Είναι αλήθεια ότι τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο από το 2010 και μετά, δεν υπάρχει αυτό στο οποίο είχαμε συνηθίσει να ζούμε μέχρι τότε, δηλαδή μια δυτική κανονικότητα (πλαστή ή όχι μας είναι αδιάφορο), η οποία συνίστατο σε μια συνεχή ευημερία, ανάπτυξη, ειρήνη, δημοκρατία και ελευθερία. Λίγο η οικονομική κρίση (τεχνητή ή όχι επίσης αδιάφορο), λίγο η πανδημία (κατασκευασμένος ο ιός ή όχι, επίσης αδιάφορο), λίγο η μετανάστευση (επιλογή ή όχι επίσης αδιάφορο) σε συνδυασμό με την απουσία ηγετών που να παράγουν πολιτική και όχι απλά να κάνουν διαπιστώσεις, προκάλεσαν μια βίαιη πτώση της δύναμης, του γοήτρου και της οικονομίας της Δύσης που πάντοτε αποτελούσε την πρωτοπορία στην παγκόσμια ιστορία και τον πολιτισμό.
Δυστυχώς, η κατρακύλα δε σταμάτησε εκεί. Καθημερινά οι ενδείξεις πληθαίνουν ότι ζούμε καταστάσεις που έζησαν οι πρόγονοί μας το 1938. Ας έχουμε πάντα κατά νου ότι μόνο οι συνθήκες που επικρατούσαν κατά καιρούς στην Ευρώπη οδήγησαν σε πολέμους που εξελίχθηκαν σε παγκόσμιους.
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν ήταν μια ακόμη εισβολή κάπου… Ήταν η κίνηση που αποκάλυψε όλη τη γύμνια και την αδυναμία της Δύσης, η οποία τόσα χρόνια είχε χάσει τον προσανατολισμό της και στην ουσία ασχολούνταν στην κυριολεξία με τρίχες, αγνοώντας ότι δε γίνεται να επιβιώσει ένα φυτοφάγο ζώο, όταν όλα τα άλλα δίπλα του είναι σαρκοφάγα.
Το 1938, ένα χρόνο πριν το Β’ ΠΠ, είχαν σχηματιστεί ήδη τα δύο στρατόπεδα και περίμεναν απλά το γεγονός, το οποίο θα πυροδοτούσε τη μεγάλη έκρηξη. Αυτό δεν ήταν ούτε η στρατικοποίηση της Ρηνανίας, ούτε ο πόλεμος της Ιταλίας στην Αιθιοπία, ούτε η επέκταση της Ιαπωνίας στη νοτιοανατολική Ασία, ούτε η προσάρτηση της Σουδητίας, ούτε η ενσωμάτωση της Αυστρίας αλλά η εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία. Η αναλογία με το σήμερα είναι ανατριχιαστική.
Ο πόλεμος στη Μ. Ανατολή σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποσυνδεθεί με τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, ούτε και με αυτά που θα συμβούν σύντομα στη νότια κινεζική θάλασσα και την Ταϊβάν.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν συμβαίνει αυτό που συνέβη το 1938. Σχηματίστηκαν οι συνασπισμοί και μάλιστα άρον άρον. Από τη μια το ΝΑΤΟ, στο οποίο εσπευσμένα εισήλθαν η Σουηδία και η Φινλανδία, η Τουρκία ακόμη δεν έχει αποφασίσει τι ρόλο θα παίξει και το Ισραήλ που έχει ήδη αναλάβει δράση στη Μ. Ανατολή. Από την άλλη η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Β. Κορέα, οι οποίες παίζουν ενεργό ρόλο στον εφοδιασμό της Ρωσίας με υψηλή τεχνολογίας όπλα.
Ας μην ξεχνάμε ότι κανένας από τους δύο παγκόσμιους πολέμους δεν ξεκίνησε ως παγκόσμιος και ότι οι ημερομηνίες της έναρξής τους είναι εντελώς συμβατικές. Πηγαίνουμε προς τη λήξη του 2024 και οι παγκόσμιοι ηγέτες έχουν αποφασίσει να οδηγήσουν ξανά την ανθρωπότητα σε μια νέα άβυσσο. Όχι γιατί δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό που αποφάσισαν. Όχι γιατί δεν ξέρουν τις συνέπειες. Θα το κάνουν, γιατί πάντα στην ανθρώπινη ιστορία περιοδικά, δημιουργούνται οι συνθήκες που οδηγούν σε πόλεμο. Όσο μάλιστα, ικανοί ηγέτες βρίσκουν λύσεις με τις πολιτικές τους που απλά μεταθέτουν την έναρξή του για αργότερα, τόσο πιο ακραίες συνθήκες δημιουργούνται, οι οποίες οδηγούν στον αναπόφευκτο πόλεμο. Σήμερα οι συνθήκες είναι σε οριακό σημείο. Στην Ανατολή έχει συσσωρευτεί μεγάλη δύναμη και παρατηρείται δημογραφική έκρηξη. Χώρες με δισεκατομμύρια νέων γεμάτα ενεργητικότητα ασφυκτιούν. Η Δύση από την άλλη, γηρασμένη, ξεπεσμένη αριστοκράτισσα αδυνατεί να συνεχίσει και να ακολουθήσει τις εξελίξεις. Υιοθετώντας έναν τρόπο ζωής που πυροβολεί τα ίδια της τα πόδια, αφήνει ένα τεράστιο κενό στη διεθνή κονίστρα. Και η Φύση απεχθάνεται τα κενά… Θα δεχθεί η Δύση για πρώτη φορά στη νεότερη παγκόσμια ιστορία να χάσει την πρωτοκαθεδρία που είχε τα τελευταία 500 χρόνια ή όχι; Θα προτιμήσει να αντιπαρατεθεί με τους σφετεριστές της παγκόσμιας κυριαρχίας εξ ανατολών ή όχι; Ίσως, ο Έλληνας πρωθυπουργός να ήθελε να αναλάβει το ρόλο του προφήτη, όταν είτε εκ παραδρομής, είτε εσκεμμένα δήλωνε ότι: «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία», μην μπορώντας να αναφέρει ότι είμαστε σε πόλεμο γενικότερα…
