Κάποτε ο δάσκαλός μας στο δημοτικό σχολείο, για να διασκεδάσει την πληθώρα βουνών που χαρακτηρίζει τον τόπο μας, έλεγε χαριτολογώντας ότι όταν ο θεός ήρθε με ένα τσουβάλι που περιείχε βουνά για να τα κατανείμει στην Ελλάδα, το τσουβάλι του τρύπησε την ώρα που περνούσε από την Ήπειρο κι έτσι ξεχύθηκαν όλα τα βουνά.
Πριν από μερικά χρόνια είχαμε εκφράσει τον προβληματισμό μας για το γεγονός ότι, ενώ ήρθε επιτέλους και στη χώρα μας η αξιοποίηση κάποιων (ολίγων σχετικά) βουνών με τη μορφή χιονοδρομικών κέντρων, η κατεξοχήν ορεινή Ήπειρος είχε μείνει έξω απ’ αυτό το… παιχνίδι.
Ωστόσο, είχαμε προηγηθεί σ’ αυτό τον τομέα. Χάρη στο Ίδρυμα Τοσίτσα, πολύ νωρίς στη δεκαετία του ’60, το Μέτσοβο αποκτούσε το πρώτο αναβατόριο, όταν δεν υπήρχαν αντίστοιχα παρά σε δυο-τρία σημεία της χώρας. Η συμβολή του και στον αθλητισμό, αλλά και στην οικονομική ανάπτυξη του Μετσόβου, είναι αδιαμφισβήτητη και μάλιστα σε μια εποχή που ο δρόμος πρόσβασης από τα Γιάννενα ήταν -το λιγότερο- «δραματικός».
Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, με τη δημιουργία του χιονοδρομικού κέντρου Παρνασσού, άρχισε μια νέα εποχή στα χειμερινά σπορ. Κωμοπόλεις όπως η Αράχοβα, που μέχρι εκείνη την ώρα φυτοζωούσαν (παρά του ότι βρίσκονταν στον δρόμο από την Αθήνα στους Δελφούς), άλλαξαν όψη. Δημιουργήθηκαν πάμπολλες ευκαιρίες απασχόλησης, ιδιαίτερα για τους νέους.
Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η χώρα απέκτησε πολλά χιονοδρομικά κέντρα. Στη Φλώρινα, στη Δράμα, στα Καλάβρυτα… μέχρι στα βουνά της Κρήτης! Μόνο η Ήπειρος έμεινε εκτός νυμφώνα, με μοναδική εξαίρεση το μικρό αναβατόριο, που προστέθηκε στην περιοχή του «Προφήτη Ηλία» του Μετσόβου. Το χειρότερο όμως ήταν ότι κι αυτό το πρώτο και σημαντικό αναβατόριο του Ιδρύματος Τοσίτσα απώλεσε σταδιακά την αξία του. Κι αυτό όχι από ευθύνη του ιδρύματος-αντίθετα μάλιστα ήταν ένα από τα πρώτα που προμηθεύτηκε μηχανισμό τεχνητού χιονιού- αλλά λόγω των κύκλων που κάνει το κλίμα.
Είναι παρά ταύτα γεγονός ότι εδώ και μερικά χρόνια, η συγκεκριμένη πλαγιά δεν δέχεται το χιόνι, που δεχόταν τα χρόνια της πρώτης λειτουργίας του κέντρου. Και δεν είναι δυνατόν να κάνεις σκι σε ραδίκια. Με βάση αυτό το γεγονός -και με μεγάλη καθυστέρηση είναι αλήθεια- δημιουργήθηκαν πριν μερικά χρόνια νέα αναβατόρια στην περιοχή του Ανηλίου, σε πλαγιές που αποδεδειγμένα δέχονται κάθε χρόνο υψηλή χιονόπτωση. Η δημιουργία της Εγνατίας οδού βελτίωσε σημαντικά την προσβασιμότητα στο κέντρο. Από την έξοδο της Εγνατίας σε οκτώ μόνο χιλιόμετρα βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από το Ανήλιο και το Μέτσοβο.
Όμως, για κάμποσα χρόνια κι αυτή η νέα μας υποδομή φυτοζωούσε. Τη μια δεν είχε γίνει ο δρόμος πρόσβασης, την άλλη δεν υπήρχαν τα απαραίτητα μηχανήματα… Παράλογα πράγματα. Μέχρι που πριν ένα χρόνο αποφασίστηκε να αναλάβει την όλη λειτουργία του κέντρου ένας γιαννιώτης επιχειρηματίας του είδους. Και έκτοτε η εικόνα άλλαξε ριζικά.
Επισκεφθήκαμε το κέντρο πριν λίγες μέρες, αμέσως μετά την έντονη χιονόπτωση. Ο αποχιονισμός του δρόμου πρόσβασης ήταν λίαν ικανοποιητικός, οι υποδομές στο σαλέ άψογες και η θέα προς το Μέτσοβο μαγευτική. Το σημαντικότερο όμως ήταν το εξής: Κάποια στιγμή ήρθε ένα λεωφορείο με παιδιά (και γονείς). Τα συνοδεύανε από τα Γιάννενα ειδικοί –πιστοποιημένοι- δάσκαλοι του σκι. Τους προμηθεύανε τον εξοπλισμό -από τα πέδιλα μέχρι το απαραίτητο κράνος, ακόμη και προσωπική ασφάλιση. Και όλοι μαζί ξεχύνονταν με απόλυτη τάξη και επίβλεψη στις πίστες, προσφέροντας μια εξαιρετική εικόνα. Σε κάθε περίπτωση ήταν καλύτερο από το να κάθονται τα παιδιά πίσω από ένα τάμπλετ. Έστω κι αν ήρθε κάπως αργά.
