Φανταστείτε να ξεκινάτε ένα βράδυ με τσουχτερό κρύο, μία μέρα πριν αλλάξει ο χρόνος, για να δείτε μια μουσικοθεατρική παράσταση και να καταλήγετε να κάνετε πρόωρο ρεβεγιόν, καλύτερο από αυτό που φανταζόσασταν ή είχαμε ήδη σχεδιάσει για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μ’ αυτή την αίσθηση και ευφορία φύγαμε την Παρασκευή το βράδυ από το φουαγιέ της Σκηνής 125 στο ΚΕΠΑΒΙ, έχοντας μόλις δει την παραγωγή της Θεατρικής Συμπαιγνίας «Αποδημητικά Φιλιά» και απολαύσει τέσσερα ταλαντούχα πλάσματα, τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά και τόσο δεμένα συνάμα.
Κάτι ο ζεστός και πολύ φιλόξενος χώρος, κάτι οι άνθρωποί του που υποδέχονταν εγκάρδια και γενναιόδωρα τους καλεσμένους τους, κάτι οι υπόλοιποι θεατές –πρόσωπα γνώριμα και οικεία- νιώσαμε σαν να έχουμε πάρει ήδη τη θέση μας σε ένα μεγάλο γιορτινό τραπέζι. Κι αυτό που η Κατερίνα Βασιλείου, η Γιολάντα Καπέρδα, η Χάρις Μέγα και ο Άκης Σιούτης παρουσίασαν τις επόμενες δύο ώρες ξεπέρασε κάθε προσδοκία, όσο προϊδεασμένοι κι αν ήμασταν για ό,τι θα βλέπαμε και θα ακούγαμε.
Με τη συνοδεία πιάνου, κιθάρας και κρουστών, οι τέσσερις καλλιτέχνες πάντρεψαν μουσική και λόγο, χωρίς το ένα να «καπελώνει» το άλλο ή να το εμβολίζει παράταιρα και να το πνίγει. Το πρόγραμμα είχε απ’ όλα: και γέλιο, και συγκίνηση και δάκρυ. Ακούσαμε κομμάτια αγαπημένα: από Μανώλη Χιώτη και Άκη Πάνου μέχρι Τζίμη Πανούση και Opera Chaotique. Τραγουδήσαμε, χορέψαμε γελάσαμε, παίξαμε, βουρκώσαμε. Κι όλα αυτά εντελώς αυθόρμητα και απενοχοποιημένα, ακολουθώντας το παράδειγμα των καλλιτεχνών, που ανακατεύονταν με τον κόσμο, «έπαιζαν» μαζί του, επέστρεφαν στο πάλκο, ξαπόσταιναν στις καρέκλες τους για λίγο και μετά πάλι από την αρχή. Μια καλοκουρδισμένη παρέα μουσικών και ηθοποιών τραγουδούσαν και ερμήνευαν κι όπου υπολείπονταν στο ένα, το αναπλήρωναν άφθονα με το άλλο κι ούτε μια παραφωνία δεν ακούσαμε, ούτε μια αμηχανία δεν νιώσαμε. Αντίθετα, μας μετέδωσαν τον ενθουσιασμό τους, μας συγκίνησαν με τα λόγια τους και τη μουσική τους, μας μαγνήτιζαν έτσι ασταμάτητοι, χειμαρρώδεις κι ευρηματικοί που ήταν.
Κι όπως συμβαίνει σε κάθε φωτεινή γιορτή, σε κάθε αυθόρμητο αντάμωμα, σε κάθε δουλεμένη παράσταση, δεν έλειψαν τα λόγια εκείνα, ούτε οι στίχοι οι δυνατοί που ταρακουνούν, προβληματίζουν, αντιστέκονται σε ό,τι επιμένει να μας κρατά κάτω, αναθεωρούν τις βεβαιότητες, γυρίζουν ανάποδα τα «ορθά» και τα συνηθισμένα. Ένα πρόγραμμα προσεκτικά επιλεγμένο, τόσο αβίαστα όμως ερμηνευμένο, σαν να γεννιόταν εκείνη τη στιγμή και να έπαιρνε σάρκα και οστά μπρος στα μάτια μας.
Τα «Αποδημητικά φιλιά» δεν θα σταματήσουν να δίνονται και να ανταλλάσσονται. Θα επανέλθουν με νέες ημερομηνίες, στον ίδιο χώρο. Και ίσως με τον καιρό να ανηφορίσουν προς το κέντρο. Μην περιμένετε όμως έως τότε. Αν πάντα ονειρευόσασταν να κρατούσανε οι γιορτές λίγο παραπάνω, έχετε την ευκαιρία να τις παρατείνετε έστω και για ένα βράδυ. Στο φουαγιέ της Σκηνής 125, παρέα με πρόσωπα οικεία, κι ας βλέπετε κάποια απ’ αυτά για πρώτη φορά.
