Ο θάνατός τους είναι αργός και βασανιστικός. Αυτό ξορκίζουμε με τη φροντίδα και την αγάπη μας όσοι έχουμε ζώα και φοβόμαστε μήπως τους συμβεί κάποια στιγμή που δεν θα είμαστε εκεί για να τα σώσουμε. Όχι μόνο τα αδέσποτα, αλλά και τα δικά μας.
Όποιος έχει αγαπήσει και χάσει ζώο, ξέρει. Όποιος το στερήθηκε από δηλητηρίαση, δεν ξεχνά ποτέ πώς αυτό έφυγε από τη ζωή. Αυτό το «αργός» και «βασανιστικός» τον στοιχειώνει. Δεν είναι υπερβολή. Να εύχεστε να μην σας συμβεί, για να μην το διαπιστώσετε από πρώτο χέρι.
Η πόλη τα ζώα της δεν τα αγάπησε ποτέ πολύ. Αντίθετα, τους θύμωνε συχνά, τα απόπαιρνε κι όταν οι άλλοι δεν κοιτούσαν, μπορεί και να τα βασάνιζε ή να τα δηλητηρίαζε. Σε γειτονιές καθόλου φιλόξενες, που κάτοικοί τους τα βάζουν ακόμη και με όσους τολμούν να αφήνουν ένα πιάτο φαγητό για τα αδέσποτα, τακτικά μαθαίνουμε ότι έπεσαν φόλες. Ειδοποιούν με κάθε τρόπο και μέσο οι φιλόζωοι, για να προστατευτούν όσα απόμειναν. Ανεβάζουν φωτογραφίες από τα νεκρά ζώα, αλλά κι από εκείνα που πρόλαβαν να σωθούν. Μάταιος κόπος. Εκείνοι που τα πονάνε, θα πονέσουν περισσότερο. Όσοι τα θεωρούν σκουπίδια, χαίρονται (σιωπηρά) που καθάρισε η πόλη.
Όλοι οι αυτουργοί –με ελάχιστες εξαιρέσεις- απολαμβάνουν ένα καθεστώς ατιμωρησίας, παρόλο που ο νόμος για την κακοποίηση και θανάτωση ζώων έχει γίνει πολύ αυστηρός τα τελευταία χρόνια και οι ποινές δεν είναι αμελητέες. Στην πράξη, όμως, παραμένει ανενεργός. Χωρίς αποδείξεις κανείς δεν παραπέμπεται στη δικαιοσύνη. Κι ενώ οι περισσότεροι στις γειτονιές μας γνωρίζουμε λίγο – πολύ ποιοι είναι οι πιθανοί ύποπτοι, κανείς δεν τους τιμωρεί.
O Django, ο μικρόσωμος λευκός σκύλος, η Carmen, η κάλικο τάμπι γάτα, και ο Ζαχαρίας, ο λευκός, μονόφθαλμος γάτος, συχνάζουν στο τέλος της οδού Ανεξαρτησίας. Το σπίτι τους όλα αυτά τα χρόνια είναι εκεί κοντά. Στο Beatnik του Γιώργου. Ο Django μάς είχε επισκεφτεί παλιά και στο σπίτι μας στον Μούρτο. Φιλικός, χαρούμενος, αεικίνητος και κοινωνικός. Πιστός φίλος του Γιώργου, τον ακολουθούσε σε εκδρομές ως τη θάλασσα, αλλά και στο εργαστήριό του δίπλα από το μπαρ. Ο Ζαχαρίας, που έχασε το ένα του μάτι όταν τον χτύπησε αυτοκίνητο, φουντώνει ολόκληρος κάθε φορά που περνάμε με τον σκύλο μας από τα λημέρια του. Την Carmen τη βλέπουμε σπανιότερα, αλλά έχει τα αγαπημένα μας χρώματα που συνήθως παραπέμπουν σε χαρακτήρα συμπονετικό και τρυφερό. Και τα τρία είναι μασκότ του Beatnik, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Τους ξέρουν όλοι με τα ονόματά τους. Θαμώνες, περαστικοί, φίλοι.
Εδώ και μερικές ώρες ο Django κι η Carmen –καλόψυχα πλάσματα, όπως όλα τα πλάσματα εκεί έξω- δεν ζουν πια. Από το πρωί πέφταμε πάνω σε αναρτήσεις τοπικών φιλοζωικών οργανώσεων και φιλόζωων στο facebook, που ειδοποιούσαν με αγωνία για φόλες στην οδό Ανεξαρτησίας. Σε μία απ’ αυτές διαβάσαμε ότι ένα σκυλί δεν τα κατάφερε. Ως το βράδυ το σκυλί απόκτησε όνομα και πολύ γρήγορα στο πρόσωπό του αναγνωρίσαμε έναν παλιό γνώριμο. Ο Django. Αργότερα μάθαμε και για την Carmen. Γέμισε ξανά το facebook με νέες αναρτήσεις -αυτή τη φορά φίλοι και γνωστοί κάνουν έκκληση όποιος είδε ή γνωρίζει κάτι, να μιλήσει.
Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς, όταν χάνεις τον τετράποδο σύντροφό σου. Ούτε φτάνουν οι λέξεις για να περιγράψεις τον πόνο και το πνιγηρό αίσθημα αδικίας που σε κατακλύζει, όταν του αφαιρείται βάναυσα η ζωή. Ο Django κι η Carmen δεν είναι τα πρώτα ζώα που δηλητηριάζονται στην πόλη, σίγουρα δεν θα είναι τα τελευταία. Ευχόμαστε όμως –για όλες τις ψυχές που χάθηκαν μέχρι σήμερα και όσες ακόμη ζουν εκεί έξω και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν- αυτή τη φορά να υπάρξουν μαρτυρίες και κάποιος επιτέλους να παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη και να τιμωρηθεί. Όχι από εκδίκηση ή θυμό. Αλλά για παραδειγματισμό, μήπως και την επόμενη φορά που συμπολίτης μας σκεφτεί να δηλητηριάσει ένα ζώο, φοβηθεί (την ποινή) και αλλάξει γνώμη.
Όσοι έχουμε ζώα και έχουμε φροντίσει αδέσποτα, δεν ζητάμε από αυτούς που ενοχλούνται από την παρουσία τους ή δεν καταλαβαίνουν τον δεσμό που δημιουργείται, να τα αγαπούν όσο εμείς και να τα φροντίζουν σαν να ήταν δικά τους. Ζητάμε απλώς να τα αφήνουν στην ησυχία τους. Και να τους επιτρέπουν να υπάρχουν και να ζουν ανάμεσά μας. Όπως μέχρι πριν λίγες μέρες και για χρόνια –χωρίς ποτέ να ενοχλούν κανένα- ζούσαν ο Django, ο μικρόσωμος λευκός σκύλος και η Carmen, η κάλικο τάμπι γάτα του Beatniκ.
