Στις 15 Οκτωβρίου του 1927 ο Ηπειρωτικός Αγών σχολιάζει μια… «αντικανονική» εγκατάσταση στο κτίριο. Τότε –σχεδόν έναν αιώνα πριν- ο «ανεπιθύμητος» εισβολέας ήταν το Μονοτάξιο Διδασκαλείο και -όπως και τώρα- το κύριο πρόβλημα πήγαζε από τη δυναμικότητα του κτιρίου. Η καταληφθείσα αίθουσα εκκενώθηκε, ωστόσο ο διευθυντής του Διδασκαλείου επιχείρησε να την… ανακαταλάβει. Και το όλο ζήτημα τότε –όπως και τώρα- «παρεδόθη προς λύσιν εις τον θυμόν και το πείσμα», προκαλώντας μάλιστα την παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας! Όμως, η λύση, που δόθηκε, αναστάτωσε άλλη μία σχολική κοινότητα, αυτή της Ζωσιμαίας Σχολής και το θέμα πήρε τις γνωστές μεγάλες διαστάσεις στη μικρή μας πόλη, που μπορεί και να μην έχει μεγαλώσει και τόσο πολύ από τότε…
«Την επί των Κοινοτικών Σχολικών Κτιρίων Επιτροπήν της πόλεως τελευταίως απησχόλησεν η εγκατάστασις εντός του Κτιρίου της Καπλανείου – Ελισσαβετείου Σχολής του Μονοταξίου Διδασκαλείου. Ευρίσκουσα δε αύτη αντικανονικήν την εν λόγω εγκατάστασιν, διέταξε την εκκένωσιν της κατεχομένης αιθούσης, η οποία και εξετελέσθη. Ο Διευθυντής όμως του Μονοταξίου Διδασκαλείου ηθέλησε να λύση το ζήτημα ολίγον τι αυθαιρέτως, διατάξας την εκ νέου κατάληψιν της εκκενωθείσης αιθούσης. Ούτω ζήτημα, δυνάμενον να λυθή διά ψυχραίμου συζητήσεως και όχι προς βλάβην της Εκπαιδεύσεως, παρεδόθη εις τον θυμόν και το πείσμα, ίνα προκληθή η επέμβασις του υπουργείου της Παιδείας, διατάξαντος την εγκατάστασιν του Διδασκαλείου εις την Ζωσιμαία Σχολήν. Η δοθείσα, όμως, λύσις δεν θεραπεύει το κακόν. Καθ’όσον, όπως πάντες γνωρίζομεν, η Ζωσιμαία Σχολή δεν έχει διαθεσίμους αιθούσας.
Καθ’ ημάς το ζήτημα θα ελύετο πρακτικώτερα αν το Διδασκαλείο εγκαθίστατο εις το επί της οδού Μελά οίκημα της Κοινότητος, το οποίον σήμερον ασκόπως κρατεί κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα της πόλεως, ή αν –ως πολύ ορθώς υποστηρίζει ο κ. Επιθεωρητής της Μέσης Εκπαιδεύσεως- το εις την αγοράν Τζαμίον επισκευάζετο διά δαπάνης, την οποίαν θα κατέβαλον Τα Αγαθοεργά της Πόλεως Καταστήματα, και θα εγκαθίστατο εκεί το Διδασκαλείον με εν Μονοτάξιον Δημοτικόν Σχολείον.
Φρονούμεν ότι το ζήτημα πρέπει να παύση να το διαχειρίζηται ο θυμός και το πείσμα και ότι εκατέρωθεν δέον να επικρατήση ο λόγος προς συμφέρον της εκπαιδεύσεως».
