Μια καλή ευχή που έχουμε ακούσει αυτές τις μέρες από αναγνώστη είναι αυτή: «Ας είναι ο νέος χρόνος ελάχιστα καλύτερος από τον προηγούμενο». Καθώς δεν περιμένουμε μεγάλες αλλαγές, ή και καθόλου αλλαγές, η ευχή αυτή είναι η καλύτερη. Να μην πάμε χειρότερα λοιπόν. Λίγο καλύτερος ετούτος ο χρόνος να είναι. Καλή χρονιά ή όπως συνηθίζουμε να ευχόμαστε: ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος.
Όσο για μας εδώ τοπικά, όμορφοι άνθρωποι είμαστε, ας βγούμε από τις σιωπές μας, τις αδράνειές μας, από την ακινησία μας, ας μην γκρινιάζουμε για τα πάντα, περιμένοντας οι άλλοι να τα κάνουν όλα, αντί για μας. Θα πω αυτό που είπε ο γάλλος ηθοποιός Βενσάν Κασέλ, όταν ρωτήθηκε σε μια συνέντευξή του τι σημαίνει να είναι κανείς Παριζιάνος, όπως είναι εκείνος, ή –καλύτερα- τι κάνει κάποιον Παριζιάνο; Με κυρίαρχο τον λόγο και τον διάλογο, που στηρίζεται σε αυτό που «δεν λέγεται» καμιά φορά, απάντησε έτσι που δεν το περιμέναμε. Κι εμείς θα απαντήσουμε με τα λόγια του στο ερώτημα: Τι κάνει κάποιον Γιαννιώτη; Γιαννιώτης είναι κάποιος που είναι κλεισμένος στον εαυτό του, διαμαρτύρεται συνεχώς, δεν έχει τόσο καλή διάθεση, δεν είναι ικανοποιημένος με τη μοίρα του και διαρκώς θέλει κάτι παραπάνω από αυτά που μπορεί να έχει ο ίδιος.
Στην οδό Νεοπτολέμου
Και ευθύς αμέσως θα το στηρίξω αυτό, με μια ατάκα που είπε συμπολίτης μας. Και δεν είναι ένας, δεν είναι δυο, είμαστε πολλοί, που τα φορτώνουμε όλα σε άλλους. «Έπρεπε να μας δώσει επιχορήγηση ο δήμος για τον στολισμό της γειτονιάς και των μαγαζιών μας», είπε. Στην οδό Χαριλάου Τρικούπη από καιρό τώρα οι καταστηματάρχες είχαν μπει στη διαδικασία να στολίσουν από μόνοι τους, ως και τα δεντράκια μπροστά από τα μαγαζιά τους. Περνούσα από έναν μικρό πανέμορφο δρόμο την οδό Νεοπτολέμου απέναντι από την πύλη του κάστρου κάτω στον μόλο την Κυριακή το βράδυ. Στη γωνία ο φούρνος τραβά τον κόσμο με τη λάμψη του. Ο ιδιοκτήτης έδωσε στο μαγαζί του άπλετο φως. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δίπλες και μπακλαβάδες έχουν την πρώτη θέση στην όμορφα διακοσμημένη βιτρίνα του. Χρόνια τώρα διαφημίζει το χωριάτικο ψωμί στον παλιό φούρνο του κι όλοι σπεύδουν να το δοκιμάσουν για να διαπιστώσουν αν είναι όντως έτσι, όπως τα λέει ο φούρναρης. Τα δυο μικρά ξενοδοχεία, που βρίσκονται στον πεντακάθαρο αυτό δρόμο με στολισμένα τα δεντράκια τους στην είσοδο περιμένουν τους πελάτες τους και φαντάζουν πανέμορφα, αφού οι ίδιοι φρόντισαν τον δρόμο και τα μαγαζιά τους. Κι όμως υπάρχουν και αυτοί οι Γιαννιώτες.
Πρωτοχρονιά στα Γιάννενα
Αυτά τα δυο μικρά όμορφα παλιά σπίτια, που σήμερα είναι ξενοδοχεία, μας έδωσαν το έναυσμα να σκεφτούμε πολλά. Και πρώτα ότι ο φίλος μας, ο γνωστός συγγραφέας-σεναριογράφος Ευθύμης Φιλίππου που σκέφτηκε τελευταία ώρα να κάνει Πρωτοχρονιά στα Γιάννενα, προφανώς επηρεασμένος από τη μεγάλη προβολή που έχει γίνει, με δυσκολία κατάφερε να βρει ένα δωμάτιο για να μείνει. Βρήκε βέβαια μια σουίτα σε κεντρικό ξενοδοχείο με 400 ευρώ τη βραδιά! Και ακόμη φεύγει ο άνθρωπος από την τρομάρα του που τον έπιασε με το ποσό. Κι εμείς δεν το πιστεύουμε ακούγοντας το νούμερο. Εκεί που δεν είχαμε ξενοδοχεία να μείνει ο κόσμος στα Γιάννενα, τώρα παίζουμε και σε τιμές που ποτέ δεν θα είχαμε φανταστεί. Ευτυχώς την τελευταία ώρα κατάφερε ο Ευθύμης να απολαύσει τα Γιάννενα, τα ξακουσμένα και μάλιστα Πρωτοχρονιά.
Να τα πούμε;
Παραμονή Πρωτοχρονιάς πρώτη που μπήκε στην εφημερίδα, πριν ακόμη αρχίσουν να καταφτάνουν τα παιδιά με τα κάλαντα, ήταν η ταχυδρόμος μας. Ήταν τόσο βιαστική για να παραδώσει τα γράμματα, ώστε να φτάσει στο σπίτι της έγκαιρα, που δεν ακούσαμε καλά-καλά ούτε τις ευχές της. Μας αποζημίωσαν, όμως, τα αμέτρητα παιδιά που μας γέμισαν χαρές κι ελπίδες, καθώς έρχονταν στα γραφεία μας –αυτή τη φορά από πολύ πρωί. Δυο-δυο και τρία μαζί, κάποια μικρά παρέα με τους γονείς τους, έμπαιναν και μας έλεγαν τα κάλαντα. «Σ’ αυτό το σπίτι πούρθαμε, πέτρα να μην ραγίσει κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει». Πιο όμορφη και συμβολική ευχή για μας εδώ στον Ηπειρωτικό Αγώνα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Κοντεύουμε έναν αιώνα, που είμαστε στο κουρμπέτ και συνεχίζουμε. Καλή χρονιά.
