Οι μέρες είναι χλωμές και άχρωμες και θα γίνουν χειρότερες. Η προτροπή «βγες έξω στον καθαρό αέρα», που άλλοτε είχε μεγάλη θεραπευτική αξία, σήμερα μοιάζει με καταδίκη. Ο αέρας παραμένει καθαρός, οι περισσότεροι όμως τον νιώθουμε μολυσμένο και βρώμικο. Αντικείμενα καθημερινότητας, απαραίτητα στην εργασία (όσοι βαστάμε και την κάνουμε) ή στο σπίτι, γίνονται ξαφνικά απειλητικά. Απειλητικοί μοιάζουν και όλοι οι άλλοι. Οι άγνωστοι που βρίσκονται μπροστά μας (ακόμη και σε απόσταση δύο μέτρων) στην ουρά έξω από το σούπερ μάρκετ, που μπαίνουν στα γραφεία μας, που δεν αλλάζουν πεζοδρόμιο και έρχονται ανησυχητικά κοντά. Ύποπτοι είναι μέχρι και οι φίλοι ή οι γνωστοί, που μπορεί τυχαία να συναντήσουμε στη σπάνια έξοδό μας στην πόλη και να χρειαστεί να κοντοσταθούμε, για να τους χαιρετίσουμε. Αλλά ύποπτοι είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Όλοι –μας λένε- πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας ασθενή, μολυσμένο και, αν δεν προσέξουμε, εν δυνάμει συνένοχο στη διασπορά του θανατηφόρου ιού.
Αυτό που χρόνια πολλά ζητάμε να αλλάξουμε, γιατί μας καθηλώνει, καλούμαστε να το επαναφέρουμε, για να επιβιώσουμε. Την καχυποψία. Κι ακριβώς επειδή ελάχιστα πια υπάρχουν για να απασχολήσουμε το μυαλό μας και να φύγει από τις κακές σκέψεις που οι αριθμοί κρουσμάτων και νεκρών φτιάχνουν, όσο διαρκεί (και θα διαρκέσει πολύ, μην γελιόμαστε) ο υποχρεωτικός εγκλεισμός μας, τόσο φαίνεται να παραλογιζόμαστε. Κι αυτή τη φορά δεν φτιάχνουμε απλώς σενάρια συνωμοσίας, σύμφωνα με τα οποία οι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι κατάστρωσαν σχέδιο να μας αφανίσουν όλους. Τα σενάρια στρέφονται εναντίον της γειτόνισσας που βγήκε να ψωνίσει, της κυρίας που μέχρι χθες έβηχε και τώρα φέρνει βόλτες, του παιδιού που, αντί να καθίσει σπίτι του, πήγε στην παιδική χαρά. Στρεφόμαστε εναντίον του ίδιου μας του εαυτού.
Το ζούμε τις τελευταίες μέρες πολύ έντονα και στην εφημερίδα. Αναγνώστες και πολίτες, βομβαρδισμένοι από την πληροφορία και τις δυσοίωνες προβλέψεις και καθηλωμένοι στα σπίτια τους, χωρίς τη δυνατότητα πια να βγουν έξω μια βόλτα να καθαρίσει το μπουχτισμένο και ζαλισμένο κεφάλι τους, καλούν για να μιλήσουν, να εκφράσουν την ανησυχία τους, να μοιραστούν την εύλογη αγωνία τους, να πουν κάπου, τέλος πάντων, αυτό που τους τρώει, να φύγει από μέσα τους.
Αυτό που ζούμε είναι δύσκολο πολύ. Όχι γιατί σε έναν μήνα θα φαίνονται πολύ η ρίζα στο μαλλί και απεριποίητα τα νύχια, αλλά επειδή η παρατεταμένη παραμονή μας στο σπίτι και η απραξία είναι κακοί σύμβουλοι. Υπονομεύουν την ψυχική υγεία όλων μας. Η ανία μάς κάνει βουλιμικούς και, μαζί με οτιδήποτε φαγώσιμο, καταπίνουμε εξίσου ακόρεστα, ενοχικά και αμάσητα κάθε πληροφορία, ανήμποροι να τη μεταβολίσουμε. Ο κόσμος είναι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους, ενημερώνεται ενίοτε και από αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης μέσα που οφείλουν την ύπαρξή τους στη θωπεία της ανασφάλειας και της παράνοιας, αγωνιά, φοβάται και πανικοβάλλεται. Ο πανικός δεν έχει πάντα τη μορφή της υπερδιέγερσης, της υπερβολής ή ακόμη και της υστερίας. Μπορεί να είναι βουβός και ανέκφραστος για καιρό και μια μέρα μια μικρή λεπτομέρεια, που λειτουργεί όμως ως trigger (ελληνιστί: πυροκροτητής, σκανδάλη) έρχεται και σε παίρνει και σε σηκώνει.
Είναι λοιπόν ζωτικά απαραίτητο να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ο καθαρός αέρας των ανθρώπων δίπλα μας, αυτών που ζουν μαζί μας, που μιλούν στην άλλη άκρη της γραμμής, που στέλνουν mail ή μηνύματα στο messenger. Κι εκείνοι να γίνουν ο δικός μας. Να μιλάμε όσο περισσότερο μπορούμε, να κρατάμε το χέρι ο ένας του άλλου έστω και νοερά, να συμπαραστεκόμαστε, να ζητάμε, να δίνουμε και να δεχόμαστε βοήθεια. Είναι μια μακρά και εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία, φαινομενικά μοναχική ωστόσο την ίδια στιγμή πανανθρώπινη. Ο μόνος τρόπος να μην νοσήσει και το μέσα μας είναι, παρ’ όλη την απόσταση που πρέπει τα σώματά μας να κρατάνε από τα σώματα των άλλων, να φροντίσουμε να μην ξεμακραίνουν και οι ψυχές μας, να μην αποκοπούμε συναισθηματικά από τον διπλανό μας, ακόμη κι αν εκείνος είναι ένας απλώς γνωστός ή ένας άγνωστος στην άλλη άκρη της γραμμής. Για να μπορούμε την επόμενη μέρα, την πρώτη της άρσης όλων αυτών των βασανιστικών, αλλά απαραίτητων μέτρων, να βγούμε μαζί έξω στον καθαρό αέρα. Και να μην λείπει κανείς.
