Σήμερα θα κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι στην άλλη άκρη της γης. Το Soledad de Graciano Sanchez είναι μια πόλη του Μεξικού, την οποία μέχρι χθες, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν γνωρίζαμε. Η Wikipedia γράφει πως οι κάτοικοί της είναι περίπου 220.000, σύμφωνα με απογραφή του 2005. Ένα άλλο άρθρο, που τυχαία συναντήσαμε στο διαδίκτυο, αναφέρει και άλλους 300.000 κατοίκους, αλλά τετράποδους. Στη μακρινή αυτή πόλη ζουν και πολλοί αδέσποτοι σκύλοι, σε αναλογία περίπου 1,5 σκυλί για κάθε δίποδο κάτοικό της. Το πρόβλημα είναι μεγάλο και η δημοτική αρχή του Soledad de Graciano Sanchez αντί να του γυρίσει την πλάτη (ή να περιμένει τη νομοθεσία να αλλάξει), δουλεύει στενά με όλους τους φιλόζωους κατοίκους, για να βοηθήσει τα αδέσποτα ζώα.
Κατ’ αρχάς, σε συνεργασία με φιλοζωικό σωματείο της πόλης, ο δήμος τοποθέτησε 15 ταΐστρες και ποτίστρες σε δημόσιους χώρους. Είναι ουσιαστικά μακρόστενοι σωλήνες φτιαγμένοι από PVC, που αναρτώνται σε κολώνες και τακτικά γεμίζουν από ξηρά τροφή που οι ίδιοι οι κάτοικοι δωρίζουν στον δήμο, ενώ μέλη της φιλοζωικής ελέγχουν ώστε πάντα να είναι γεμάτοι και σε καλή κατάσταση. Ο δήμαρχος παρουσίασε το πρόγραμμα και κάλεσε όλους τους δημότες να το στηρίξουν, προκειμένου η ίδια η πόλη να λειτουργήσει ως ένα ασφαλές καταφύγιο για τα αδέσποτα ζώα της.
Σε δεύτερη φάση ο δήμος διέθεσε ένα ασθενοφόρο για αδέσποτα και δεσποζόμενα ζώα. Όλοι οι κτηνίατροι της πόλης προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους στους ακηδεμόνευτους σκύλους και γάτες, είτε ζουν σε καταφύγια, είτε έξω στον δρόμο. Εμβολιάζουν και στειρώνουν δωρεάν όλα τα αδέσποτα, γεγονός που θα περιορίσει σημαντικά στο μέλλον τον πληθυσμό των μη δεσποζόμενων ζώων.
Κι αυτές είναι μόνο οι πρώτες από τις πολλές πρωτοβουλίες, που σχεδιάζει να πάρει ο δήμος του Soledad de Graciano Sanchez, για να εξασφαλίσει την ευζωία των 300 χιλιάδων σκύλων και γατιών, που μέχρι πρότινος κυκλοφορούσαν αβοήθητα, νηστικά και άρρωστα στους δρόμους του. Το παράδειγμά του σχεδιάζουν να ακολουθήσουν και άλλες μεξικάνικες πόλεις, που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.
Στην περιγραφή της ιστορίας και στις δηλώσεις του δημάρχου δεν θα βρείτε πουθενά ως προτεραιότητα την ευζωία και την ασφάλεια των ανθρώπων της πόλης. Πρωτίστως γιατί μάλλον θεωρούνται (δικαίως) πιο δεδομένες απ’ αυτές που απολαμβάνουν οι τετράποδοι κάτοικοί της. Όλο το πρόγραμμα είναι επικεντρωμένο στα ζώα, αλλά είναι περισσότερο από βέβαιο πως απ’ αυτό θα επωφεληθούν και οι άνθρωποι που ζουν εκεί. Η φροντίδα των αδέσποτων ως κύριο ζητούμενο έχει πάντα και ένα δευτερογενές όφελος, που απολαμβάνουν οι δίποδοι κάτοικοι μιας πόλης. Ο σχεδιασμός, όμως, ενός προγράμματος για να επωφεληθεί μόνο η μία πλευρά, το καταδικάζει σε αποτυχία.
Δείτε τη διαφορά από όσες πρωτοβουλίες έχουν παρθεί και αποτύχει στη χώρα γενικότερα. Όλοι οι φιλόζωοι συνεργάζονται μεταξύ τους, είτε είναι μέλη σωματείων, είτε απλώς αγαπούν τα ζώα και δεν αντέχουν να τα βλέπουν να βασανίζονται. Υπάρχει σεβασμός απέναντι σε όσους δεν μπορούν ή φοβούνται να εμπλακούν –δεν στοχοποιούνται ως προβληματικοί ή αναίσθητοι. Δεν παίρνει κανένα σωματείο ή φιλόζωος «εργολαβία» τη διαχείριση των αδεσπότων ή του διαθέσιμου ασθενοφόρου, υπάρχει συνεχής έλεγχος εκ μέρους της δημοτικής αρχής και προσωπική εμπλοκή ακόμη και του δημάρχου. Οι κτηνίατροι της πόλης προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Όχι όπως έχει συμβεί (ευτυχώς σε άλλη πόλη –όχι στη δική μας) που ο κτηνιατρικός σύλλογος είδε δημοτικό χρήμα και έφτασε τη δαπάνη της στείρωσης στον θεό, σε ποσά που ούτε οι πελάτες τους δεν πλήρωναν. Όλοι –πολίτες, δήμος, φιλοζωικές, κτηνίατροι- διέθεσαν από το υστέρημά τους (χρόνου, χρήματος, υπηρεσιών, προϊόντων), για να βοηθήσουν. Όχι για να βοηθηθούν. Συναισθανόμενοι ασφαλώς το μεγάλο πρόβλημα, που υπήρχε στην πόλη.
Ανάμεσα σε δύο πλευρές μεσολαβεί πάντα μια απόσταση. Θεωρητικά όσα λιγότερα έχουν να χωρίσουν, τόσο μικρότερος είναι ο δρόμος, που χρειάζεται να διανύσουν για να συναντηθούν. Στην πόλη μας το πρόβλημα με τα αδέσποτα είναι πολύ μεγάλο, αλλά όχι μη αναστρέψιμο. Η αδυναμία μας μέχρι σήμερα να το λύσουμε ή να το διαχειριστούμε είναι μια αποτυχία που χρεωνόμαστε όλοι μας: πολίτες, φιλόζωοι, κτηνίατροι, δήμος. Το μόνο που χρειάζεται ωστόσο –όπως πολλές φορές έχουμε γράψει και πει- είναι να μοιράσουμε τη διαδρομή. Το γεγονός ότι ο δήμος έχει την ευθύνη των ακηδεμόνευτων ζώων, οι φιλοζωικές την έγνοια τους και οι κτηνίατροι τις επιστημονικές γνώσεις και την εμπειρία να τα βοηθήσουν από μόνο του δεν αρκεί. Κάτι πρέπει να αφήσουμε στην άκρη, κάτι πρέπει να χάσουμε, για να κερδίσουμε περισσότερα στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον. Έναν κόπο οφείλουμε να τον καταβάλουμε, ξεκινώντας από την άρση της ακινησίας μας. Πρέπει να προχωρήσουμε ο ένας προς τον άλλον. Όσο ο καθένας μας κρύβεται στον μικρόκοσμό του, τις ακλόνητες βεβαιότητές του και τη βολή του επικαλούμενος δικαιολογίες, τόσο θα υποφέρουν όλα τα πλάσματα (δίποδα και τετράποδα) εκεί έξω. Τα πάντα πάντοτε είχαν και έχουν να κάνουν με το πόσο πραγματικά θέλουμε κάτι και πόσο διατεθειμένοι είμαστε να υποχωρήσουμε στα μικρά, για να κερδίσουμε τα μεγάλα. Όπως έκαναν όλοι στο μακρινό Soledad de Graciano Sanchez.
