Πρώτα απ’ όλα, τις υποτυπώδεις υποδομές του τις παρουσιάζετε ιδανικές συγκρίνοντάς τες με άλλα σχολικά κτίρια, που έχουν χειρότερες (παρόλο που είναι δουλειά σας να μην υπολείπεται κανένα). Εν συνεχεία, όταν οι σχολικές αίθουσες δεν φτάνουν για να υποδεχτούν 65 νήπια, αίφνης ανακαλύπτετε ότι τα τμήματα του δημοτικού σχολείου είναι ούτως ή άλλως ολιγομελή, εφόσον αποτελούνται από 18-20 μαθητές -οφείλουν να έχουν τουλάχιστον 25. Τα σκαλιά, που πρέπει να ανεβοκατεβαίνουν τα νήπια (πράγμα απαγορευτικό), για να πάνε στις αίθουσες, που έχετε εκτιμήσει ότι πρέπει να τα φιλοξενούν, δεν είναι πολλά –άλλα νηπιαγωγεία έχουν περισσότερα. Η αίθουσα στην οποία τα παιδιά του δημοτικού σχολείου κάνουν γυμναστική όταν βρέχει (σε έναν τόπο που σχεδόν πάντα βρέχει) και η οποία βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου, που προορίζεται για τον χώρο όπου θα στεγαστεί το νηπιαγωγείο, προτείνετε να αντικατασταθεί από την αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου, που χρησιμοποιείται μια φορά τον μήνα. Τις πολλές καρέκλες, που βρίσκονται στον χώρο, προτείνετε να τις μετακινούν κάθε φορά τα παιδιά. Όταν το καλοσκέφτεστε και δεν το βρίσκετε πολύ παιδαγωγικό, προτείνετε να το κάνει η μοναδική μόνιμη καθαρίστρια του σχολείου. Την αίθουσα μουσικής, που υπάρχει, τη βρίσκετε πολυτέλεια μεγάλη -άλλα σχολεία δεν έχουν.
Όλα τα παραπάνω δεν τα επινοήσαμε, θέλοντας να υπογραμμίσουμε για άλλη μία φορά την κακή λύση του Καπλανείου για να στεγαστούν εκεί τα παιδιά του 1ου Νηπιαγωγείου. Όλα αυτά (και άλλα πολλά) αναδείχτηκαν στη χθεσινή επίσκεψη της κ. Βούλας Τσίλη και εκπροσώπων φορέων στο σχολείο, προκειμένου να εκτιμηθεί η καταλληλότητά του. Δεν τα πρότεινε ασφαλώς η ίδια. Άλλοι, που ήταν παρόντες, τα σκέφτηκαν και τα εξέφρασαν.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, όσα αυτονόητα και ελάχιστα βήματα προς τα μπρος με πολύ κόπο έχουν γίνει σε ένα –επαναλαμβάνουμε- παρατημένο κτίριο, καλό είναι μάλλον να τα πάρουμε πίσω και να επιστρέψουμε στο ελάχιστο δυνατό. Κι εφόσον κινούμαστε με την όπισθεν αυτόν τον καιρό και είναι πολύ της μόδας τελευταία να επικαλούμαστε τι γινόταν παλιά, για να χωρέσουμε σε νου και κτίρια ό,τι περισσεύει και μας ξεβολεύει, γιατί να μην πηγαίνουν τα παιδιά για μάθημα απόγευμα μία φορά την εβδομάδα, όπως γινόταν παλιά στο δημοτικό, τις εποχές που πάλι δεν χωρούσανε οι μαθητές στο Ελισαβέτειο και το Καπλάνειο; Γιατί να μην κάνουν μάθημα σε αυτοσχέδιες αίθουσες, που πρόχειρα στήνονται σε διαδρόμους; Γιατί να μην τα χωρίσουμε σε αγόρια και κορίτσια; Και μήπως –αφού είμαστε σε κουβέντα- να θέσουμε εκ νέου το γλωσσικό ζήτημα και τη χρήση της «μαλλιαρής» στα σχολεία γενικώς;
