Το καλοκαίρι είθισται το θεατρικό έργο, που επιλέγει να ανεβάσει το δημοτικό μας θέατρο και να το ταξιδέψει σε χωριά της Ηπείρου, να είναι ανάλαφρο, χαλαρό, εύπεπτο -αλλά όχι ευτελές. Κάτι οι προορισμοί του, κάτι το καλοκαίρι που συνήθως έρχεται μετά από έναν βαρύ (φέτος ασήκωτο) χειμώνα, κάτι που όλα γύρω μας έχουν σκουρύνει απότομα, οι περισσότεροι έχουμε ανάγκη -μαζί με τα περιττά, ζεστά ρούχα- να πετάξουμε από πάνω μας και κάθε τι που μας λυγίζει και σκοτεινιάζει το μέσα μας.
Φέτος το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων επέλεξε να ανεβάσει την αιχμηρή κωμωδία του Βασίλη Κατσικονούρη «Καλιφόρνια Ντρίμιν». Η ιστορία είναι ειπωμένη πολλές φορές. Νέα παιδιά -μπαλόνια ηλίου, χωρίς βαρίδια να τους καθηλώνουν στη γη, με το αίσθημα της εφηβικής αθανασίας και παντοδυναμίας ακόμη νωπό και φρέσκο, δοκιμάζουν τις αντοχές των ονείρων τους στην πραγματικότητα και μοιραία βιώνουν τις πρώτες ματαιώσεις, αρχίζουν να κάνουν τις εκπτώσεις τους, οδηγούνται σε αναγκαστικές συνθηκολογήσεις. Η ιστορία είναι όντως γνωστή και οικεία. Όλο το στοίχημα συμπυκνώνεται στον τρόπο που θα την αφηγηθεί κανείς και στο πώς θα μπορέσει να πάει πάνω από τις ευκολίες που το κείμενο –σε πρώτη ανάγνωση- προσφέρει με τα τσιτάτα του, την κατάχρηση των «κακών» λέξεων που αγαπά να επαναλαμβάνει κάθε επαναστάτης στη μετεφηβεία του και τα είδωλα της μουσικής με τα οποία οι περισσότεροι από μας μεγαλώσαμε. Το ζητούμενο είναι να εμβαθύνει στον λόγο, χωρίς να τον γειώνει. Να χαρτογραφεί τον ψυχισμό των ηρώων, χωρίς να τους «στεγνώνει» από τους χυμούς τους. Φαίνεται μια εύκολη παράσταση. Δεν είναι.
Το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» σε σκηνοθεσία Πλασκοβίτη – Χρήστου είναι μια φιλότιμη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Η ώρα περνά ευχάριστα, το κοινό γελά τακτικά, οι τέσσερις ηθοποιοί επί σκηνής το παλεύουν αξιοπρεπώς να μην χαθούν ο ρυθμός και η ένταση –ξεχωρίζει με διαφορά ο απολαυστικός Άρης του Μιχάλη Παπαδημητρίου, παρόλο που όλοι οι ρόλοι –με τον τρόπο τους- είναι αβανταδόρικοι και έχουν ατάκα. Η παράσταση θα αρέσει, ενδεχομένως κάποιοι, ίσως οι πιο μεγάλοι, να δυσφορήσουν με την επαναλαμβανόμενη βωμολοχία -οι περισσότεροι, ωστόσο, φάνηκε να τη διασκεδάζουν την Τρίτη το βράδυ στην πρεμιέρα.
Εμείς πάλι θα θέλαμε κάτι παραπάνω: να μην είχε σταθεί η σκηνοθεσία στα προφανή και την ασφάλειά τους, να ήταν περισσότερο δουλεμένοι κάποιοι από τους ήρωες, να είχαν λιγότερη εγκράτεια, περισσότερη παρόρμηση, χωρίς να βρίσκουν κορύφωση και ένταση –όπου υπήρχαν- χαμηλή οροφή. Χάθηκαν ωραίες στιγμές, επισκιάστηκαν αχρείαστα από άλλες όχι τόσο σημαντικές. Δεν περάσαμε άσχημα -γελάσαμε, μελαγχολήσαμε, θυμηθήκαμε. Αλλά δεν μας έφτασε. Ίσως να θέλαμε περισσότερο ντρίμιν και λιγότερη Καλιφόρνια.
