Πώς γίνεται και σε κάποια γυμνάσια της πόλης που οι μαθητές και μαθήτριές τους υφίστανται ό,τι όλοι και διατρέχουν –τηρουμένων των αναλογιών- τον ίδιο κίνδυνο, δεν κουνιέται φύλλο, ενώ σε κάποια άλλα τα παιδιά είναι –κυριολεκτικά και συμβολικά- στα κάγκελα και καταλαμβάνουν κτίρια, τα κακοποιούν, θωρακίζουν τον κατειλημμένο χώρο με κάδους σκουπιδιών, θρανία και καρέκλες και βρίζουν όσους γείτονες θορυβούνται και τους υπενθυμίζουν πως όσα αυτά καταστρέφουν, τα πληρώνουν οι γονείς τους διπλά και τρίδιπλα με τους φόρους τους; Αυτό το τελευταίο συμβαίνει κατά κόρον τις τελευταίες μέρες στο 4ο Γυμνάσιο Ιωαννίνων, με τις καταγγελίες για την έκρυθμη και ανεξέλεγκτη κατάσταση να πληθαίνουν από περαστικούς, αλλά και κατοίκους της περιοχής. Έχουν συγκεντρωθεί εκεί όλοι οι ενσυνείδητοι και ανήσυχοι έφηβοι που απαιτούν ένα καλύτερο μέλλον κι ένα πιο ανθρώπινο παρόν; Σε όλα τα άλλα σχολεία μαζεύτηκαν τα «φυτά» και τα πειθήνια στρατιωτάκια που υπηρετούν το σύστημα;
Δεν διαφωνούμε καθόλου με το αναφαίρετο δικαίωμα στη διεκδίκηση και τη νομοτελειακή ανάγκη των εφήβων για αμφισβήτηση νορμών, κανόνων και προσώπων εξουσίας. Είναι αναμενόμενη, υγιής και εν πολλοίς ευπρόσδεκτη. Δεν μας βρίσκει, όμως, σύμφωνους το κίνητρο και οι (ενήλικοι) υποκινητές τέτοιων καταλήψεων. Έχουμε περάσει όλοι από μαθητικά θρανία, έχουμε βρεθεί σε καταλήψεις σχολείων και σε διαδηλώσεις – διαμαρτυρίες, ξέρουμε πως οι περισσότεροι ανήλικοι συμμετέχοντες (ενεργοί ή απαθείς) ιδέα δεν έχουν γιατί καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και διακόπτουν τα μαθήματά τους. Ή μάλλον, αυτό το τελευταίο είναι και ο λόγος που συναινούν και επιδοκιμάζουν. Να γλιτώσουν το μάθημα. Οι υπόλοιποι –οι ενεργοί, ακόμη και τα 14χρονα ή τα 15χρονα- και η ανάγκη τους να αγωνιστούν, να επαναστατήσουν και να προσδώσουν ένα στοιχειώδες ιδεολογικό περίβλημα στους αγώνες τους εξυπηρετούν εν αγνοία τους την ατζέντα άλλων, πρωτίστως των εκπαιδευτικών τους, δευτερευόντως των συνδικαλιστών εκπροσώπων τους, που αγωνιούν για την απώλεια κεκτημένων ή αγωνίζονται για να προστεθούν κι άλλα στα ήδη υπάρχοντα. Το αποτέλεσμα; Ένας αχταρμάς επιχειρημάτων που το ένα αναιρεί το άλλο και υλικές καταστροφές σε κτίρια και υποδομές τις οποίες όντως πληρώνουν οι γονείς των καταληψιών, ενώ οι καθηγητές τους μένουν σπίτι -με το αζημίωτο πάντα. Την ίδια ώρα οι έφηβοί μας –το μέλλον της δόλιας τούτης χώρας- εξοικειώνονται με παρωχημένες πρακτικές και επιζήμιες μορφές αγώνων και διεκδικήσεων, που αύριο μεθαύριο θα κοστίζουν ακόμη περισσότερο. Σε χρήμα, χρόνο, δυνάμεις και εν τέλει στην περιβόητη μεταρρύθμιση της παιδείας και της χώρας γενικότερα.
Όχι ότι εμείς οι γονείς τα καθοδηγούμε καλύτερα ή τα προορίζουμε για σπουδαιότερα πράγματα. Περί Ενώσεων Γονέων, συλλογικοτήτων σχετικών με τους μαθητές και τις μαθήτριες, γενικότερα περί στάσης, δράσης και ευθύνης ενηλίκων κηδεμόνων ο λόγος, για να μην τα βάζουμε μόνο με τους εκπαιδευτικούς -για την ευθύνη των οποίων έχουμε γράψει κι αν έχουμε γράψει σεντόνια καταγγελιών και καταδικών.
Η νοοτροπία είναι η γνωστή νοοτροπία της άρνησης. Λέμε σε όλα «όχι» και καταγγέλλουμε -την κυβέρνηση, το κράτος, τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, το κεφάλαιο, την άτιμη την κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει στα Τάρταρα. Μετά κοιτάμε πίσω στο αόριστο παρελθόν που ήταν πάντα (εξίσου) αόριστα ωραία τα πράγματα και οι απολαύσεις ήταν περισσότερες, αβίαστες, γλυκές, αμιγώς κρατικές και ως εκ τούτου τσάμπα. Εν κατακλείδι, όλα τα περιμένουμε από τους άλλους, τίποτε δεν πρέπει να κάνουμε εμείς, αρκετά πληρώνουμε με τους φόρους μας. Ντροπή και αίσχος. Τα παιδιά μας είναι τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο. Κι αν σπάσανε κάτι πάνω στα νεύρα τους, τα συγχωρούμε. Παιδιά είναι. Ήρθε η ώρα για ύπνο, αύριο πάλι. Μην ξεχάσεις να πλύνεις τα δόντια σου.
Κάποτε είχε πέσει μια πρόταση σε μια συνέλευση γονέων και κηδεμόνων να ζητήσουμε από μαθητές και μαθήτριες να συμμετάσχουν στον γενικότερο καθαρισμό του σχολείου τους. Υπήρχαν συχνά και συστηματικά παράπονα για τις βρώμικες τουαλέτες, τις αίθουσες που καθαρίζονταν επιπόλαια. Η σχολική επιτροπή έλεγε ότι δηλώθηκαν λιγότερες τάξεις στο e-class, η διεύθυνση ότι δεν φτάνει μία μόνιμη καθαρίστρια να συμμαζέψει όλες τις αίθουσες κ.λπ. Είπαμε κι εμείς (δυο – τρεις, μην φανταστείτε περισσότεροι) να οργανώσουμε μια δράση, να πάρουμε πρωτοβουλία οι γονείς να καθαρίσουμε άπαξ με τα παιδιά μας το σχολείο και να τους δείξουμε τρόπους να διατηρούν και τα ίδια –όσο μπορούν- το θρανίο τους και την τάξη τους γενικότερα καθαρά. Να δώσουμε το περιβόητο καλό παράδειγμα, καθώς η μίμηση είναι μήτηρ μαθήσεως, η καθαριότητα μισή αρχοντιά και τα λοιπά. Μόνο που δεν έπεσαν να μας φάνε οι… ακτιβιστές γονείς. Η έντονη κουβέντα κατέληξε στη μειοψηφία να υποχωρεί και στην πλειοψηφία να διεκδικεί γενικώς, αορίστως -και ουσιαστικά ποτέ, γιατί τα λεφτά σχολάσανε- προσλήψεις καθαριστριών, αυξημένους μισθούς στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, αλλά από πράξεις μηδέν εις το πηλίκο.
Πώς να θυμώσεις λοιπόν μ’ αυτά τα παιδιά που γυρίζουν και βρίζουν τους γείτονες, που καίνε τα θρανία τους (και αύριο μεθαύριο το «μπουρδέλο τη Βουλή»), που παίρνουν τα χεράκια τους και βγάζουν τα ματάκια τους ουσιαστικά, όταν αυτό τους δείξαμε όλοι εμείς (τάχα) οι μεγάλοι διά του ατυχούς και διαρκώς απογοητευτικού παραδείγματός μας; Σύγχυση στις προτεραιότητες και τα σημαντικά, παλινδρομήσεις ανάμεσα σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, αποποίηση ευθυνών διά της μετατόπισής τους, φωνές χωρίς λόγο, σιωπές χωρίς αντίκρισμα και δυο – τρεις πάντα επιτήδειοι στη γωνία να περιμένουν τα παιδιά μας για τα οδηγήσουν στον ανύπαρκτο κήπο της Εδέμ. Πόσα ακόμη θα κάνουμε για να υπονομεύουμε τα τελευταία ψήγματα ελπίδας που απόμειναν για κάτι έστω μια σταλιά καλύτερο απ’ αυτό που βρήκαμε και μας βρήκε;
