Ένα οποιοδήποτε άλλο ζεστό Σάββατο του Μαρτίου, με τη θερμοκρασία να αγγίζει τους 25 βαθμούς και τους περιπατητές να εύχονται να είχαν βάλει κοντομάνικο μέσα από το πουλόβερ, τα Γιάννενα θα έσφυζαν από κόσμο. Για την ακρίβεια, το τρίωρο αιχμής (12:00-15:00) ακόμη και άδειο παγκάκι σε πλατείες και παιδικές χαρές θα ήταν ακριβοθώρητο, ούτε λόγος για διαθέσιμη καρέκλα ή σκαμπό έξω από τα καφέ του κέντρου και του παραλιμνίου. Στο Ιτς Καλέ οι περισσότεροι θα είχαν αράξει, για να μαζέψουν ήλιο, στο χορτάρι μπροστά από το Βυζαντινό Μουσείο ή το Μουσείο Αργυροτεχνίας. Στα σοκάκια του Κάστρου άγνωστοι και γνωστοί θα διασταυρώνονταν, στα καραβάκια θα είχε ήδη σχηματιστεί ουρά για το επόμενο δρομολόγιο στο Νησί. Το να επιχειρήσει δε κανείς το αδιανόητο –να διασχίζει, δηλαδή, με το αυτοκίνητό του μεγάλους δρόμους, όπως τη Δωδώνης, την Αβέρωφ, την 28ης Οκτωβρίου- θα ήταν μια γερή δοκιμασία νεύρων και αντοχών, όπως κάθε άλλο Σάββατο.
Αλλά σήμερα δεν είναι οποιοδήποτε Σάββατο του Μαρτίου. Είναι το πρώτο, μετά την προσωρινή αναστολή λειτουργίας χώρων εστίασης, καφέ, μπαρ, σχολείων, φροντιστηρίων, θεάτρων, κινηματογράφων, κ.λπ. Είναι το πρώτο που καταγράφουμε κρούσματα κορωνοϊού και στην πόλη. Μέσα σε μόλις μια εβδομάδα –που οι ραγδαίες εξελίξεις της την έκαναν να μοιάζει με εξάμηνο- οι περισσότεροι από μας αναγκαστήκαμε πολλές φορές να αναθεωρήσουμε τη στάση σας απέναντι στην πανδημία ή να ανατρέψουμε σχέδια και προγραμματισμό, ενώ μόλις μέχρι χθες καθημερινές συνήθειες, σήμερα φαντάζουν ήδη πολυτελείς και μακρινές. Το ίδιο θα συμβεί και τις (πολλές) επόμενες μέρες.
Αυτό το Σάββατο του Μαρτίου, λοιπόν, πολύβουοι πεζόδρομοι της πόλης, όπως η Βλαχλείδη, η Γρηγορίου Σακκά, πιο κάτω η Καλλάρη, αλλά και πλατείες, όπως η Πάργης ή η Μαβίλη, δεν γέμισαν ασφυκτικά από κόσμο. Κάτω από τον δυνατό και ζεστό ήλιο του μεσημεριού ελάχιστοι ήταν οι τολμηροί, που κάθισαν σε παγκάκι της πλατείας Πάργης ή στα σκαλάκια του μικρού αμφιθεατρικού χώρου στο θεατράκι του πάρκου Κάτσαρη. Πέντε επισκέπτες όλους κι όλους συναντήσαμε στην Ακρόπολη του Κάστρου, στα στενά του μόνο ελάχιστους κατοίκους, που κοντοστέκονταν στην πόρτα του σπιτιού τους ή καθάριζαν τον κήπο τους. Στην Καπλάνη πήρε το μάτι μας μια παρέα τριών – τεσσάρων νεαρών, που έστηναν μια μικρή υπαίθρια ορχήστρα έξω από το σχολείο, που βρίσκεται εκεί. Υπήρχαν βέβαια και οι παραφωνίες: μερικοί απείθαρχοι στις υποδείξεις και οδηγίες πήραν καφέ σε πλαστικό ποτήρι και κάθισαν στα τραπέζια κλειστών καφετεριών του κέντρου -και όχι μόνο. Αλλά ήταν ελάχιστοι και σκόρπιοι, για να εκτιμηθούν ως επικίνδυνοι.
Η γενική εικόνα πάντως είναι αυτή μιας πόλης, που απ’ άκρη σ’ άκρη της κάνει ησυχία. Η Αβέρωφ ήταν σχεδόν άδεια στη μιάμιση το μεσημέρι. Την ίδια περίπου ώρα στην 28ης Οκτωβρίου, στη συμβολή της με τη Χαριλάου Τρικούπη –τα φανάρια με το μέγιστο μποτιλιάρισμα της ημέρας- κινούνταν ελάχιστα αυτοκίνητα, ενώ κάποιες στιγμές ήταν εντελώς άδεια. Κίνηση στην αγορά υπήρχε, αλλά μακράν λιγότερη από τη συνηθισμένη (άλλα Σάββατα, στη μία το μεσημέρι δεν χωράει ο κόσμος να διασχίσει τα πεζοδρόμια της Χαριλάου Τρικούπη). Σήμερα συναντήσαμε περαστικούς, που κάπου όμως πήγαιναν, δεν είχαν βγει για να φέρουν την καθιερωμένη σαββατιάτικη βόλτα στα μαγαζιά και μετά να πάνε για καφέ στις παρακείμενες καφετέριες. Ως τις δύο παρά τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα του κέντρου (εκτός βέβαια από τις αλυσίδες) είχαν κλείσει.
Η ζωή μας άλλαξε άρδην την τελευταία εβδομάδα και καλούμαστε όλοι να μάθουμε να ζούμε για λίγο αλλιώς. Είναι δύσκολος ο περιορισμός, κυρίως όταν διαρκεί πολύ, αλλά είναι και μονόδρομος, αν θέλουμε να βγούμε ελάχιστα πληγωμένοι από μια ιστορία, που έχει σημαδέψει βαθιά και ανεπανόρθωτα πολλές εκατοντάδες ανθρώπων. Στο (καλά και συχνά πλυμένο) χέρι μας είναι.
