγότερο ριψοκίνδυνο, στοργικό σύζυγο και πατέρα; Δεν θα κάνω spoiler για το ποιοι χαρακτήρες εμφανίζονται, ούτε για το πώς επανεμφανίζεται ο Jack ή αν η Mary Jane είναι παρούσα. Αλλά θα σου πω το εξής: αν έχεις διαβάσει παλιότερες ιστορίες και νόμιζες πως τα είχες δει όλα, εδώ θα βρεις χιούμορ, συγκίνηση και κάτι νοσταλγικό, χωρίς να γίνεται ποτέ «παλιό».
Το graphic novel δεν είναι μόνο για τους φαν της Marvel. Είναι για κάθε αναγνώστη που αγαπά τις ιστορίες ενηλικίωσης, τις μάχες του μέσα μας και την ανάγκη να ξαναρχίσουμε από την αρχή, όποια κι αν είναι η αφετηρία μας. Ο Spider-Man μπορεί να είναι φανταστικός ήρωας, αλλά το μήνυμά του είναι πάντα ανθρώπινο. Και εδώ, περισσότερο από ποτέ. Γιατί, τελικά, όλοι έχουμε μέσα μας κάτι από Peter Parker. Και όλοι αξίζουμε ένα νέο ξεκίνημα.
Το σ’ αγαπώ που δεν είπα – Όταν το συναίσθημα δεν χωρά σε λόγια
Δεν ξέρω αν έχεις νιώσει ποτέ ότι κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν με λιγότερη αγάπη. Όχι γιατί τους άξιζε. Αλλά γιατί έτσι τους έτυχε. Όταν κρατούσα στα χέρια μου «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα» της Στέλλας Καλλέ, ήξερα πως δεν θα είναι μια εύκολη ανάγνωση. Ήξερα πως θα συναντήσω λέξεις που κουβαλούν σιωπές. Και αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Αλλά δεν περίμενα να με αγγίξει τόσο βαθιά. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έξη.
Η ιστορία της Αθηνάς -μιας γυναίκας που ξεκίνησε τη ζωή της με απόρριψη, με απόντες γονείς, με βιαστικές αποφάσεις και χωρίς κανέναν χώρο να υπάρξει– είναι από εκείνες που δεν φωνάζουν. Ξεδιπλώνεται σχεδόν αθόρυβα, αλλά αφήνει μέσα σου ηχώ. Παντρεύτηκε στα δεκαπέντε. Δεν αγάπησε, δεν αγαπήθηκε. Μεγάλωσε παιδιά με τα χέρια της, μα με την καρδιά της κλειστή. Κι όλη της η ζωή, ένα ταξίδι μέσα στην ενοχή, στο καθήκον, στη στέρηση. Όλα όσα δεν ειπώθηκαν, χτίζουν την πιο δυνατή συγκίνηση.
Η Στέλλα Καλλέ έχει αυτή την αρετή: να γράφει χωρίς περιττές φιοριτούρες και να σε αφήνει μόνο με την αλήθεια. «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα» είναι καθηλωτικό, ανατρεπτικό! Δεν επιδιώκει να σοκάρει. Θέλει να καταλάβεις. Όχι μόνο την Αθηνά, αλλά και τη μάνα της και τα παιδιά της και κάθε γυναίκα που έζησε χωρίς να ξέρει πώς να αγαπά τον εαυτό της. Απέχθεια κι άγνοια αγάπης.
Είναι από αυτά τα βιβλία που δεν βασίζονται στην πλοκή, αλλά στη διαδρομή. Και κάθε σταθμός -από τον Έβρο μέχρι τη Στουτγκάρδη- κουβαλά μια στιγμή. Ένα δάκρυ. Μια κραυγή που δεν βγήκε ποτέ. Ένα «σ’ αγαπώ» που έμεινε μέσα της να σαπίζει κι εκείνη να παλεύει να γίνει κάτι άλλο από αυτό που της έμαθαν. Άραγε η ζωή στάθηκε δίκαιη απέναντί της; Κι ο χρόνος, που ποτέ δεν ήταν με το μέρος της;
Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο είναι πως «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα» δεν είναι μια ιστορία για να κατηγορήσεις. Είναι για να κατανοήσεις. Και ίσως να συγχωρήσεις. Και τον άλλον. Αλλά και τον εαυτό σου. Για τα λάθη, για τις παραλείψεις, για όσα δεν πρόλαβες να πεις.
Είναι από εκείνα τα βιβλία που, όταν τα κλείσεις, δεν τελειώνουν. Μένουν εκεί, δίπλα σου. Να σου θυμίζουν να μη λες «κάποια στιγμή». Να το πεις. Όσο είναι καιρός. Να μην γίνει το δικό σου «σ’ αγαπώ που δεν είπα».
Λόγια που δεν είπαμε της Sloan Harlow
Μερικά λόγια, όταν δεν ειπωθούν, σε στοιχειώνουν… Η σιωπή καλύπτει το σκοτάδι. Η σκοτεινή πλευρά του έρωτα είναι εδώ.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά υπάρχουν φορές που ανοίγω ένα βιβλίο όχι γιατί θέλω να περάσω καλά, αλλά γιατί χρειάζομαι να νιώσω. Να με πονέσει λίγο. Να σκαλίσω πράγματα μέσα μου που συνήθως αποφεύγω. Ένα τέτοιο βιβλίο ήταν για μένα το «Λόγια που δεν είπαμε» της Sloan Harlow, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση της Αριάδνης Μοσχονά. Το διάβασα ένα βράδυ με βροχή και, μέχρι να φτάσω στην τελευταία σελίδα, είχα μείνει μουδιασμένη.
Η Έλα, η κεντρική ηρωίδα, ζει με μια ενοχή που δεν φεύγει: έχασε τη φίλη της, τη Χέιλι και νιώθει πως φταίει. Η απώλεια την κατατρώει. Όλα γύρω της είναι υπενθυμίσεις: το σχολείο, οι παρέες κι ο Σόγερ – το αγόρι της Χέιλι. Όταν οι δυο τους έρχονται κοντά, το «Λόγια που δεν είπαμε» μεταμορφώνεται από ιστορία πένθους σε σκοτεινό, ερωτικό ψυχολογικό δράμα. Πόσο κοντά μπορούμε να πλησιάσουμε το λάθος, πριν γίνει καταστροφή;
Αυτό που με τράβηξε δεν ήταν η πλοκή -αν και έχει τις ανατροπές της- αλλά το πώς σε βάζει στο μυαλό μιας έφηβης που προσπαθεί να σταθεί όρθια μέσα στο χάος της απώλειας. Η Έλα δεν είναι «τέλεια» ηρωίδα. Είναι ενοχλημένη, θυμωμένη, μπερδεμένη. Και ταυτόχρονα, τόσο αληθινή. Η σχέση της με τον Σόγερ είναι ένα ναρκοπέδιο συναισθημάτων. Δεν ξέρεις αν να την ενθαρρύνεις ή να της φωνάξεις «τρέχα». Με κεντρικό άξονα τη φιλία και την απώλεια αυτής, η συγγραφέας θίγει την ενδοοικογενειακή βία, την κακοποίηση, την τοξικότητα, τη σημασία της ψυχολογικής υποστήριξης για την επούλωση των τραυμάτων,τον έρωτα, την αγάπη. Και τα επίπεδα αγωνίας κι ανατροπών; Πάρα πολλά!
Το «Λόγια που δεν είπαμε» εναλλάσσει την οπτική ανάμεσα στην Έλα και τον Σόγερ, κάτι που προσωπικά με κράτησε. Η οπτική της Έλα με άγγιξε περισσότερο και λειτούργησε υπέρ της ιστορίας. Ο Σόγερ είναι γεμάτος αντιφάσεις και όσο περισσότερο τον μαθαίνεις, τόσο πιο επικίνδυνος (ή απλώς πληγωμένος;) φαίνεται.
Μερικές φορές, αυτό που δεν ξέρεις για τον άλλον είναι πιο τρομακτικό απ’ ό, τι υποψιάζεσαι.
Αξίζει να σημειωθεί πως η Sloan Harlow αγγίζει με λεπτότητα δύσκολα θέματα από την ψυχική κακοποίηση, μέχρι την τοξικότητα στις σχέσεις. Σε αφήνει να δεις μόνος σου, να καταλάβεις. Αυτό το στοιχείο ήταν και το πιο καθοριστικό. Σίγουρα το «Λόγια που δεν είπαμε» είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε να διαβαστεί από μια μαμά με την κόρη της ή να συζητηθεί σε μια σχολική τάξη. Γιατί το να ξέρεις πώς να αναγνωρίζεις το επικίνδυνο είναι μια πράξη προστασίας.
Αν έχω μια ένσταση, είναι στο τελευταίο μέρος του βιβλίου. Εκεί όπου η πλοκή τρέχει πιο γρήγορα απ’ όσο της ταιριάζει. Σαν να μην πρόλαβαν τα γεγονότα να ανασάνουν. Δεν με χάλασε, αλλά με άφησε με την αίσθηση ότι υπήρχε περισσότερη ουσία που θα μπορούσε να δοθεί.
Για όσους αγαπούν ιστορίες, όπως αυτές της Colleen Hoover, το «Λόγια που δεν είπαμε» είναι το ρεαλιστικό δράμα θα τους συγκλονίσει. Για τους υπόλοιπους; Αν είστε έτοιμοι να δείτε την αγάπη μέσα από το πένθος και το πένθος μέσα από την ενοχή, διαβάστε το. Κάποια λόγια, όταν δεν ειπωθούν, δεν χάνονται. Μένουν μέσα μας και αλλάζουν τον τρόπο που αγαπάμε.
