Μπορεί η γκιλοτίνα (guillotine), να είναι γαλλική εφεύρεση, αλλά το να αποκεφαλίζεται καθηγητής στο Παρίσι το 2020, επειδή στο μάθημά του δίδαξε την ελευθερία του λόγου, είναι κάτι το οποίο πρέπει να ανησυχήσει και να ταρακουνήσει τους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους του δυτικού πολιτισμένου (;) κόσμου, όσο ακόμη υπάρχει και όσο δεν εξαντλεί τις ευαισθησίες του υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα πάσης φύσεως εκνευριστικά ηλίθιων επιθετικών μειονοτήτων, που μοιάζουν με φασιστικού τύπου οργανώσεις.
Ίσως αυτός ο αποκεφαλισμός να είναι -και μακάρι να είναι- η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και όλοι μας να δούμε κατάματα την αλήθεια. Να καταλάβουμε τι πρόκειται να ακολουθήσει στο άμεσο μέλλον. Να αντιληφθούμε τι είναι στην πραγματικότητα το Ισλάμ, όταν δεν είναι εν υπνώσει, και τι πρεσβεύει.
Το Ισλάμ είναι η κύρια θρησκεία στη γειτονική μας Τουρκία, στη Μ. Ανατολή, στη Βόρεια και υποσαχάρια Αφρική και πάντα ερχόταν σε επαφή με τη χριστιανική Ευρώπη άλλοτε γόνιμα και δημιουργικά και άλλοτε συγκρουσιακά. Κατά τον 20ο αιώνα οι δύο θρησκείες ποτέ δεν ήρθαν σε άμεση σύγκρουση. Ωστόσο, υπήρχαν ακραίες μουσουλμανικές οργανώσεις όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που ιδρύθηκε στην Αίγυπτο το 1928 από τον μουσουλμάνο λόγιο και δάσκαλο Χασάν αλ-Μπάννα, με σύνθημά της: «Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας. Το Κοράνι είναι το Σύνταγμα. Ο Προφήτης είναι ο ηγέτης μας. H Τζιχάντ είναι ο δρόμος μας. Θάνατος για χάρη του Αλλάχ είναι η επιθυμία μας».
Η αποικιοκρατία και οι στρατιωτικές δικτατορίες όμως στις προαναφερόμενες περιοχές δεν άφησαν μεγάλο περιθώριο ανάπτυξης για το ακραίο Ισλάμ, μέχρι το 2000 περίπου. Από τότε και μετά, οι αμερικανικές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ, μετά την 11 Σεπτεμβρίου, η αποκαθήλωση δικτατόρων στο πλαίσιο της Αραβικής Άνοιξης όπως ο Χόσνι Μπουμπάρακ στην Αίγυπτο, ο Καντάφι στη Λιβύη, ο Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ, ο Χαφέζ αλ Άσάντ στη Συρία, που είχαν απενεργοποιήσει το ακραίο Ισλάμ αλλά και η αυτοαναγόρευση του Ερντογάν στην Τουρκία σε Ισλαμιστή, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2015, άφησαν ελεύθερο το έδαφος για το «ξύπνημα» της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και τη γιγάντωσή της.
Την ίδια περίπου περίοδο αρχίζει μία άνευ προηγουμένου μετακίνηση πληθυσμών από τις μουσουλμανικές χώρες της βόρειας Αφρικής (Λιβύη, Αλγερία), της υποσαχάριας Αφρικής (Νιγηρία, Σουδάν, Σομαλία), της Μ. Ανατολής (Συρία, Υεμένη) και της Κεντρικής Ασίας (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μπαγκλαντές), για λόγους που η ανάλυσή τους δεν είναι της παρούσης, που οδηγεί βίαια, αναγκαστικά και με συνθήκες σύγχρονου δουλεμπορίου, εκατομμύρια απελπισμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους με την ιδιότητα του πρόσφυγα ή του μετανάστη στην καρδιά της Ευρώπης. Η Ευρώπη, ενοχική με το αποικιοκρατικό της παρελθόν και ήδη επηρεασμένη από τις θεωρίες των δικαιωματιστών και του ανθρωπισμού, ως όφειλε, τους δέχεται πρόθυμα και τους ανοίγει τις αγκαλιές της (θυμίζω τις γυναίκες της Λέσβου που τάιζαν και θήλαζαν τα βρέφη των προσφύγων-μεταναστών), θεωρώντας λογικά ότι οι επήλυδες σύντομα θα αφομοιώνονταν και θα αιματοδοτούσαν τον πληθυσμό της, ο οποίος συνεχώς φθίνει λόγω της υπογεννητικότητας. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο ΛΑΘΟΣ των Ευρωπαίων και της Ευρώπης!
Οι Ευρωπαίοι και κυρίως η ευρωπαϊκή Αριστερά αλλά και οι κάθε πολιτικής απόχρωσης δικαιωματιστές και ανθρωπιστές υποτίμησαν το πολιτικοϊδεολογικό φορτίο του Ισλάμ, γιατί πολύ απλά και πολύ σωστά έτσι ορίζει ο ανθρωπισμός: βοηθάω και σέβομαι όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας, πολιτικής! Έτσι έπρεπε να γίνει και πολύ σωστά έγινε, όπως είχε γίνει πολλές φορές στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις (γιουγκοσλαβικός εμφύλιος, πρόσφυγες από την Ανατολική Ευρώπη, πρόσφυγες στην Ευρώπη, λόγω της Οκτωβριανής Επανάστασης, αιτούντες πολιτικού ασύλου από χώρες με ολοκληρωτικά καθεστώτα).
Όλοι μας όμως υποτιμήσαμε τη χρονική συγκυρία και τη μεταβολή που έχει στο μεταξύ επέλθει στο Ισλάμ, στο οποίο επεκράτησαν πια τα πολιτικά χαρακτηριστικά. Ένας αλγερινός πρόσφυγας-μετανάστης από τη δεκαετία του 1980 στη Γαλλία, ένας αιγύπτιος οικονομικός μετανάστης στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1990 δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα! Αποτελεί όμως πια δυνάμει κίνδυνο που απειλεί την Ευρώπη, τη Δημοκρατία, την κοσμικότητα το 2020, γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει ριζοσπαστικοποιηθεί, έχει ασπαστεί το ακραίο, επιθετικό, πολιτικό Ισλάμ και πολύ απλά θεωρεί αποστολή του να «τιμωρήσει» τους βλάσφημους που προσβάλλουν τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ.
Ας καταλάβουμε λοιπόν, πριν είναι πολύ αργά, την ιδιαιτερότητα και την επιθετικότητα της ισλαμικής ταυτότητας. Το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία. Είναι πολιτική. Είναι δικαιϊκό σύστημα που καθορίζει τον τρόπο ζωής των πιστών του, κάτι από το οποίο οι Ευρωπαίοι έχουν απαλλαγεί προ πολλού. Δικαιϊκό σύστημα, εντελώς ασύμβατο με το φιλελεύθερο ευρωπαϊκό πνεύμα και τρόπο ζωής καλώς ή κακώς. Οι ακραίοι Μουσουλμάνοι στη Δύση ζουν τον απόλυτο εφιάλτη. Βλέπουν πράγματα και ζουν καταστάσεις ανεπίτρεπτες και ασύμβατες για τα δικά τους δεδομένα. Η ασυμβατότητα του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής τούς δημιουργεί υπαρξιακά προβλήματα, καθώς θα πρέπει να ζουν είτε παραβιάζοντας την πίστη τους, ανεχόμενοι τον αμαρτωλό ευρωπαϊκό τρόπο ζωής (μπορεί όντως να είμαστε αμαρτωλοί, αλλά αυτοί είμαστε και ας πάμε στην κόλαση) ή παραβιάζοντας τις νομικές υποχρεώσεις τους ως πολίτες της Ευρώπης, προσπαθώντας να αντιδράσουν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, όπως τους επιβάλλει το Ισλάμ, γινόμενοι τιμωροί και μάρτυρες!
Συνήθως αποδέχονται τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής μόνο προσχηματικά και για σύντομο χρονικό διάστημα. Σιγά σιγά, και μόλις ενδυναμωθούν πληθυσμιακά, το σημείο αναφοράς τους είναι το Κοράνι και η σαρία (ισλαμικός νόμος), ενώ το Σύνταγμα και οι νόμοι του δυτικού κράτους που τους φιλοξενεί είναι βλάσφημοι και πρέπει να αντικατασταθούν, όπως συνέβη σε όλες τις περιοχές που επικρατεί η Μουσουλμανική Αδελφότητα, το Ισλαμικό Κράτος ή το ακραίο Ισλάμ (Ιράν 1979). Στο τέλος, γίνονται αρνητές συνολικά των δυτικών αξιών, καθώς και των νομικών και ηθικών παραγώγων τους. Είναι απολύτως φυσιολογικό γι’ αυτούς η «ελευθερία της έκφρασης», την οποία προσπάθησε να διδάξει ο γάλλος καθηγητής στο σχολείο του, να είναι ασύμβατη με το Ισλάμ, το οποίο προσπαθεί να επιβάλει έναν ιδιότυπο θρησκόληπτο Μεσαίωνα στον δυτικό 21ο αιώνα.
Ο ακραίος ισλαμιστής δεν είναι ένας απλός κακοποιός. Αποτελεί την έκφραση του απόλυτου μίσους. Από τη στιγμή που θεωρεί ότι θυσιάζεται για έναν ιερό σκοπό, στα μάτια του ο Ευρωπαίος αλλά και όποιος υιοθετεί τον δυτικό τρόπο ζωής και τις αξίες του Διαφωτισμού είναι όχι μόνο «άπιστος» αλλά και εχθρός, που πρέπει να εξολοθρευθεί. Από μικρή ηλικία εκπαιδεύεται σε αποκεφαλισμούς ζώων, προκειμένου να εξελιχθεί σε ασύμμετρη απειλή και στρατιώτη στον πόλεμο των πολιτισμών, όπως προφητικά είχε χαρακτηρίσει ήδη από το 1993 ο Χάντιγκτον αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Αντιδρούν πολλοί και κατηγορούν τους Ευρωπαίους για την αυξανόμενη ισλαμοφοβία. Αγνοούν όμως ότι η παρούσα ισλαμοφοβία δεν προέρχεται από κάποιο θρησκευτικό φανατισμό και αντιπαλότητα. Οι δυτικές χώρες ήταν οι πρώτες που ίδρυσαν χώρους λατρείας στις πόλεις τους για τους μουσουλμάνους μετανάστες της δεκαετίας του ’50, ’60, ’70, σεβόμενοι πλήρως τη θρησκευτική ελευθερία και την ανεξιθρησκία. Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι όμως συνειδητοποιούν ότι το Ισλάμ είναι μία θρησκεία, η οποία εύκολα ριζοπαστικοποείται, ότι είναι ασύμβατο με τον δυτικό τρόπο ζωής και ότι το μοντέλο αυτού του είδους της πολυπολιτισμικότητας είναι πια ξεπερασμένο. Όσο για τους οπαδούς της πολιτικής ορθότητας, που με μεγάλη ευκολία κουνάνε το δάχτυλο στους «ισλαμοφοβικούς» κολλώντας τους τις ετικέτες του ρατσιστή και του φασίστα, ας κατανοήσουν το επικίνδυνο της άγνοιάς τους και ότι με τη στάση τους δεν πετυχαίνουν παρά να ενθαρρύνουν τον ισλαμοφασισμό και την ισλαμοφοβία ταυτόχρονα!
Κάθε επιθετική δράση παράγει και μία επιθετική αντίδραση, η οποία στη Γαλλία ονομάζεται Λεπέν και αντιπροσωπεύει την παλιά ευρωπαϊκή ρατσιστική, ξενοφοβική και αντιδημοκρατική παράδοση. Ο ισλαμοφασισμός και οι σιωπώντες υποστηρικτές του (αλήθεια δεν είδα καμία οργανωμένη διαμαρτυρία από εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα για τον αποκεφαλισμό του συναδέλφου τους) αποδυναμώνουν τις φωνές του Κέντρου και της μετριοπάθειας και ενισχύουν την επιστροφή στο μισαλλόδοξο παρελθόν μιας σκοτεινής Ευρώπης που θέλουμε να ξεχάσουμε. Θα κλείσω με το απελπισμένο μήνυμα που μου έστειλε γάλλος φίλος μου, καθηγητής σε λύκειο στο Παρίσι, σε πρόσφατη επικοινωνία μας, με αφορμή τον αποκεφαλισμό του συναδέλφου του:
«Δύσκολα τα πράγματα φίλε μου. Η Γαλλία πληρώνει σήμερα λάθη και πολιτική στρουθοκαμήλου πολλών χρόνων. Ο ισλαμισμός έχει «εισχωρήσει» στην παιδεία τουλάχιστον από το 2001 και το Wall Trade Center. Εμείς οι καθηγητές έχουμε αναφέρει ουκ ολίγες φορές πως σε ολόκληρα προάστια της χώρας δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Ο ισλαμικός προσηλυτισμός, οι απειλές και η συνεχής βία έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα. Στην ιστορία, μαθητές δεν δέχονται να μάθουν το κεφάλαιο της γενοκτονίας των Εβραίων λόγω του αντισημιτισμού, στη βιολογία αρνούνται το κεφάλαιο της σεξουαλικότητας, στη λογοτεχνία δεν θέλουν να διαβάσουν βιβλία φεμινιστικά ή αντικληρικά… Πολλά τα παραδείγματα. Αλλά οι διευθυντές και το υπουργείο Παιδείας μας έχουν πει επανειλημμένα: «il ne faut pas faire de vagues» (δεν πρέπει να υπάρξουν κύματα). Οι Μουσουλμάνοι είναι έξι εκατομμύρια στη Γαλλία, δηλαδή το 10% του πληθυσμού (και δεν λέω πως όλοι είναι τζιχαντιστες, προς Θεού, αλλά οι αριθμοί παίζουν καθοριστικό ρόλο). Επίσης, σε μερικά προάστια πόλεων οι μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία. Σε αυτά τα μέρη, οι τζιχαντιστες είναι πολύ ενεργοί και το γνωρίζουμε εδώ και χρόνια! Υπάρχει λοιπόν μια γενικευμένη πολιτική αδράνεια. Επικρατούν φόβος και δημαγωγία σχετικά με τον ισλαμισμό. Τέτοια αδιανόητα συμβάντα είναι δυστυχώς επόμενα. Τέλος, τα περιστατικά αυτά αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πως η γαλλική κοινωνία είναι άρρωστη και διχασμένη. Η Ακροδεξιά τρίβει τα χέρια της αυτή τη στιγμή! Πού είναι η χώρα του Διαφωτισμού και της Επανάστασης;»
