Ένα από τα σημαντικά προσόντα του ασκούντος οποιασδήποτε μορφής εξουσία, είναι ασφαλώς και η σεμνότητα. Χωρίς αυτή, η άσκησή της μετατρέπεται σε βαρβαρότητα. Απόδειξη, πιστεύω, του παραπάνω, όσα πιο κάτω θα αναφέρω.
Την περασμένη Κυριακή, λοιπόν, βρισκόμουν στην Αθήνα και επισκέφτηκα, προκειμένου να παρακολουθήσω τη θεία λειτουργία, τον ιστορικό γραφικό ιερό ναΐσκο του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, που βρίσκεται στις παρυφές της Ακρόπολης. Η πρόσβαση σ’ αυτόν γίνεται με ένα λιθόστρωτο πεζόδρομο, μήκους περίπου εκατό μέτρων. Στην αρχή του πεζόδρομου υπάρχει, πολύ σωστά, μια μπάρα, προκειμένου να αποτρέπει την κυκλοφορία των οχημάτων στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο εντός του οποίου και ο ναός. Ο φύλακας, υπάλληλος του υπουργείου Πολιτισμού, ανοίγει την μπάρα για να εξυπηρετηθούν έκτακτες ανάγκες (νοσοκομειακά και πυροσβεστικά οχήματα, οχήματα της αστυνομίας κ.λπ.). Στον ναό λειτουργούσε επίσκοπος και συγκεκριμένα ο αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, όπως ο ίδιος τουλάχιστον μας είπε. Η θεία λειτουργία τέλειωσε και ο αρχιγραμματέας πήρε τον λόγο.
Τι λόγο! Με άφησε στην κυριολεξία έκπληκτο! Μια άνευ προηγουμένου επίθεση στον φύλακα του υπουργείου Πολιτισμού, με τρόπο σκαιότατο και υβριστικό. Του έψαλλε του δύστυχου… τον εξάψαλμο! Τι αγράμματο τον είπε, τι απολίτιστο, τι ανίκανο και άλλα πολλά, ενώ παράλληλα επιτέθηκε με τον ίδιο τρόπο και στο υπουργείο, κατηγορώντας το, γιατί επιλέγει και προσλαμβάνει, τέτοιους αμόρφωτους και απολίτιστους υπαλλήλους. Και όλα τα παραπάνω ξέρετε γιατί; Γιατί ο καημένος ο υπάλληλος έπραξε απλά και μόνο το καθήκον του. Δεν άνοιξε την μπάρα, όπως γι’ αυτό προφανώς είχε εντολή, για να περάσει με το υπηρεσιακό του αυτοκίνητο ο κ. αρχιγραμματέας και να μην διανύσει έτσι τα 100 μέτρα μέχρι τον ναό πεζός, όπως έκανε και κάνει όλος ο κόσμος. Και να πει κανείς ότι ήταν κάποιον υπερήλικας ιερέας που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του; Αντίθετα μάλιστα. Ήταν ένας άνδρας σωματώδης και δυνατός, δύο μέτρα.
Στη συνέχεια, όπως ο ίδιος μας είπε, «έδειξε τα διακριτικά του» και ο ατυχής υπάλληλος σήκωσε την μπάρα και έτσι ο δεσπότης μας δεν χρειάστηκε να διανύσει πεζός τα 100 μέτρα, πράγμα που κατ’ αυτόν θα μείωνε τoν ίδιο και το αξίωμα του! Και καλά έγινε ό,τι έγινε. Ήταν όμως ανάγκη αυτός να καταγγείλει στο πλήρωμα της εκκλησίας τον ατυχή υπάλληλο και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο; Με τέτοιες φράσεις; Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω μόνο για να στηλιτεύσω το συγκεκριμένο γεγονός. Τα γράφω για να αποδείξω όσα στην αρχή ανέφερα: Για το πού μπορεί να οδηγήσει η αλαζονεία της εξουσίας αυτόν που την κατέχει, όχι μόνο, φυσικά, στον χώρο της εκκλησίας αλλά και παντού. Στην προκείμενη όμως περίπτωση, η ευθύνη είναι μεγαλύτερη.
Ο παραπάνω δεσπότης ασφαλώς στα κηρύγματα του ομιλεί για την αγάπη, για τη συγχώρεση και για τη σεμνότητα! Ο ίδιος, όμως, με την πιο πάνω συμπεριφορά του, τα τήρησε ή έδειξε κάτι ανάλογο; Ασφαλώς και όχι! Τι να πει άλλο κανείς εκτός από τη ρήση του Ιησού: «Ουαί υμίν γραμματείς (σ.σ. και αρχιγραμματείς) και Φαρισαίοι υποκριταί» (Ματθαίος κεφ. 23 στίχος 13). Βέβαια, θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ιεραρχών στέκεται στο ύψος της. Εμπνευσμένοι ιεράρχες υπάρχουν. Η επισήμανση του πιο πάνω γεγονότος αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Το «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανμαρκίας», που είπε ο Άμλετ και που δεν είναι ασφαλώς «προνόμιο» μόνο της εκκλησίας, πρέπει να μας προβληματίζει. Ίσως τότε γίνουμε καλύτεροι…
