Εδώ και κάποια χρόνια ο εκλεκτός συνάδελφος είναι συνταξιούχος, αλλά ενεργός στα social media, ως εκ των διαχειριστών των ομάδων «Τα Γιάννινα μέσα στον χρόνο» και «Τα Γιάννενα και η Ήπειρος μέσα στο πέρασμα του χρόνου», με τεράστια αποδοχή από τον κόσμο, με ιστορίες από το παρελθόν. Με πλούτο γνώσεων ο ίδιος αλλά και με τεράστιες εμπειρίες από τη μεγάλη δημοσιογραφική του πορεία στις εφημερίδες των Ιωαννίνων, γνωρίζοντας πολύ καλά την Ιστορία του τόπου, μας βάζει στο κλίμα των ημερών λέγοντας χριστουγεννιάτικες ιστορίες από το παρελθόν που αφορούν το ποδόσφαιρο και την τοπική κοινωνία και παράλληλα σχολιάζει θέματα και καταστάσεις της σημερινής εποχής.
Ως παλιός δημοσιογράφος και γνώστης της Ιστορίας του τόπου, πώς γίνονταν τα τουρνουά ποδοσφαίρου των Χριστουγέννων στα Γιάννινα;
Έκανα όλα τα ρεπορτάζ εκτός από το αθλητικό. Αλλά θα σας πω αυτά που γνωρίζω και έχω διαβάσει. Κυρίως στη δεκαετία του ’50, επειδή δεν υπήρχαν θεσμοθετημένα πρωταθλήματα, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα οι τοπικές ομάδες διοργάνωναν στο στάδιο «Ζωσιμάδες» τουρνουά ποδοσφαίρου. Συμμετείχαν οι τρεις ομάδες της πόλης, Ατρόμητος, Αβέρωφ, Ολυμπιακός, πολλές φορές αγωνίζονταν ομάδες του στρατού και προσκόπων. Συχνά καλούσαν και γνωστές αθηναϊκές ομάδες στα Γιάννινα, για να υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, η πρώτη ομάδα που ήρθε για τουρνουά στα Γιάννινα ήταν το 1951 ο Πανιώνιος και μάλιστα ήρθε με στρατιωτική ντακότα.
Ήταν το ποδόσφαιρο και μια κοινωνική διέξοδος στα δύσκολα χρόνια μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο;
Οι Γιαννιώτες προσπαθούσαν να κλείσουν τις πληγές από τον πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, να ξεχάσουν, να το ρίξουν έξω. Γεμάτο το γήπεδο τις Κυριακές, γεμάτοι οι κινηματογράφοι, γεμάτες οι ταβέρνες και τα κέντρα διασκέδασης. Πένθος, ορφάνια, φτώχεια, δυστυχία, αλλά η ζωή συνεχιζόταν.
Έχεις προλάβει ως παιδί τις παλιές ομάδες των Ιωαννίνων;
Φυσικά. Αβέρωφ, Ατρόμητος, Ολυμπιακός. Ήμουν νήπιο, τέλη δεκαετίας του ’50, όταν ένας συγγενής με πήρε μαζί του στο γήπεδο στον αγώνα Ατρόμητος Ιωαννίνων-ΠΑΟΚ. Πρέπει να ήταν παιχνίδι για το Κύπελλο Ελλάδας.
Ποιους παίκτες θαύμαζες από τις παλιές ομάδες των Ιωαννίνων;
Γνώριζα ως οικογενειακούς φίλους τον Πέτρο Παπαδημητρίου και τον Αλέξη Ζώη. Από τους ακόμα πιο παλιούς, ο τερματοφύλακας του Πύρρου Ιωαννίνων τις δεκαετίες του 1920 και του ’30, ο Γιάννης Νούσιας, ήταν ξάδερφος του πατέρα μου και νουνός μου.
Λένε ότι υπήρχαν μεταξύ τους και μεγάλες αντιπαλότητες.
Άκουγα μικρός ποδοσφαιρικές συζητήσεις σε σπίτια συγγενών, καφενεία, κουρεία. Συχνά οι τόνοι ανέβαιναν επικίνδυνα, η πόλη ήταν στο πόδι για πολλές ημέρες, ειδικά στα ντέρμπι του Αβέρωφ με τον Ατρόμητο.
Πώς ήταν τα Χριστούγεννα στα παλιά Γιάννινα;
Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Οι νοικοκυρές έκαναν τις ετοιμασίες, έψηναν τα χριστόψωμα, έκαναν παραδοσιακά φαγητά και γλυκά, πίτες. Τα παιδιά αδημονούσαν για να πουν τα κάλαντα, χωρισμένα σε παρέες σε όλη την πόλη. Ήταν οι παλιές γειτονιές με ζεστές τις ανθρώπινες σχέσεις.
Άλλαξαν πολλά πράγματα με το πέρασμα του χρόνου;
Πολλά γραφικά έθιμα έσβησαν και κάποια νέα πήραν τη θέση τους. Η παραμονή Χριστουγέννων, που ήταν μέρα προετοιμασίας και νηστείας, τώρα στα Γιάννινα γιορτάζεται σαν… Τσικνοπέμπτη! Υπαίθριες ψησταριές στην αγορά, σουβλάκια, τσίκνα, κλαρίνα και χοροί. Καμία σχέση με την παράδοση. Άλλωστε τα κλαρίνα και τα δημοτικά τραγούδια δεν συνηθίζονταν στην πόλη μας παρά μόνο στα χωριά. Οι παλιοί Γιαννιώτες γλεντούσαν με καντάδες, κιθάρες και χαβάγιες, κάπου κάπου και με αμανέδες.
Υπήρχαν ξένοι επισκέπτες όπως τώρα που είναι τα Γιάννινα χριστουγεννιάτικος προορισμός;
Ελάχιστοι. Μόνο απόδημοι Γιαννιώτες έρχονταν να γιορτάσουν με τις οικογένειές τους. Το ταξίδι από Αθήνα και Θεσσαλονίκη διαρκούσε κάπου δέκα ώρες, ο δρόμος ήταν χάλια και κάθε τόσο έκλεινε η πορθμιακή γραμμή Ρίου – Αντιρρίου από ισχυρούς ανέμους και στην Κατάρα έκλεινε ο δρόμος από τα χιόνια.
Πώς διασκέδαζε τότε ο κόσμος τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά; Ποια ήταν τα πιο γνωστά μαγαζιά;
Ρεβεγιόν, που δεν το έλεγαν ρεβεγιόν, συνήθως έκαναν οικογενειακά στα σπίτια την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Χαρτιά, «πάρ’ τα όλα» με σβούρα, βασιλόπιτα, σβήσιμο των φώτων στην αλλαγή του χρόνου, ανταλλαγή δώρων. Διάσημο νυχτερινό μαγαζί ήταν η «Τριάνα» του Πάνου Τσίτου στην Καλούτσιανη. Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’50 τραγούδησε και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Υπηρετούσε για ένα διάστημα τη θητεία του στα Γιάννινα και ήταν κρατούμενος στις στρατιωτικές φυλακές, πίσω από την «Τριάνα», ως… επικίνδυνος κομμουνιστής! Τον είχαν φακελωμένο λόγω του αριστερού πατέρα του. Όταν αποφυλακίστηκε, πήγαινε τα σαββατόβραδα και ο Τσίτος τον έβαζε να τραγουδήσει.
Τι λες τώρα, πρώτη φορά ακούω αυτήν την ιστορία με τον Καζαντζίδη.
Την έχω ακούσει από πολλούς παλιούς Γιαννιώτες που διασκέδαζαν εκείνη την εποχή στην «Τριάνα». Είχε πάει ένα βράδυ ο Καζαντζίδης στην «Τριάνα», πριν γίνει το μεγάλο όνομα, μεράκλωσε ο ίδιος και πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε.
Άλλα κέντρα που διασκέδαζε ο κόσμος;
Δίπλα στην «Τριάνα» ήταν η «Μάντρα του Αλέξη», του Αλέξη Αναστασίου, με τεράστια σάλα, μεγάλη σκηνή, εντυπωσιακό σιντριβάνι το καλοκαίρι και ορχήστρες από Κέρκυρα και Αθήνα. Πολλά μεγάλα ονόματα, από Τσιτσάνη μέχρι Γούναρη, Παναγόπουλο, Χιώτη, Μαίρη Λίντα, Τζίμη Μακούλη, τραγουδούσαν και στα άλλα μαγαζιά: «Κουραμπάς» στον χώρο του μετέπειτα Ξενία, «Μαλάμος» εκεί όπου χτίστηκε αργότερα το Δικαστικό Μέγαρο, «Ταβέρνα του Πάνου» στη Μιχαήλ Αγγέλου και Χαρ. Τρικούπη, «Άλσος», «Κήπος του Αλλάχ» στα Σαράντα Σκαλιά, «Κωνσταντινούπολις» στο ισόγειο του ξενοδοχείου «Αβέρωφ», «Μακρής» στον Μώλο. Στα κέντρα δεν διασκέδαζαν μόνο οι πλούσιοι αλλά και οι μεροκαματιάρηδες. Με ένα κατοσταράκι ρετσίνα και λίγες ελιές για μεζέ. Είπαμε, η φτώχεια θέλει καλοπέραση!
Θυμάσαι κάποιο σημαντικό γεγονός που κάλυψες ως δημοσιογράφος τις ημέρες των γιορτών;
Πρωτοχρονιά 1991, πρωί. Τηλεφωνώ όπως κάθε μέρα στο γραφείο του αστυνομικού επιθεωρητή Ηπείρου να μάθω αν υπάρχει κάτι σοβαρό. Μ’ αυτό που ακούω δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Βάζω τον υπασπιστή τού επιθεωρητή να το επαναλάβει δεύτερη και τρίτη φορά. Ποιο είναι το συνταρακτικό νέο; Με την είσοδο του νέου χρόνου, τα ελληνοαλβανικά σύνορα κατέρρευσαν και άρχισε από Αλβανία η μεγάλη φυγή. Όλη τη νύχτα κατέβαινε κόσμος και κοσμάκης. Μέχρι στιγμής, μου λένε, έχουν περάσει στο ελληνικό έδαφος από δύσβατα ορεινά μονοπάτια πάνω από εννιακόσιοι άνθρωποι που κατευθύνονται με τα πόδια προς Γιάννινα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το ηλικίας μισού σχεδόν αιώνα καθεστώς του Ενβέρ Χότζα και του διαδόχου του, Ραμίζ Αλία, αποτελεί πλέον παρελθόν. Και ότι δημιουργείται νέο τεράστιο μεταναστευτικό κύμα. Με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη για την Αλβανία, την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, τη διεθνή πολιτική, στρατιωτική, οικονομική σκηνή.
Θυμάσαι κάτι από τα παιδικά κάλαντα;
Θυμάμαι τη λαχτάρα με την οποία μετρούσα μια χρονιά τις εισπράξεις, τρύπιες δεκάρες και πενηνταράκια, να δω αν φτάνουν για να αποκτήσω το αντικείμενο του πόθου μου: το κόκκινο αυτοκινητάκι της βιτρίνας του Στασινού στην οδό Κρυστάλλη. Ένα αυτοκίνητο που έμπαινες μέσα και το οδηγούσες με πετάλια και τιμόνι. Οι εισπράξεις δεν έφταναν με τίποτα, ήρθε όμως σαν από μηχανής θεός μια αγαπημένη θεία και μου το έκανε δώρο.
Πώς γινόταν η ανταλλαγή των ευχών στην προ τηλεφώνων και social media εποχή;
Ταχυδρομικώς με κάρτες ο ένας τρόπος: «Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος 1955!». Ατέλειωτες οι ουρές στα βιβλιοπωλεία και το Ταχυδρομείο. Με υπεραστικά τηλεφωνήματα ο δεύτερος τρόπος, αν και τα σπίτια με τηλέφωνο ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Έμενες στην Αθήνα και ήθελες να ευχηθείς στους γονείς σου στα Γιάννινα; Πρόσκληση για συνδιάλεξη λεγόταν: Τους ειδοποιούσες με τηλεγράφημα να πάνε στον ΟΤΕ Ιωαννίνων συγκεκριμένη μέρα και ώρα, πήγαινες κι εσύ στον ΟΤΕ της περιοχής σου και περίμενες να σε φωνάξουν: «Ο κύριος τάδε να περάσει στον θάλαμο επτά!». Ολόκληρη περιπέτεια για κάτι που τώρα γίνεται με ένα κλικ. Ο τρίτος τρόπος: Ανταλλαγή επισκέψεων στα σπίτια. Φορώντας τα καλά τους και κρατώντας το κουτί με τα γλυκά.
Πώς είναι στη σημερινή εποχή τα Χριστούγεννα στα Γιάννινα; Τι άλλαξε σε σχέση με το παρελθόν;
Ο λεγόμενος παλιός καλός καιρός που αναπολούμε δεν υπήρξε ποτέ. Ωραιοποιούμε και νοσταλγούμε το παρελθόν γιατί ήταν τα ανέμελα παιδικά μας χρόνια. Οι χριστουγεννιάτικες συνήθειες άλλαξαν όπως άλλαξαν όλες οι καταναλωτικές συνήθειες και όλος ο τρόπος ζωής. Για παράδειγμα, το χριστουγεννιάτικο δώρο, ή μάλλον το πρωτοχρονιάτικο, ήταν το μοναδικό παιχνίδι της χρονιάς, το μοναδικό ζευγάρι παπούτσια. Δεν θα υπήρχε άλλο μέχρι του χρόνου την ίδια μέρα. Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά με το σήμερα. Να γιατί το περιμέναμε με τόση ανυπομονησία.
Τα Γιάννινα μεγαλώνουν και είναι μια επαρχιακή μεγαλούπολη. Έχουν τις υποδομές για να έχουν και οι πολίτες μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη καθημερινότητα;
Χάρη στην Εγνατία και την Ιόνια Οδό δεν είμαστε πλέον απομονωμένοι από την υπόλοιπη χώρα, έχουμε επίσης Πανεπιστήμιο, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, έχουν γίνει αρκετά βήματα προς τα εμπρός, η καθημερινότητα όμως είναι δύσκολη. Για παράδειγμα, είμαστε η πόλη με το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στην ατμοσφαιρική ρύπανση λόγω των τζακιών και της μορφολογίας του λεκανοπεδίου. Ατμόσφαιρα Πεκίνου, αλλά πολιτεία και αυτοδιοίκηση κάνουν… τον Κινέζο. Δεν παίρνουν μέτρα. Το κυκλοφοριακό και το πρόβλημα στάθμευσης είναι επίσης έντονα, οι χώροι πρασίνου ανύπαρκτοι, η πόλη αναπτύσσεται άναρχα, χωρίς σχέδιο, χωρίς κανόνες, με όλες τις υπηρεσίες συγκεντρωμένες στο κέντρο. Όλα αυτά αποβαίνουν σε βάρος της ποιότητας ζωής των κατοίκων.
Και επίσης έχει διατηρηθεί η ιστορική και πολιτιστική ταυτότητα της πόλης ή έχει αλλοιωθεί με το πέρασμα των χρόνων;
Λέμε ότι είμαστε «η πόλη των Γραμμάτων και των Τεχνών», καμαρώνουμε για την Ιστορία και τον πολιτισμό μας. Και ταυτόχρονα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να σβήσουμε την Ιστορία μας, να εξαφανίσουμε ό,τι έχει απομείνει από τον πολιτισμό μας. Τα εκατοντάδες θαυμάσια γιαννιώτικα αρχοντικά και νεοκλασικά τα θυσιάσαμε στον βωμό της αντιπαροχής. Τα κάναμε πολυώροφα τζαμένια τέρατα και κακόγουστες πολυκατοικίες-τούρτες. Διασώθηκαν ελάχιστα, όπως τα αρχοντικά Μίσιου και Πυρσινέλλα, η παλαιά Ζωσιμαία Σχολή, το Ταχυδρομείο, η Μεραρχία, το Γεωργίου Σταύρου.
Είσαι διαχειριστής σε μια πετυχημένη ομάδα στο facebook. Σύμφωνα με τις αναρτήσεις τι ενδιαφέρει περισσότερο τον κόσμο;
Είμαι στις ομάδες «Τα Γιάννενα μέσα στον χρόνο» και «Τα Γιάννενα και η Ήπειρος μέσα στο πέρασμα του χρόνου», που έχουν κάπου 50 χιλιάδες μέλη. Επέλεξα να μην ανεβάζω απλώς παλιές φωτογραφίες αλλά να τις «ζωντανεύω» με ιστορίες και πληροφορίες για τα εικονιζόμενα πρόσωπα, κτίρια και τοπία. Στα σχόλια των αναρτήσεων γίνονται πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις, όπου συναντώνται παλιοί συμμαθητές και φίλοι που είχαν χαθεί για δεκαετίες.
Ποια είναι η γνώμη σου για τα social media;
Σαν το μαχαίρι. Χρήσιμο εργαλείο, με το οποίο μπορεί να τραυματίσεις και να τραυματιστείς αν δεν προσέξεις. Μέσα επικοινωνίας, ενημέρωσης, διαλόγου, δημιουργικής απασχόλησης, ψυχαγωγίας. Αλλά συναντάς και άφθονη ανοησία, χυδαιότητα, καφρίλα, είναι και μέσα εξαπάτησης, γίνονται και εύκολα εθισμός.
Πώς ξεκίνησες τη δημοσιογραφία και τι σε οδήγησε σε αυτόν τον χώρο;
Είχα τη μεγάλη τύχη να μεγαλώσω στην προ τηλεόρασης εποχή, οπότε διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου, από κόμικς και μυθιστορήματα μέχρι τα περιοδικά και τις εφημερίδες που έπαιρνε ο πατέρας μου. Ένας δημοσιογράφος που εκτιμούσα ιδιαίτερα και απολάμβανα τα κείμενά του ήταν ο Γιάννης Μαρής (Τσιριμώκος), που οι πιο πολλοί τον ξέρουν με την άλλη του ιδιότητα, ως συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων και σεναριογράφο ταινιών και τηλεοπτικών σειρών. Η καθημερινή του στήλη με σχόλια στην εφημερίδα «Ακρόπολις», οι συνεντεύξεις και οι δημοσιογραφικές του έρευνες με έκαναν να αγαπήσω τη δημοσιογραφία. Αργότερα γνώρισα και τον ίδιο τον Μαρή και γίναμε συνάδελφοι και φίλοι. Μου άρεσε το γράψιμό του γιατί δεν ήταν στομφώδες όπως των άλλων συναδέλφων του εκείνης της εποχής. Δεν έκρυβε τις δημοκρατικές και προοδευτικές ιδέες του και έβρισκε τρόπο να ειρωνεύεται τη χούντα χωρίς η χούντα να το παίρνει χαμπάρι. Διάβαζα ακόμα τα χρονογραφήματα του Παναγιώτη Παπαδούκα και στις αθλητικές σελίδες της «Ακρόπολης» τα σχόλια του Σταμάτη Γρατσία, ακόμα κι αν δεν με ενδιέφερε το θέμα τους, γιατί μου άρεσε το γράψιμό του.
Ποια είναι η δημοσιογραφική σου πορεία;
Σπούδασα δημοσιογραφία στην Αθήνα, στη μοναδική τότε στην Ελλάδα δημοσιογραφική σχολή του σωματείου Όμηρος, αλλά η δημοσιογραφία δεν μαθαίνεται σε σχολές. Δημοσιογράφος γίνεσαι μέσα στις εφημερίδες, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και είσαι ισόβιος μαθητής. Η εκπαίδευση δεν σταματάει ποτέ. Παρακολούθησα δημοσιογραφικά σεμινάρια σε Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Βέλγιο. Εργάστηκα ως ρεπόρτερ, συντάκτης ύλης, αρχισυντάκτης, σχολιογράφος, αρθρογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός ενημερωτικών εκπομπών και ανταποκριτής, σε ημερήσιες εφημερίδες των Ιωαννίνων (Πρωινά Νέα, Ελευθερία, Πρωινός Λόγος, Ήπειρος) και της Αθήνας (Πρωινή Ελευθεροτυπία, Καθημερινή, Απογευματινή), στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων, στην ελληνική εκπομπή της σουηδικής ραδιοφωνίας και στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Ακόμη ως εκπαιδευτής των σπουδαστών Δημοσιογραφίας στο Δημόσιο ΙΕΚ Ιωαννίνων. Είμαι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου-Ηπείρου-Νήσων και της Διεθνούς Ένωσης Δημοσιογράφων.
Πόσο δύσκολο ήταν το έργο των δημοσιογράφων της περιφέρειας σε εποχές όπου δεν υπήρχαν το διαδίκτυο και οι σημερινές πηγές ενημέρωσης;
Το διαδίκτυο δεν υπήρχε ούτε ως επιστημονική φαντασία το 1977 που έπιασα δουλειά στις εφημερίδες. Όπως δεν υπήρχαν γραφεία Τύπου και δελτία Τύπου. Έτσι αναγκαστικά κάναμε ρεπορτάζ. Τρέχαμε, ψάχναμε, ρωτούσαμε. Δεν δημοσιεύαμε έτοιμες ειδήσεις. Τα ΜΜΕ δεν ήταν πίνακες ανακοινώσεων και δελτίων Τύπου αυτοδιαφήμισης δημάρχων, περιφερειαρχών, βουλευτών και υπουργών. Το ρεπορτάζ πέθανε, ζήτω το copy paste! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Οι φωτεινές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ποιες είναι οι πιο σημαντικές προσωπικότητες από διάφορους χώρους που γνώρισες από κοντά ως δημοσιογράφος;
Νέος στο επάγγελμα, είχα το θράσος να ζητήσω συνέντευξη από τον Μάνο Χατζιδάκι. Αν και ήξερα ότι συνεντεύξεις έδινε σπανιότατα και μόνο σε δημοσιογράφους που γνώριζε καλά και εκτιμούσε. Μου απάντησε αμέσως «ναι» και μου έκλεισε ραντεβού στο εστιατόριο του Ξενία στα Γιάννινα. «Πώς εμπιστευτήκατε εμένα, έναν άγνωστο νεαρό συντάκτη επαρχιακής εφημερίδας;», τον ρώτησα όταν συναντηθήκαμε. Η απάντησή του: «Στη φωνή σας στο τηλέφωνο διέκρινα έντονο τρακ. Σημάδι πως είστε υπεύθυνο άτομο και θα αποδώσετε με προσοχή αυτά που θα σας πω. Οι ανεύθυνοι δεν παθαίνουν τρακ!». Η άλλη σημαντική προσωπικότητα ήταν ο Κωστής Στεφανόπουλος, που με τιμούσε με τη φιλία του. Οι συζητήσεις μαζί του με βοήθησαν να ωριμάσω πολιτικά, να αποβάλω φανατισμούς και παρωπίδες. Μου άνοιξαν τα μάτια και το μυαλό, με έμαθαν να βλέπω το δάσος και όχι το δέντρο.
Στα Γιάννινα έχουν γυριστεί και πολλές κινηματογραφικές ταινίες, ορισμένες από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Έχεις παρακολουθήσει ως δημοσιογράφος κάποια γυρίσματα;
Όταν είχαν ανάγκη για να βρουν κομπάρσους έστελναν ανακοινώσεις στις τοπικές εφημερίδες. Έτυχε να δω τυχαία τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι σε κάποια πλάνα από γυρίσματα το 1986 στην ταινία «Μελισσοκόμος». Γνώρισα ως δημοσιογράφος και τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Σε περιοχές των Ιωαννίνων γυρίστηκαν οι γνωστές ταινίας του Αγγελόπουλου «Αναπαράσταση», «Θίασος», «Κυνηγοί», «Μελισσοκόμος», «Τοπίο στην ομίχλη». Πιο παλιά είχαν γυριστεί οι ταινίες που παίχτηκαν σε κινηματογράφους και στην τηλεόραση «Η λίμνη των στεναγμών» με την Ειρήνη Παππά και τον Ανδρέα Μπάρκουλη, «Αστέρω» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Οι δύο τελευταίοι ήταν πρωταγωνιστές και στην ταινία «Αρχόντισσα και αλήτης» που επίσης γυρίστηκε στα Γιάννινα.
