Το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο. Ο Λέοναρντ Κοέν και ο Τομ Γουέητς είναι δύο από τους πιο ιδιαίτερους τραγουδοποιούς της αμερικανικής ηπείρου. Ο ένας λυρικός και εσωτερικός, ο άλλος ηχητικά πολύπλευρος αλλά και οι δύο με μια έντονη υπερευαισθησία και μια μοναδικότητα, που δύσκολα διασκευάζονται χωρίς να χάσει κανείς την ειλικρίνεια στη μεταφορά, χωρίς να ακούγεται επιτηδευμένο το τελικό αποτέλεσμα.
Το τρίο των Βαγγέλη Μπουλουχτσή, Κώστα Κωσταδήμα και Κωνσταντίνας Γοργόλη, που επέλεξε να κάνει το εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα στους δύο τραγουδοποιούς, κατάφερε να χρησιμοποιήσει την ιδιοσυγκρασιακή μουσική και τους στίχους των δύο τραγουδοποιών ως όχημα για να εξωτερικευτεί η δική τους μοναδική προσωπικότητα. Οι Κοέν και Γουέητς γίνονται η αφετηρία, μια εξαιρετική ηχητική διαλεκτική μεταξύ του πρωτότυπου έργου και της εκτέλεσής του και όχι μια απλή μίμηση που ακόμη και αν συνέβαινε, δεν θα ενοχλούσε κανέναν.
Το άλλο ενδιαφέρον της μουσικής αυτής εκδήλωσης ήταν ότι ο προαύλιος χώρος του Μουσείου Αργυροτεχνίας που «στα χαρτιά» δεν ενδείκνυται για εσωτερικές αναζητήσεις σαν αυτές που χαρακτηρίζουν –κυρίως- το έργο του Λέοναρντ Κοέν. Εδώ έχουμε δύο «επιτυχίες», η μία είναι των ιθυνόντων του Μουσείου, που οραματίστηκαν και με απλές, λιτές κινήσεις στον χώρο δημιούργησαν μια ζεστή γωνιά για τέτοιες εκδηλώσεις. Η δεύτερη επιτυχία πιστώνεται και πάλι στους μουσικούς. Ένας φαινομενικά αχανής χώρος μετατρέπεται σε ένα «σαλόνι σπιτιού» μέσω της μουσικής τους. Ένα ηχοτοπίο, δηλαδή, που μικραίνει για να αγκαλιάσει όποιον το επισκέπτεται.
Εν ολίγοις, η χθεσινή συναυλία στο Μουσείο Αργυροτεχνίας είναι από εκείνες που αξίζει να ταξιδέψει μακρύτερα από τα στενά όρια της πόλης, που το φιλοξένησε.
