Νομοθετικό έργο μεγάλο προς μία κατεύθυνση. Τη χειραγώγηση των πολιτών, την καρατόμηση των δικαιωμάτων μας, το ακαταδίωκτο όσων όρισαν και θα ορίσουν τη ζωή μας, τις συντάξεις μας, την περιουσία μας. Την καταστροφή του πολιτισμού είτε με το έγκλημα στο σταθμό Βενιζέλου είτε με την… κατακρήμνιση του Πικάσο είτε με το τσιμέντωμα της Ακρόπολης. ΜΜΕ που τα πληρώνουμε για να μας αποπροσανατολίζουν, για να ξεπλένουν τους Λιγνάδηδες και τους Μπάμπηδες. Ρεύμα και νερό που ιδιωτικοποιούνται, νοσοκομεία που δε χρειάζονται, αφού τα έβγαλαν πέρα με τον κορωνοϊό. Η καθημερινότητά μας πανάκριβη. Οι νέοι μας πρώτοι στους δείκτες ανεργίας στην Ευρώπη με 36%. Ο κατάλογος τέλος δεν έχει. Κάθε μέρα που περνάει έρχεται μια πληγή στο σώμα της Δημοκρατίας, της χώρας, των πολιτών, της εργασίας.
Αλλά θα ήθελα να σταθώ στην παιδεία και στα παιδιά. Γιατί μέσα σε δύο χρόνια οι αλλαγές στην εκπαίδευση είναι σαρωτικές, οι εκπαιδευτικοί δέχονται απανωτά χτυπήματα, οι μαθητές προσπαθούν να καταλάβουν τι τους περιμένει, οι γονείς αγχωμένοι προσπαθούν να αντεπεξέλθουν. Τέτοιο πάθος από υπουργό Παιδείας να καταστρέψει, να διαλύσει τη δημόσια εκπαίδευση, δεν είχαμε δει ούτε με τη Διαμαντοπούλου ούτε με τον Αρβανιτόπουλο. Γιατί αυτός ο ζήλος; Γιατί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο θέλει τον αποκλεισμό των παιδιών των μεσαίων και κατώτερων τάξεων από την ανώτερη εκπαίδευση, θέλει μόνο τα παιδιά των άριστων πλουσίων να σπουδάζουν και μόνο αυτά να μετέχουν στη συνδιανομή του πλούτου και της εξουσίας. Όταν ο Μητσοτάκης λέει ότι οι «κοινωνικές ανισότητες είναι φυσικές», ότι δεν μπορούν να σπουδάσουν όλοι, ότι οι ψυκτικοί αποτελούν χωροταξικό προνόμιο του Περιστερίου ή του Αιγάλεω, απλώς ξεδιπλώνει όλο το σχέδιό του για την ανάπτυξη των Ελλάδας, για την ανάπτυξη του πολιτισμού, για την ευημερία των πολιτών.
Έτσι τι έχουμε; Μια χρονιά και μισή η εξ αποστάσεως εκπαίδευση αντικατέστησε τη διδασκαλία και απέδωσε τους αναμενόμενους για το υπουργείο Παιδείας καρπούς. Ήδη παιδιά που κανείς δεν τους εξασφάλισε πρόσβαση, εγκατέλειψαν την προσπάθεια, απογοητεύτηκαν. Ήδη η διπλή βάση για την εισαγωγή στα ΑΕΙ θα «αποδείξει» ότι δεν μπορούν να σπουδάζουν όλοι και δεν μπορούν, κυρίως, να σπουδάζουν τα παιδιά των αγροτών, των εργατών που από τη φύση τους είναι κατώτερα, λιγότερο έξυπνα, χωρίς δεξιότητες, χωρίς εφόδια για το μέλλον.
Και τι κάνει τώρα η υπουργός Παιδείας και ο Μητσοτάκης; Ετοιμάζουν ένα σχολείο ασφυκτικό, ένα σχολείο ανισοτήτων, ένα σχολείο χωρίς ελευθερίες, χωρίς οξυγόνο, ένα σχολείο για λίγους ή για κανέναν απ’ όσους δεν πρέπει να έχουν το όνειρο της κοινωνικής κινητικότητας. Ανεστραμμένες τάξεις, δεξιότητες, εξετάσεις, PISA ελληνική, εργασία για τους εκπαιδευτικούς το απόγευμα με ανταμοιβή τα μόρια (για να δικαιωθεί και ο Λοβέρδος), διευθυντές δυνάστες, αξιολόγηση της δουλικότητας, πολλαπλά βιβλία της αγοραίας γνώσης. Ο στόχος ένας: αν δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις, φταις εσύ. Η περίφημη ατομική ευθύνη παντού. Εσύ φταις που δεν εμβολιάστηκες, εσύ φταις που πήγες στην πλατεία, εσύ φταις που δεν μπόρεσες να ανταποκριθείς με κλειστά πανεπιστήμια, εσύ φταις που τόλμησες να αρθρώσεις μια κουβέντα χωρίς να ρωτήσεις τους «έγκριτους δημοσιογράφους», εσύ φταις που τόλμησες να διαβάσεις λίγο κοινωνιολογία και ξέχασες το «Regina rosas amat» και το «Λόλα, να ένα μήλο».
Η ΝΔ έχει, λοιπόν, «όραμα» για την εκπαίδευση και τρέχει με καταιγιστικούς ρυθμούς να το εφαρμόσει. Δε χρειάζεται τον διάλογο, δε χρειάζεται τις κοινωνικές συναινέσεις. Εξάλλου με τι όμορφα λόγια ντύνουν την κατεδάφισή της! Και εδώ χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με το πρόγραμμά του να δώσει απαντήσεις. Για το τι σχολείο θέλουμε, πώς θα το πετύχουμε, πότε θα το πετύχουμε. Γιατί εμείς στην Αριστερά έχουμε όραμα το σχολείο των ίσων ευκαιριών, αλλά συχνά χάνουμε την ευκαιρία να πείσουμε την κοινωνία. Αναβολές, αναποφασιστικότητα και ρητορική πολλές φορές αφήνουν μια πικρή γεύση. Δε φτάνουν οι μεγάλες οραματικές εξαγγελίες, χρειάζεται οι προτάσεις μας να είναι ξεκάθαρες, να είναι λεπτομερείς, να είναι ολοκληρωμένες και να έρθουν τώρα.
Σχέδιο για την παιδεία τώρα, λοιπόν. Τώρα που οι νέοι μας κατάλαβαν τι σημαίνει δεξιά. Τώρα που νιώθουν τι σημαίνει ανελευθερία, προπαγάνδα, χειραγώγηση, αποκλεισμός, δουλεία. Τώρα που τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» για τις ωραίες πληρωμένες δουλειές καταπλακώνονται από το 12ωρο. Τώρα που το δάχτυλο του κράτους τους στοχοποίησε, τους ενοχοποίησε και επιχειρεί να τους εξαγοράσει με 150 ευρώ.
