Στην πόλη εδώ και χρόνια δραστηριοποιούνται -τακτικά ή περιοδικά- ομάδες ανθρώπων που έχουν όραμα. Την ονειρεύονται εξωστρεφή, κοινωνική, γεμάτη χρώματα ή –έστω- άπειρες γκρίζες αποχρώσεις. Φαντάζονται παρατημένες γωνιές της να ανασαίνουν ξανά, άλλες να αλλάζουν για λίγο χρήση ή εικόνα, κάποιες να συνυπάρχουν με –φαινομενικά- ετερόκλητες παρουσίες, ωστόσο αισθητικά ταιριασμένες και συμβατές με το αστικό τοπίο. Όλες, άλλωστε, έχουν να πουν μια ιστορία που έχει πριν χρόνια πολλά γραφτεί, αλλά και μια καινούρια που φτιάχνεται στο εδώ και τώρα.
Το Σαββατοκύριακο η πόλη γιόρταζε και τη βοήθησε και ο καιρός –που συνήθως της μουτρώνει και της χαλάει τα σχέδια. Πέρα από τις παρουσιάσεις βιβλίων και τις πολλές και ενδιαφέρουσες εκθέσεις της Photometria, στη Λαϊκή Αγορά του Αγίου Νικολάου η γνωστή πια γιαννιώτικη ομάδα χορού A priori Dance Co έδινε την τελευταία παράσταση της καλλιτεχνικής δράσης «Η κρυφή γοητεία της εγκατάλειψης». Τέσσερις γυναίκες, με την καθοδήγηση της Ελεονώρας Ηλία, για 40 λεπτά ζωντάνεψαν έναν χώρο που άλλοτε έσφυζε από ζωή, σεβόμενες όμως τη χρόνια σιωπή του και την εμφανή εγκατάλειψή του. Δεν τον πείραξαν, δεν του έβαλαν μουσική ή ελκυστικά φκιασίδια. Κινήθηκαν και δούλεψαν με ό,τι του απόμεινε –σιδεριές, σκουριασμένες κολώνες, καφάσια. Αφηγήθηκαν την ιστορία του και την άλλοτε γεμάτη φωνές, μυρωδιές και κόσμο ρουτίνα του με το σώμα τους και μοναδικό σύντροφο την ίδια τη φωνή του χώρου, τους ήχους από τα ξεραμένα φύλλα στο έδαφος, τις σιδερένιες κατασκευές στις οποίες άλλοτε φυλάσσονταν τα προς διάθεση προϊόντα, τα καφάσια που στοιβάζονταν σε στήλες. Και τα φρέσκα πορτοκάλια και λεμόνια που στο τέλος προσφέρθηκαν –πάντα σιωπηλά και ήσυχα- σε όλους τους θεατές. Τέσσερα διαφορετικά επεισόδια, που ωστόσο συντέθηκαν σε μια ολότητα, χάρη στην αδιάκοπη συνέχεια και την επαναληπτικότητα των κινήσεων.
Η παρέμβαση της τέχνης του χορού στην κοινότητα και τον δημόσιο χώρο είναι το κύριο ζητούμενο σε κάθε δουλειά που ετοιμάζει η ομάδα A priori Dance Co –και η αλήθεια είναι πως ό,τι έχει παρουσιάσει στην πόλη τα τελευταία χρόνια είναι πάντα ποιοτικό, παιδευμένο, ολοκληρωμένο, βαθιά συγκινητικό, οικεία νοσταλγικό. Καθώς ανακατεύονται το παρελθόν με το παρόν, το αφημένο με το ζωντανό και η στατικότητα με τη ζωτική κίνηση, εγκαταλελειμμένοι χώροι, ξεχασμένες ιστορίες και παραγνωρισμένες μνήμες επανέρχονται αποκατεστημένες, αποκτούν οντότητα –έστω και για λίγο- στο εδώ και τώρα και υπενθυμίζουν την αρχή, εκεί από απ’ όπου ξεκίνησαν όλα και υπάρχουν –έστω και αλλαγμένα ή παραμορφωμένα- μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα κάθε δρώμενο που παρουσιάζεται είναι και μια πρόταση αποκατάστασης και μπολιάσματος του νέου με το παλιό, χωρίς να αλλοιώνεται η σύνθεσή τους.
Γκρινιάζουμε ότι είμαστε επαρχία και τίποτε δεν συμβαίνει εδώ. Ένα σωρό όμορφα πράγματα ξεφυτρώνουν έξω από την πόρτα μας, όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια ο δημόσιος χώρος γίνεται εικαστικός, μέρος του πολιτισμού της πόλης, αγκαλιάζεται και σμίγει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον μας. Υπάρχει ζωή εκεί έξω. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση να πάμε να τη συναντήσουμε. Και να μοιράσουμε τη διαδρομή για να συναντηθούμε.
