Μεγάλη φασαρία έγινε τις προηγούμενες μέρες για την μείωση των φοιτητών που έρχονται στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Πολλοί ανησυχούν για το μέλλον του πανεπιστημίου, (όχι τόσο οι πανεπιστημιακοί βέβαια, η πρύτανης είπε θα το συζητήσουν μετά τις διακοπές, πέρασαν και αυτές, δεν ακούστηκε κάτι), ενώ πραγματικά όλοι πρέπει να ανησυχούμε για το μέλλον της πόλης.
Η πόλη μειώνεται και μαραζώνει. Η πόλη φθίνει.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η πόλη είχε έναν πληθυσμό 35 χιλιάδων ανθρώπων περίπου (απογραφή 1961 34.997 άνθρωποι).
Λαμπρά μυαλά, σαν τον κο Μυλωνά και τους συνεργάτες του, πίεσαν ώστε να γίνει το Πανεπιστήμιο Ιωαννινων (έστω και μισό, αφού η Πολυτεχνική σχολή έγινε στην Πάτρα). Η πόλη μεγάλωσε ήρθαν φοιτητές από άλλες πόλεις και ξεκουνήσαν με τη νεανικότητα τους την επαρχιακή μικροπολίτικη γιαννιώτικη κοινωνία.
Στη δεκαετία του 80 το σχέδιο του Γ. Γεννηματά για ένα ΕΣΥ γέννησε το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, ήρθαν γιατροί από άλλες περιοχές, ο κόσμος βρήκε απασχόληση η οικονομία αναπτύχθηκε (Απογραφή 1991 56.699 άνθρωποι.)
Όμως μετά το 2000 η πόλη παραμένει στάσιμη. Δεν μπορεί να επεκταθεί, να γίνει μια πόλη των 200.000 ανθρώπων, που στον σύγχρονο κόσμο, σε αυτό το μέγεθος είναι οι πόλεις που στέκονται μόνες τους, αυτοτροφοδοτούνται.
Τα αίτια βρίσκονται στην έλλειψη οράματος από τους κρατούντες τα σκήπτρα της πόλης.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 έκαναν κουμάντο στην πόλη οι αντιπαροχείς, που οδήγησαν σε μια τεράστια φούσκα ακινήτων την περιοχή. Η τάση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστική σήμερα η ανάπτυξη διαμερισμάτων των 25-45 τετραγωνικών και η έλλειψη διαμερισμάτων 90-100 τετραγωνικών μέτρων όπου μπορούν να ζήσουν οικογένειες. Η πόλη ζει από την «εισαγωγή» φοιτητών.
Με την εξίσωση των ΤΕΙ σε ΑΕΙ που έκανε ο Γαβρόγλου, με την εξίσωση ΑΕΙ με τα κολλέγια που έκανε η Κεραμέως (εξισώσεις προς τα κάτω), αλλά και με την επικείμενη δημιουργία Ιδιωτικών πανεπιστημίων (από το 2025), τα οποία όπως φαίνεται θα δημιουργηθούν κυρίως στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, η κύρια πηγή εσόδων στην πόλη, οι φοιτητές, θα φθίνει δραματικά.
Ο τουρισμός στην περιοχή δεν μπορεί να δουλέψει ικανοποιητικά, για τον λόγο ότι δεν έχουμε θάλασσα. Κακά τα ψέματα, το διαπίστωσα φέτος το καλοκαίρι στην Ρόδο, με 20.000 τουρίστες την μέρα να φτάνουν στο νησί, που έχει 120.000 κάτοικους, όσο η πόλη μας περίπου. Εμείς αυτά τα νούμερα δεν πρόκειται να τα πιάσουμε ποτέ.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν σε μια πόλη που έχει τον καιρό της Ευρώπης, αλλά είναι στην Ελλάδα (και σε επίπεδο μισθών;)
Η βαριά βιομηχανία της τεχνολογικής περιόδου που διανύουμε είναι οι μονάδες ανάπτυξης και παραγωγής μικροεπεξεργαστών.
Η παρούσα χρονική συγκυρία αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία καθώς η Δύση και ειδικότερα η Ευρώπη αντιλαμβανόμενη την εξάρτηση από την Κίνα κυρίως όπου παράγεται πάνω από το 80% των μικροεπεξεργαστών, θέλει να υλοποιήσει σχέδιο ώστε η παραγωγή να γίνεται στην Ευρώπη. Η Intel έχει ανακοινώσει τις τελευταίες εβδομάδες επενδύσεις δεκάδων δισ. ευρώ στη Γερμανία, την Πολωνία και το Ισραήλ.
Η EU Chips Act, δηλαδή η ευρωπαϊκή πράξη για τα μικροκυκλώματα, στοχεύει να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα και την ανθεκτικότητα της Ευρώπης σε τεχνολογίες και εφαρμογές ημιαγωγών.
«Με την ευρωπαϊκή πράξη για τα μικροκυκλώματα, η ΕΕ στοχεύει να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις ημιαγωγών και να ενισχύσει την τεχνολογική υπεροχή της Ευρώπης. Η πράξη αναμένεται να κινητοποιήσει δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις ύψους άνω των 45 δισ. ευρώ, ενώ θα θεσπίσει μέτρα για την προετοιμασία, την πρόβλεψη και την ταχεία αντιμετώπιση τυχόν μελλοντικών διαταραχών στην αλυσίδα εφοδιασμού, από κοινού με τα κράτη-μέλη και τους διεθνείς εταίρους» διαβάζω.
Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτή την τεράστια ευκαιρία, να συγκεντρώσει μια ομάδα ανθρώπων με γνώση και να κάνει μια μεγάλη κίνηση, προσέλκυσης μιας τέτοιας επένδυσης.
Αυτή η επένδυση πρέπει να γίνει στην Ήπειρο!
Οι επενδύσεις της Ιντέλ στη Γερμανία, την Πολωνία και το Ισραήλ θα απασχολήσουν τουλάχιστον από 2.000 άτομα η κάθε μία.
Το μεγαλύτερο όφελος όμως προκύπτει από το γεγονός πως τέτοιες επενδύσεις για να λειτουργήσουν χρειάζονται ένα ολόκληρο οικοσύστημα από μικρότερες επιχειρήσεις στις οποίες αναθέτουν διάφορες συμπληρωματικές και παραπληρωματικές εργασίες. Τα οφέλη είναι πολλαπλάσια από αυτά που φαίνονται από την αρχική στρατηγική επένδυση.
Η Δυτική Μακεδονία πήρε την μερίδα του λέοντος από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με ΑΠΕ, η Θεσσαλία, μετά τις καταστροφικές πλημμύρες, θα πάρει πακτωλό χρημάτων για την αγροτική παραγωγή, ας διεκδικήσουμε και μείς σαν περιοχή την προσέλκυση μιας επένδυσης ανάπτυξης και παραγωγής μικροεπεξεργαστών. Το στελεχιακό δυναμικό υπάρχει, αλλά φεύγει στο εξωτερικό.
Δεν διεκδικήσαμε τα τελευταία χρόνια τίποτα σχεδόν, ούτε τραίνο, ούτε φυσικό αέριο, ούτε διασύνδεση με την Ιταλία μέσω διευρωπαϊκού άξονα των δυτικών Βαλκανίων (με σιδηρόδρομο ή αυτοκινητόδρομο). Σε αυτό φταίνε οι πολιτικοί ταγοί μας, αλλά και εμείς που τους αναδεικνύουμε.
Πιστεύω πως η δημιουργία ενός ελκυστικού πλαισίου προσέλκυσης, μιας σημαντικής επένδυσης παραγωγής μικροεπεξεργαστών θα πρέπει να είναι ο στόχος των νέων αρχών (Δημοτικής και περιφερειακής) που θα εκλεγούν σε λίγες μέρες.
Όχι άλλη άσφαλτο, (κόμβοι για κλιματικά ουδέτερη πόλη γιατί δεν ξέρουμε να κάνουμε κάτι άλλο), όχι άλλα μοναστήρια, ας κοιτάξουμε να δώσουμε στον τόπο και στους νέους μας διέξοδο στο να μείνουν στην περιοχή.
Γιατί αλλιώς η περιοχή μας θα βιώσει την ερήμωση και την εγκατάλειψη της δεκαετίας του 1960.
Καιρός για διεκδίκηση από το κεντρικό κράτος.
Αν θέλουμε να γεράσουμε με τα παιδιά μας δίπλα μας.
