Την ανακαλύψαμε εδώ και χρόνια κι από τότε την ακολουθούμε σχεδόν σε κάθε βήμα της. Θεωρήσαμε ότι θα ήταν σκόπιμο να μιλήσουμε μαζί της με την ευκαιρία του ερχομού της στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης αύριο το βράδυ. Βέβαια για να την γνωρίσουμε δεν αρκούν δυο κουβέντες μαζί της. Την Αγλαΐα Παππά τη γνωρίζει κανείς αν την έχει μπροστά του πάνω στο σανίδι να ερμηνεύει. Με το σώμα και την ψυχή της. Με την εσωτερική πειθαρχία της, που φαίνεται στη ζωή της, ακόμη και στις κακουχίες που τη βρίσκουν. Την γνωρίζει ο θεατής κι από την αλήθεια της. Αυτή που διδάσκει η ίδια και στους νέους ηθοποιούς. Γιατί η διδασκαλία για κείνη δεν είναι ιδιότητα, είναι συμπεριφορά. Το βιογραφικό της πλούσιο, οι συνεργασίες της σπουδαίες από τον Κακογιάννη, Λευτέρη Βογιατζή, Βασίλιεφ, τον Τερζόπουλο, τον Χουβαρδά, Λιβαθηνό, ως τον Κλ. Λόγκι (La comedia Della Vanita). Αυτά τα ελάχιστα για να μην προσκρούσουμε στη σεμνότητα και τη διακριτικότητά της.
Καλώς να έρθετε, Αγλαΐα Παππά, στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης της ιδιαίτερης πατρίδας σας, καθώς γνωρίζουμε ότι με υπερηφάνεια πάντα δηλώνετε ότι είστε Γιαννιώτισσα. Πώς είναι αλήθεια να κουβαλάτε τέτοια κληρονομιά, αφού είστε κόρη και ανεψιά σπουδαίων πνευματικών ανθρώπων που άφησαν το αποτύπωμά τους στον τόπο, του αείμνηστου πατέρα σας Βασίλη Παππά ανώτατου δικαστικού και του αδελφού του Γιώργου Αράγη, όπως τον γνωρίζουμε όλοι τον γιατρό Γιώργο Παππά, ως ποιητή, συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας
Καλώς σας βρήκα. Έχω αρκετά χρόνια να έρθω και ειλικρινά αισθάνομαι συγκινημένη. Είμαι από μάνα και πατέρα Γιαννιώτισσα. Με ρωτάτε για το βάρος της καταγωγής μου. Νομίζω ότι η κληρονομιά είναι πιο βαριά όταν είσαι νέος. Όταν νιώθεις ότι πρέπει να αποδείξεις κάτι, να σταθείς στο ύψος αυτών που προηγήθηκαν. Όσο όμως μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν, γιατί είτε το θέλεις είτε όχι, είσαι η συνέχειά τους. Υπάρχουν μέσα σου, στη σκέψη σου, στα βιβλία σου, σ΄αυτό που είσαι. Και τότε το βάρος μετατρέπεται σε τόλμη, περιπέτεια, δύναμη, πείσμα, δηλ σε δρόμο προσωπικής ελευθερίας. Οφείλω πολλά στον πατέρα μου, κατ’ επέκτασιν στον παππού μου- που ήταν δάσκαλος- που όπως τόσοι και τόσοι Ηπειρώτες , παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν ποτέ δεν σταμάτησαν να αγωνίζονται για μια καλύτερη μέρα.
Για να σας γνωρίσουν κι οι συμπατριώτες μας καλύτερα, αφού επιλεκτικές είναι πάντα οι συνεργασίες σας, ποια ήταν η καλλιτεχνική σας αφετηρία και μέσα από τη διαδρομή σας στο χώρο της τέχνης. Πώς εξελιχθήκατε σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός; Τι σας έχει δώσει το θέατρο και τι είναι αυτό που σας κρατάει πάντα εκεί και με τέτοια δύναμη;
Κοντεύω να ξεχάσω πως ξεκίνησα….Νομίζω η σχέση μου με την ποίηση και τα ποιητικά κείμενα ήταν η μεγάλη αφορμή. Και κυρίως η αγάπη μου για την παραμυθία, δηλ κάθε είδους προφορικής αφήγησης. Έτσι έφτασα από την φιλολογία στο θέατρο. Η συνέχεια, ως διαδρομή, αφορά μόνο το βιογραφικό μου σημείωμα. Γιατί το θέατρο είναι απολύτως ταυτόσημο με την στιγμή. Η στιγμή που γίνεται γεγονός, εμπειρία και για τον ηθοποιό και για τον θεατή. Αυτή η δύναμη της στιγμής που πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί πληρέστερη, δυνατότερη την επόμενη μέρα, είναι αυτό που με κρατάει και εύχομαι να με κρατήσει ακόμα καιρό. Έχει μια διάσταση εκρηκτικής νεότητας το θέατρο, σε αναγκάζει να βρίσκεσαι σε διαρκή εγρήγορση, δεν σταματάς να ανακαλύπτεις τον κόσμο, ειδικά όταν βρίσκεσαι κοντά σε μεγάλους σκηνοθέτες- όπως ο Θ. Τερζόπουλος.
Στην Ορέστεια παίζετε στην τελευταία τραγωδία της τριλογίας, στις Ευμενίδες στον κομβικό ρόλο της Θεάς Αθηνάς. «Κουβαλάτε» άραγε και όλο το βάρος των προηγούμενων δύο που έχουν μόλις παρουσιαστεί; Ποια είναι η εμπειρία και το βίωμα του ηθοποιού που συμμετέχει στη διδασκαλία (ανέβασμα) μιας τριλογίας τραγωδιών και πώς συνδέεται με καθεμιά, χωρίς να έχει ρόλο σε όλες;
Προφανώς στη διάρκεια των προβών ήμουν διαρκώς παρούσα σε όλα τα μέρη της τριλογίας. Άρα γνωρίζω καλά την διαδρομή της παράστασης, την οντολογική της κατεύθυνση. Την σκέψη του Θ. Τερζόπουλου που τον οδήγησε στις συγκεκριμένες σκηνοθετικές επιλογές. Αλλά μέχρι εκεί. Όταν μπήκαμε στην τελευταία φάση πριν την πρεμιέρα, σταμάτησα να παρακολουθώ την πρόβα, έπρεπε να ασκηθώ στην διατήρηση της απαιτούμενης ενέργειας μέσα από την αναμονή. Άλλωστε η Αθηνά δεν ανήκει στον μύθο.
Πώς προσεγγίζετε έναν ρόλο που είναι αρχέτυπος όπως αυτός της Θεάς Αθηνάς, διατηρώντας κι ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για να μπορέσει να ταυτισθεί ο θεατής;
Όπως και κάθε άλλον. Αλλιώς τι;;;; Να παίξεις τον θεό η την θεά δεν γίνεται. Στα μεγάλα κείμενα ο ρόλος κρύβεται μέσα στο έργο. Στην απόλυτη κυριολεξία των λέξεων. Ο φίλος μου ο Αριστοτέλης στην ΠΟΙΗΤΙΚΗ το λέει: Ο ρόλος είναι μία πράξη που μιλάει. Από το πως μιλάει ένας ρόλος καταλαβαίνουμε ποιος είναι και όχι αντίστροφα.
Πώς μπορεί κανείς να αναδείξει τη δεδομένη διαχρονικότητα ενός έργου, όπως είναι η Ορέστεια, χωρίς να γίνεται διδακτικός και πατερναλιστικός;
Είναι μάλλον μια ερώτηση για τον κ. Τερζόπουλο αυτή. Θα σας χαρίσω όμως μια στιγμή από μια πρόσφατη συζήτηση μας. Μου μίλησε για την οντολογική επικαιρότητα, για την βαθιά μνήμη, το υποσυνείδητο, τις βαθιές επιθυμίες, εκεί που ένα ζήτημα χάνει τα όρια του και τα ξαναβρίσκει αλλού.
Υπάρχει μια αλήθεια στο θέατρο Τερζόπουλου. Σωματικό θέατρο, αλήθεια, ομάδα. Πώς συνδέεστε με αυτές τις τρεις έννοιες;
Ναι υπάρχει ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ στο θέατρο του Θ. Τερζόπουλου.
