Το νηπιαγωγείο στο Καπλάνειο το θυμόμαστε. Στεγαζόταν στα ημιυπόγεια του κτιρίου, εκεί ήταν και το τμήμα ειδικής αγωγής. Ήμασταν μικρά παιδιά και απορούσαμε πώς κάνουν μάθημα εκεί μέσα όλες τις ώρες, αλλά γρήγορα το ξεχνούσαμε, καθώς είχαμε λίγο χρόνο για να παίξουμε στα διαλείμματα, μας απορροφούσε το παιχνίδι και προσπερνούσαμε τα «νηπιαγωγάκια» βιαστικά.
Ήμασταν νιοι και γεράσαμε και ποιος να μας το έλεγε ότι εν έτει 2019 η μόνη στέγη που θα βρισκόταν για να πάνε σχολείο τα τετράχρονα και τα πεντάχρονα παιδιά είναι εκείνη από την οποία χρόνια πολλά πριν λέγαμε ότι πρέπει να φύγουν. Και η αλήθεια είναι ότι το καταφέραμε πριν από μια δεκαετία: τα μεταφέραμε απέναντι σε πιο αξιοπρεπές κτίριο, που κι αυτό είχε πολλά προβλήματα, αλλά είχε και μεγάλα παράθυρα απ’ όπου έμπαινε φως και φαινόταν ψηλά ο ουρανός –κι ας είναι συχνά γκρίζος.
Η ιστορία με τη στέγαση του 1ου Νηπιαγωγείου δεν γίνεται γνωστή αυτές τις μέρες, που οι καταληκτικές ημερομηνίες πιέζουν. Την ξέρουμε τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, από την εποχή της ίδρυσης της αρχιτεκτονικής σχολής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και τη διάθεση του κτιρίου του κληροδοτήματος Παπάζογλου στις διοικητικές της υπηρεσίες. Δεν ήταν βέβαια λίγοι εκείνοι που τότε έλεγαν ότι θα ζήσει ο Μάης να φάει τριφύλλι, ότι θέλει καιρό πολύ να γίνει η μεταφορά τους, ότι πρέπει να συνταχθούν και να υπογραφούν προγραμματικές συμβάσεις για απαραίτητες παρεμβάσεις και επισκευές στο κτίριο κ.λπ., που σε χρόνια δημόσιου μεταφράζονται τουλάχιστον σε μια πενταετία γραφειοκρατίας. Τα πέντε χρόνια, ωστόσο, φτάνουν στην εκπνοή τους κι εμείς προνοητικοί (παρόλο τον χρόνο που είχαμε και τα πλεονάσματα που εξασφαλίσαμε) δεν υπήρξαμε.
Η εναλλακτική λύση του κτιρίου του παλιού Χατζηκώστα, στην οποία συχνά επανερχόμασταν και την περιγράφαμε ως την πιο ενδεδειγμένη (άγνωστο αν την παρουσιάζαμε ως τέτοια, γιατί απλώς την καλοβλέπαμε ή αν έγινε η απαραίτητη μελέτη, εκτίμηση κόστους εργασιών κ.λπ.), αίφνης δεν είναι καλή ιδέα. Τι κάναμε λοιπόν όλον αυτόν τον καιρό, εκτός από το να κερδίζουμε χρόνο, ζητώντας διαρκώς άλλη μία πίστωσή του; Τίποτε. Ούτε εργασίες έγιναν στο παλιό Χατζηκώστα, ούτε είχαμε ένα plan B. Κάπως έτσι φτάσαμε στην (οριστική) καταληκτική ημερομηνία της 15ης Ιουλίου, οπότε θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η μετακόμιση του νηπιαγωγείου και για την οποία μόλις πριν λίγες μέρες έλαβε γνώση η διευθύντριά του.
Μας αρέσουν τα γήπεδα που ξαναβάφονται στις αυλές των σχολείων, τα γυμναστήρια που φτιάχνουμε και φωτογραφίζουμε συχνά για να συνοδεύσουν δελτία τύπου, οι ανακαινίσεις αιθουσών, οι ανεγέρσεις καινούριων νηπιαγωγείων. Όλα αυτά είναι πολύ καλά και απαραίτητα. Όμως, είναι ελαφρώς ειρωνικό σε ένα κτίριο, που είναι παρατημένο από όλες τις δημοτικές αρχές της πόλης κι ακόμα η αντικατάσταση εκείνων των ξεχαρβαλωμένων παραθύρων, την οποία με δόξα και τιμή ανακοίνωσε πριν έναν χρόνο και βάλε η τρέχουσα δημοτική αρχή, δεν λέει να γίνει (μαθαίνουμε ότι καθυστερεί πολύ η μελέτη), να προσπαθούμε να στριμώξουμε κι άλλους μαθητές, μικρότερους μάλιστα σε ηλικία. Οι γονείς και οι δάσκαλοι ανησυχούν εύλογα για την ασφάλεια των παιδιών τους, οι εκπαιδευτικοί κάνουν λόγο για μη παιδαγωγική λύση. Όλοι είναι ανήσυχοι και θορυβημένοι, πλην του δημάρχου, που ξεκαθάρισε σε κάποιον απ΄ αυτούς αργά το βράδυ της Τρίτης ότι η απόφαση είναι ειλημμένη (δεν θα μπορούσε κι αλλιώς, όταν έχουμε φτάσει στο «και πέντε») και πως πρέπει όλοι να συναινέσουν.
Τα παιδιά, που είναι τα θύματα αυτής της ιστορίας, δεν θα πουν όχι. Τα παιδιά προσπερνούν τις δυσκολίες με αξιοζήλευτη ευκολία, φτιάχνουν με δυο κουτιά σπίρτα σταθμούς και τρένα, λέτε να μην μπορέσουν μια σκοτεινή, υπόγεια σχολική αίθουσα να τη φωτίσουν με τα χαμόγελά τους, να τη χρωματίσουν με τις μπογιές και τα μολύβια τους, να τη ζεστάνουν με τα γέλια τους και τις φωνές τους; Το θέμα είναι εμείς οι μεγάλοι τι κάνουμε. Πόση αξία τους δίνουμε, με πόση φροντίδα τα περιβάλλουμε, ποιον και πόσο χώρο τους κάνουμε για να μεγαλώσουν. Είναι κρίμα που τα ξεχάσαμε και μια καταληκτική ημερομηνία μας τα θύμισε ξανά καλοκαιριάτικα. Είναι κρίμα που ξέραμε και τίποτε δεν κάναμε απ’όσα τους είχαμε υποσχεθεί.
