Κάποτε, στο σπίτι του φιλέλληνα Ιρλανδού Μaρκ στην Άνω Μεριά της Σύρου, γνώρισα έναn καθολικό ιερέα, που παίζει την κιθάρα του, χορεύει, τραγουδά κάνοντας σεκόντο «…ανάθεμά σε, δεν με λυπάσαι», αλλά και άδει το Ave Maria gratia plena (Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία). Τον ιερέα εκείνον μου θύμισε ο καλός μου φίλος παπα-Χρήστος Αντώνης της εκκλησίας της Περιβλέπτου, όταν, ανασηκώνοντας τα ράσα την Κυριακή το μεσημέρι στο γεύμα αγάπης, χόρεψε λεβέντικα και με την καρδιά του. Είναι μια κίνηση γνώριμη σε μας, πανομοιότυπη με εκείνη που κάνει, όταν πηγαίνει στα σπίτια, για να κατεβάσει ο ίδιος ψυγεία και κουζίνες, που του δίνουν οι φιλάνθρωποι, δωρεά για τους οικονομικά ανήμπορους ανθρώπους. Πραγματικά τους χάρηκε ο κόσμος τους ιερείς της Περιβλέπτου για την ωραία στάση και συμπεριφορά τους αυτό το μεσημέρι. Γνωρίζουν πως κι οι ιερωμένοι, σαν όλους τους ανθρώπους της γης, έχουν τα ίδια δικαιώματα να απολαύσουν τα επίγεια αγαθά. Σε μας προσωπικά προκάλεσε μεγάλη εντύπωση όλο εκείνο το πλήθος στο κέντρο Σεζάρια. Πρωτοφανές κι αξιομνημόνευτο γεγονός. Σκεφτήκαμε μάλιστα πως όταν οι ιερείς λένε, όχι από του άμβωνος, αλλά από του μικροφώνου μιας γιορτής «ανοίξτε την καρδιά σας, για να γίνει η φάτνη του Χριστού» τους εμπιστευόμαστε περισσότερο, παρά όταν τους ακούμε σε βαρύγδουπα κηρύγματα.
Ο απλός κόσμος
Τη μεγαλύτερη εντύπωση μας προκάλεσε το γεγονός ότι όλος αυτός ο κόσμος εμπιστεύεται την εκκλησία της Περιβλέπτου και σπεύδει να προσφέρει με τη δική του συνεισφορά στο έργο κληρικών και ενοριτών. Δεν πηγαίνει για το θεαθήναι, όπως συμβαίνει συχνά σε ανάλογες περιπτώσεις. Ο απλός κόσμος φτάνει ως το κέντρο Σεζάρια μόνο από αγάπη. Σαν την κυρά Βασιλική της οδού Χαριλάου Τρικούπη, που από κάποιο λάθος περίμενε δυο ώρες έξω από την Ακαδημία, για να περάσει το λεωφορείο να την πάρει. Και χειροκρότησε μέσα από την καρδιά της, όπως και όλοι μας, τα παιδιά της ενορίας που με τις ομοιόμορφες στολές σκορπίζουν την αισιοδοξία και την ελπίδα με κάθε εμφάνισή τους. Και μια απορία ας διατυπώσουμε ως κατακλείδα: Πού ήταν οι άλλοι παπάδες των εκκλησιών της πόλης αυτό το μεσημέρι;
«Μια φυσαρμόνικα που κλαίει»
Αυτόν τον καιρό η πόλη δεν είναι μόνο λαμπερή λόγω των γιορτινών ημερών, είναι και γεμάτη εκδηλώσεις. Το βράδυ του Σαββάτου η νεοσύστατη λαϊκή ορχήστρα του δήμου χάρισε στο πολυπληθές κοινό, με την εμφάνισή της στο Πνευματικό Κέντρο, ένα αφιέρωμα στον «ταξιδιώτη του παντός», στον μουσικοσυθέτη Δήμο Μούτση. Είναι «το ενέχυρο που έβαλε στον πολιτισμό μας με την ευγένειά του και την εκπληκτική μουσική παρακαταθήκη…». Μια ορχήστρα από δικούς μας εξαιρετικούς μουσικούς, ωραία φωνητικά επίσης, που κατάφερε να χαρίσει αυτό το εκστατικό μουσικό αποτέλεσμα στο κοινό των Ιωαννίνων. Με πρωτεργάτες τον Γιάννη Σταύρου με την αισθαντική φωνή, παρέα με τον παλιό γνώριμο μουσικό Νίκο Παππά, την τραγουδίστρια Χριστίνα Ντάρα να συγκινεί με την εκπληκτική χροιά της φωνής της, που την πάει όπου εκείνη θέλει. Η Αναστασία Σταύρου στο πιάνο και στην ενορχήστρωση, ο Δημήτρης Σταύρου στο μπουζούκι, στην κιθάρα ο Γιάννης Μάνος, στα τύμπανα ο Κώστας Γκλίναβος, στο βιολί ο Ανέστης Τσιαρτσανίδης, στο μπάσο ο Απόστολος Παπαπέτρου, αποτελούν τη νέα μουσική συντροφιά, που υπόσχεται να μας χαρίσει και άλλες τέτοιες βραδιές.
Δήθεν εξυπνάκιας
Την Κυριακή το βράδυ απολαύσαμε τον Στάθη Παναγιωτόπουλο με τις ατάκες του τις έξυπνες, τις πιπεράτες και ολίγον τι τάχατες κουτές, ακόμη και τη στιγμή που αναφερόταν κάποιος στον σκύλο, στη γνωστή πρωταγωνίστρια του Ράδιο Αρβύλα, την αλησμόνητη Σαρδέλα. Θα τον θυμόσαστε τον Στάθη με τα κασκόλ και τα κρύα ανέκδοτα στην εκπομπή, που τον πρώτο καιρό κι εμείς παρακολουθούσαμε φανατικά. Ήταν ίδιος κι απαράλλαχτος κι αυτό το βράδυ στο «πάρκο των ευχών» στου Φρόντζου εδώ στα Γιάννενα, όπου παρουσίαζε το βιβλίο του «Γαυγίσματα». Εκείνος με το κοντό μανικάκι του και το κόκκινο κασκόλ στον λαιμό, για να τον προστατεύει από το κρύο. Τον παρατηρούσα, τη στιγμή που με τη μουρμούρα του δεν άφηνε τους ομιλητές να πουν δυο κουβέντες για εκείνον, που έτρωγε κρυφά τη σοκολατένια ελιά σαν κάτω από το θρανίο και τον ψυχολόγησα με βάση το ένστικτο μιας δασκάλας, που παρατηρεί τον μαθητή της. Ο Στάθης είναι ο ευαίσθητος άνθρωπος, ο ίσως γεμάτος ενοχές για το αν σωστά πορεύεται, είναι εκείνος που το πορτρέτο του σκιαγράφησε η παιδική του φίλη η Αννίκα Κοντούρη, δακρύζοντας μάλιστα στο τέλος της σύντομης αναφοράς της. Είναι ο παντογνώστης μουσικός και ο λάτρης του heavy metal. Κι ας δείχνει εξυπνάκιας.
Δεν ενέδωσαν κι ας τρόμαξαν
Οι «χρυσές λάμες και οι εγχειρήσεις» χτύπησαν την περασμένη εβδομάδα και το σπίτι ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, φίλων του Ηπειρωτικού Αγώνα. Η απόκοσμη φωνή από την άλλη γραμμή του σύρματος κατατρόμαξε τον άνδρα, που απάντησε στο τηλέφωνο. Ακόμη και αν ήταν ενήμερος για όλα όσα ακούγονται για τη συμμορία που τρομάζει τους φιλήσυχους πολίτες, όταν ακούει κάποιος για το παιδί του που πρόκειται να εγχειριστεί και χρειάζεται μεγάλο χρηματικό ποσό, όχι απλά τα χάνει, μα σκιάζεται. Το ίδιο έπαθε και ο συμπολίτης, που χειρίστηκε το ζήτημα όμως πολύ σωστά και με μεγάλη ψυχραιμία. Ειδοποίησε πάραυτα την αστυνομία, η οποία κατέγραψε ένα ακόμη περιστατικό εκφοβισμού και εκβιασμού. Μπορεί άλλη φίλη Γιαννιώτισσα στην Αθήνα να πλήρωσε ακριβά τη δήθεν χειρουργημένη κόρη της εδώ και δυο χρόνια, οι καραβατιανοί όμως δεν ενέδωσαν.
